αρχαιότατο ίδρυμα
Καππαδοκία διαιρείτο σε 10 στρατηγίες:
μια 11η, από την Κιλικία, από την Καστάβαλα και την Κύβιστρα, μέχρι
την Δέρβη της Λυκαονίας.
Ό,τι απέμεινε από τα αρχαία ένδοξα Τύανα. Αριστερά, το μνημειώδες υδραγωγείο – φωτ. TAN. |
Μεσημβρινής ή Δευτέρας Καππαδοκίας, περί τους πρόποδας του Ταύρου. Ελέγονταν Θόανα, προς τιμήν του μυθικού ιδρυτή
τους, του βασιλιά της Θράκης, Θόαντα, ηγέτη των Ταύρων (εξ αυτών το όρος
Ταύρος). Αυτός «καταδιώκοντας όσους ήταν περί τον Ορέστης[9] και τον Πυλάδη, ήλθε
μέχρι την χώρα αυτή και εδώ απέθανε από κάποια νόσο».[9]
Με το πέρασμα των χρόνων, στο όνομα Θόανα επήλθε «παραγραμματισμός» και έμεινε
Τύανα[10]…
μητρόπολις της Καππαδοκίας…
πόλη ευεργετεί και επανιδρύει η Σεμίραμις (3η π.Χ. χιλιετία – 22ο
π.Χ. αι). Τον 13ο π.Χ. αι. ήταν πρωτεύουσα του χεττιτικού βασιλείου
της Τυανίτιδος. Επί κυριαρχίας των Ασσυρίων (6ος π.Χ. αι.) εκαλείτο παραφρασμένα
Τούχανα / Τούβανα.
«πόλις μεγάλη και ευδαίμονα». Από εδώ επέρασαν ο Κύρος (4ος π.Χ.
αι.), ο Μ. Αλέξανδρος, ο Κικέρων, ο Αυρηλιανός στην εκστρατεία του κατά της
Ζηνοβίας, κ.ά. Εδώ υπήρχε περίφημος ναός του Ασμαβαίου ή του Ορκείου Διός, του
οποίου σώζονται σημαντικά ερείπια.
Γεωμέτρη, του Χρυσίππου, του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Ρωμανού Διογένη, κ.ά.
Θράκες όμως φαίνεται να συνεχίζουν να έχουν σημαντικές σχέσεις με τα Τύανα, που
ίδρυσαν, διότι βρίσκουμε τον Φιλέταιρο ή Φιλεταίρο, ευνούχο από τα Τύανα Καππαδοκίας
(τον 4ο-3ο αι. π.Χ.), υιό της ορχηστρίδος/εταίρας Βόας,
εκ Παφλαγονίας, να είναι αρχικώς έμπιστος του βασιλέως της Θράκης, Λυσιμάχου,
του οποίου εγνώριζε όλα τα οικονομικά, και είτα ιδρυτής τού βασιλείου της
Περγάμου!
Αρχαία σπαράγματα θα βρεις παντού πεταμένα… φωτ.: ΤΑΝ. ΛΑΤΡΕΙΑ και ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΤΥΑΝΩΝ Η «αγία τριάδα» των Τυάνων Στα Τύανα συλλατρεύονταν – ο Ζευς (με το τοπικό επίθετο – ο Ηρακλής, – η Αθηνά (είχε ταυτιστεί με – ο Ασκληπιος, η Υγιεία και ο – η (ασσυριακής καταγωγής) Μαζί με την λατρεία του Στους ρωμαϊκούς αυτοκρατορικούς
Ως ήρωες της πόλεως λατρεύτηκαν ο Περσεύς, ο
Απολλώνιος ο Τυανέας και, πιθανότατα, οι Ορέστης και Πυλάδης, οι Αμαζόνες και η Σεμίραμις. Ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ο ΤΥΑΝΕΥΣ
|
ιερέα του Ασκληπιού, οπαδό της φιλοσοφίας του Πυθαγόρα, «θεοσοφιστή, ζων πιθανώς περί το 50 μ.Χ., φιλόσοφο και θαυματουργό,
νεοπυθαγόρειο, αυστηρό οπαδός των πυθαγορείων δογμάτων». Υιός πλουσίου Έλληνος
επίσης από τα Τύανα Καππαδοκίας, από επιφανή οικογένεια. Ο εκ Τυάνων Απολλώνιος
έζησε 100 έτη και δεν πέθανε, αλλά ανέβηκε στον ουρανό, με αγγελική χορωδία. Η
γέννησή του δαίμονα αναγγέλθηκε στην μητέρα του από τον θεό! Ανάστησε την κόρη
Ρωμαίου συγκλητικού 8 ημέρες μετά τον θάνατό της, μιλώντας της! Απευθυνόταν σε
μορφωμένους του ρωμαϊκού κόσμου – σε αντίθεση με τον χριστιανισμό, που
απευθύνθηκε σε πτωχούς, αμαθείς και ημιμαθείς. Θεράπευε ασθενείς, έδινε τροφή σε πεινασμένους. Έκανε θαύματα και οι
