Του εικαστικού Νίκου Ζήβα
Το υπερθέαμα των τελετών των Ολυμπιακών Αγώνων, ως εμβληματικού Εμπορεύματος, εμφανίζεται σαν το περιτύλιγμα, μαζί και η ουσία
του γεγονότος, όπου επιτρέπει την μόνη αξιοπρεπή θέση στα ρεκόρ των
“φουσκωμένων” υπεραθλητών, υποβιβάζοντας την ευγενή άμιλλα των υπολοίπων,
στον ρόλο των φτωχών κομπάρσων.
Είναι μέρος του
Μεταφασιστικού φαινομένου των στημένων και νεκρών τελετών και εορτών, μιας
υπερσπάταλης σκηνοθεσίας ενός Κόσμου, όπου η ομογενοποιημένη Εξουσία του, τον
έχει μετατρέψει σε ένα σύγχρονο φεουδαρχισμό, με υψηλή τεχνολογία, ο οποίος
απαιτεί από τους υπηκόους απόλυτη παθητικότητα και στερήσεις με αντάλλαγμα να απολαμβάνουν,
καταναλώνοντας, νεκρές φαντασμαγορικές εικόνες.
Η γαλλική εκδοχή αυτού του
θεάματος είναι εξαιρετικά ειρωνική σε αυτήν την συγκυρία, όπου οι κοινωνικοί
αγώνες μιας υποβώσκουσας αμφισβήτησης απέναντι σε μία γκάμα εναλλακτικών μορφών
της Επιβολής, έχει δημιουργήσει συνθήκες πολιτικού εργαστηρίου στην Γαλλία, που
αφορά τις τύχες της Ευρώπης.
Στην ισοπεδωτική
καρικατουρίστικη αναπαράσταση της Ιστορίας, ιδιαίτερη θέση είχε η φτηνιάρικη
pop αναφορά στην Γαλλική Επανάσταση, μια μέρα πριν την επέτειο της Ήττας της,
όταν καρατομούνται οι ακραιφνείς εκπρόσωποί της, Ροβεσπιέρος και Σαιντ Ζυστ, οι
οποίοι τιμωρηθηκαν με την αιώνια συκοφαντία, την αποσιώπηση του έργου τους και
τον σφετερισμό του…
Τιμωρήθηκαν και γιατί
προέβησαν στην καρατόμηση του Βασιλιά και στον εξοβελισμό του θεσμού,
εφαρμόζοντας την λαϊκή απόφαση – απαίτηση για πρώτη φορά στην ιστορία, αφού
μέχρι τότε οι εκτελέσεις των Βασιλιάδων αφορούσαν τον εσωτερικό ανταγωνισμό
τους…
Η ΉΤΤΑ ΤΟΥ ΘΡΙΑΜΒΟΥ
28 Ιουλίου 1794
Τούτην την ημέρα τα κεφάλια του ΡΟΒΕΣΠΙΈΡΟΥ και τους ΣΑΙΝ ΖΥΣΤ έπεφταν στο καλάθι και στο πάτωμα του ικριώματος όπου δέσποζε η τρομερή γκιλοτίνα, από τον αέρινο και ισχυρό κτύπο της λεπίδας της… Οι παριστάμενοι στην πλατεία σιώπησαν καθώς συνειδητοποιούσαν το Τέλος της Επανάστασης την στιγμή του πιο μεγάλου Θριάμβου της.
Η εσωτερική έριδα των Λεσχών των Επαναστατών πάνω στο βασικό πρόβλημα της συμμαχίας της νιόφερτης στην εξουσία Αστικής Τάξης, αν δηλαδή θα υποστήριζε τα αιτήματα των ξεβράκωτων και των αγροτών ή θα συμμαχούσε με αυτούς που μόλις είχε ανατρέψει, πήρε τέλος την 28η Ιουλίου του 1794 καθορίζοντας αυτήν τη συμμαχία που έφερε εις πέρας ο Ναπολέων λίγα χρόνια αργότερα.
Επάνω στο αίμα του Σαιν Ζυστ, του Ροβεσπιέρου και των συντρόφων τους, ο σφετεριστής Κορσικανός θα αιματοκυλήσει όλη την Ευρώπη…
Παραθέτω εδώ απόσπασμα από ομιλία του Σαιν Ζύστ, του νεαρού Αρχάγγελου της Επανάστασης, που προέβλεπε τον Μεταφασισμό που ζούμε….
“…Δεν αρκεί λοιπόν η διακήρυξη των δικαιωμάτων των ανθρώπων. Ένας τύραννος μπορεί να ορθωθεί και να οπλιστεί ακόμα και με αυτά τα δικαιώματα, ενάντια στο λαό. Και ο πιο καταπιεσμένος ανάμεσα στους λαούς θα είναι αυτός, που μέσα σε μία τυραννία όλο πραότητα, θα καταδυναστεύται στο όνομα των ίδιων των δικαιωμάτων του. Κάτω από μία τόσο Αγία τυραννία, ο λαός αυτός δεν θα τολμούσε πλέον να κάνει τίποτα χωρίς να διαπράξει κάποιο έγκλημα για την ελευθερία του […] Τώρα δεν φοβόμαστε μία βίαιη κυριαρχία. Η καταπίεση θα είναι πιο επικίνδυνη και πιο κομψή….”
Α. ΝΤΕ ΣΑΙΝ ΖΥΣΤ, απόσπασμα από ομιλία στην Συντακτική στα 1793 (μετάφραση Μ. Βερέττας)
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ,
27.7.2024.
