Του Γιώργου Λεκάκη
Μια νέα μελέτη εξέτασε απολιθωμένα
ζωικά υπολείμματα 1.500.000 χρόνων. Διεξήχθη από τον κ. Manuel
Domínguez-Rodrigo και τους συναδέλφους του.
Δηλώνει ότι στον ύστερο
καινοζωικό αιώνα οι machairodontinae / γάτες – αρπακτικά
με «δόντια σαν σπαθιά» / μαχαιρόδοντες / μαχαιρoδοντίνες, καταβρόχθιζαν τα θηράματά τους, και μερικές
φορές κατανάλωναν ακόμη και μερικά από τα οστά τους…
Οι υπερτροφικοί άνω κυνόδοντες
αυτών των τεράστιων γάτων, τους έχει δώσει το ονοματεπώνυμο “Sabertooths”.
Αυτές οι γάτες, θεωρούνται μεταξύ
των πιο εμβληματικών – και αινιγματικών – αρπακτικών, που έζησαν ποτέ στην Γη…
 |
| Examples of the carcass consumption capabilities of Xenosmilus. Complete defleshing and frequent contact with bone resulting in bone breakage and deletion has been documented on scapulae (A), humeri (B), tibiae (C), ribs (D), femora (F), innominates (G), ulnae (E, H), and vertebrae (I), with a many of the latter completely fragmented. In contrast, radii appear less affected (E), as in carcasses consumed by modern lions (Fig. 2). A complete skeleton of Xenosmilus hodsonae is shown in the center, resulting from the combination of the fairly complete holotype skeleton and the paratype skeleton found together at Haile 21A (J). This mounted skeleton is currently displayed at the Florida Museum of Natural History (Gainesville). |
του πρώιμου Πλειστόκαινου, από την θέση Haile 21A (στην Φλόριντα των Η.Π.Α.), έδειξε
ότι διατηρεί «ζημιές» από το δόντια μιας τέτοιας γάτας, η οποία είχε μέγεθος
λιονταριού! Το είδος της λέγεται Xenosmilus hodsonae. Σημάδια και οστικές
βλάβες υποδεικνύουν ότι η γάτα Xenosmilus κατανάλωσε και λίγα οστά του θύματός
της.
Αυτό έχει σημαντικές
επιπτώσεις για την δυναμική των σαρκοφάγων του Πλειστόκαινου,
συμπεριλαμβανομένης της συμπεριφοράς αναζήτησης τροφής, αλλά και των πρώτων
ανθρώπων, που χρησιμοποίησαν πέτρινα εργαλεία….
ΠΗΓΗ: Manuel Domínguez-Rodrigo, Charles P. Egeland, Lucía Cobo-Sánchez,
Enrique Baquedano & Richard C. Hulbert Jr. / Πανεπιστήμιο Rice «Sabertooth carcass consumption behavior and the dynamics of Pleistocene large carnivoran guilds», στο Scientific
Reports, volume 12, αρ.: 6045 (2022), 2.5.2022.
ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 3.5.2022.
Abstract
Apex predators play an important role in the top-down regulation of
ecological communities. Their hunting and feeding behaviors influence,
respectively, prey demography and the availability of resources to other
consumers. Among the most iconic—and enigmatic—terrestrial predators of the
late Cenozoic are the Machairodontinae, a diverse group of big cats whose
hypertrophied upper canines have earned them the moniker “sabertooths.” Many
aspects of these animals’ paleobiology, especially their prey preferences and
carcass consumption behavior, remain unsettled. While skeletal anatomy, dental
morphology and wear, and isotopic profiles provide important insights, the most
direct way to resolve these issues is through the fossil remains of sabertooth
prey. Here, we report on a taphonomic analysis of an early Pleistocene faunal
assemblage from Haile 21A (Florida, USA) that preserves feeding damage from the
lion-sized sabertooth Xenosmilus hodsonae. Patterns of tooth-marking and bone
damage indicate that Xenosmilus fully defleshed the carcasses of their prey and
even engaged in some minor bone consumption. This has important implications
for Pleistocene carnivoran guild dynamics, including the carcass foraging
behavior of the first stone-tool-using hominins.