οπαδοί του έλεγαν ότι ήταν ο Υιός του Θεού (Πρωτέα). Εδίδαξε τα πλήθη και είχε μεγάλη
απήχηση. Έζησε ενάρετη και λιτή ζωή. Καταδίκαζε τα υλικά αγαθά, τις καταχρήσεις
και την αμαρτία. Αναφέρεται ότι είχε προφητικές και τηλεπαθητικές ικανότητες. Η
φήμη του απλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Από άποψης δε εξωτερικής εμφάνισης είχε
μακριά ξανθιά κώμη και γαλανά μάτια. Αυτό μαζί με άλλα και το γεγονός ότι ήταν
σύγχρονος του Χριστού, έκαμε πολλούς μελετητές και ιστορικούς να τον ταυτίσουν
με τον Ιησού. Τρεις ημέρες μετά τον θάνατό
του, αναστήθηκε για να σώσει τον κόσμο. Ο χριστιανισμός προσπάθησε πολύ να «κρύψει» τον Απολλώνιο απ’ την Ιστορία[11]… Τον βίο του έγραψε ο Φιλόστρατος. Εικόνες και ναοί είχαν στηθεί υπέρ αυτού στα Τύανα κ.α.
για τον ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ ΤΥΑΝΕΑ,
Η αφθονία υδάτινων πόρων
έκανε την πόλη με σπουδαία γεωργία, με καλλιέργειες σιτηρών αμπέλου, αλλά και
ιπποτροφίας (όπως όλη η Καππαδοκία = άππα (ίππος + δοκος) = χώρα των ίππων). Η πόλις επωμιζόταν τα έξοδα για την μακροχρόνια παραμονή ρωμαϊκού στρατού
στην γη της. Αυτό όμως έφερε και άνθηση του εμπορίου, συναλλαγές και ανταλλαγή
προϊόντων(*). Αυτό συνάγεται από την μικρή νομισματική παραγωγή του
Νομισματοκοπείου των Τυάνων, η οποία μάλιστα σταμάτησε ή περιορίσθηκε σημαντικά
μετά το 213 μ.Χ.
Η ζηλευτή περιοχή και η πόλη κατά
καιρούς ανήκε και στην βασίλισσα Ζηνοβία της Παλμύρας και είτα στους Ρωμαίους: Κατελήφθη
από τον Αυρηλιανό (272 μ.Χ.), αλλά δεν άφησε τους στρατιώτες του να την
καταστρέψουν, διότι εμφανίσθηκε ενώπιόν του ο γνωστός μύστης Απολλώνιος ο
Τυανεύς, και του ζήτησε την ασφάλεια της πόλεως και πατρίδος του!
Το 371 μ.Χ. επί Ουάλη δημιουργήθηκε
μια δεύτερη επαρχία στην Καππαδοκία, με μητρόπολη πρωτεύουσα τα Τύανα.
Οι ανασκαφές που
πραγματοποιήθηκαν στα αρχαία ιστορικά Τύανα Καππαδοκίας αποκαλύπτουν τον ιστορικό και πολιτιστικό πλούτο της αρχαίας ελληνικής
πόλεως. Ο δρ. Osman Doğanay (Τμήμα
Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Aksaray) και επί κεφαλής των ανασκαφών ανακάλυψε
την οκταγωνική εκκλησία και αντικείμενα που ρίχνουν φως στην ιστορία της
περιοχής Στις ανασκαφές που
πραγματοποιούνται με άδεια του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού Τουρκίας από
το 2016, εντοπίστηκαν ίχνη οικισμού, που χρονολογούνται από την Πρώιμη Εποχή
του Χαλκού. Δηλώνοντας ότι στις ανασκαφές
βρέθηκαν και απολιθώματα κογχυλιών, ο κ. Doğanay εδήλωσε ότι αυτά τα
απολιθώματα χρησιμοποιήθηκαν ως μέσον πληρωμής, δηλαδή ως νομίσματα(*). «Ανακτήσαμε ευρήματα σχετικά
με τις περιόδους που χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά νομίσματα και χρήματα στα
Τύανα. Υπάρχουν σημαντικά αντικείμενα εδώ, που έχουν την δυνατότητα να γεμίσουν
ένα Αρχαιολογικό Μουσείο», είπε. – ΠΗΓΗ: İHA, ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 2.10.2024.
Τύανα είχαν ατέλεια φόρων και δασμών, ως αμοιβή του ηρωισμού του Ιω. Χουδαβερδόγλου, ο οποίος επί σουλτάνου
Μουράτ Δ’, ηγούμενος σώματος Ελλήνων χριστιανών σπαχήδων, συνέβαλε στις 25.12.1638 στην εκπόρθηση της Βαγδάτης.
Τυανείς εμπορεύονταν συστηματικώς σε Κωνσταντινούπολη,
Αμισό, Αλεξάνδρεια, Δρέσδη, Οδησσό, Μαγχεστρία (νυν Μάντσεστερ), διατηρώντας στην
Κωνσταντινούπολη κεντρική εφορεία, η οποία συντηρούσε λαμπρώς τις σχολές, τους ναούς
και εν γένει την κοινότητά των.
δύο ναούς, τον καθεδρικό επ’ ονόματι των Αγίων
Στέφανου και Μηνά και τον του Αγίου Θεοδώρου, μία μονή του Τιμίου Προδρόμου, όπου
φύλασσαν λείψανα πέντε χριστιανών αγίων, άλλους ευκτήριους οίκους, λουτρώνα
και πλήρη αστική σχολή! Αξίζει επίσης να μνημονευθεί και ο Τυανεύς Προκόπιος ο
Ικονίου[12].
της ανταλλαγής των πληθυσμών αριθμούσε 300 περίπου οικογένειες, καθαρώς ελληνικές.
της 3.9.1924 οι Τυανείς κατέφυγαν στην Ελλάδα εξαναγκασθέντες να εγκαταλείψουν
τις εστίες τους, από τις πιέσεις των Τούρκων…
σε θαυμάσια τοποθεσία. Το σύγχρονο χωριό, πάντα στις κλιτύες του Ταύρου, είχε
κτιστεί λίγο πιο βόρεια της αρχαίας πόλεως Τύανα…
Το μνημειώδες υδραγωγείο που εκτίσθη στα ρωμαϊκά χρόνια, με αρχαιότερο δομικό υλικό… |
Τύανα.
τουρίστες σπάνια επισκέπτονται την πόλη. Επομένως, δεν έχουν πολλοί ταξιδιώτες
την ευκαιρία να θαυμάσουν το εξαιρετικά διατηρημένο υδραγωγείο (ρωμαϊκών
χρόνων), να μάθουν για το παρελθόν του οικισμού ή να ρίξουν μια πιο προσεκτική
ματιά στην βιογραφία του Απολλωνίου του Τυανέως.
ειδικά αν ταξιδεύεις για την Καππαδοκία από την ακτή της Μεσογείου, μέσα από
τις φημισμένες Πύλες της Κιλικίας στα Βουνά του Ταύρου…
χιλιετία π.Χ., στα αρχεία των Χετταίων. Ο οικισμός ονομαζόταν τότε «Tuwanuwa» και ήταν ένα από τα κύρια κέντρα της νότιας και κεντρικής Ανατολίας. Οι
Χετταίοι ονόμαζαν αυτήν την περιοχή «Η Κάτω Γη». Κατοικήθηκε κυρίως από
ανθρώπους που μιλούσαν την λουβική[13]
γλώσσα.
πρωτεύουσα ενός εκ των πολλών ανεξάρτητων κρατών που υπήρξαν σε εκείνη την
περιοχή. Ίσως αρχικά να ήταν εξαρτημένο από το Βασίλειο Tabal, που βρισκόταν στον Βορρά. Τον 8ο αιώνα π.Χ. όμως, ήταν σίγουρα
ένα ανεξάρτητο βασίλειο, το οποίο διοικείτο από έναν μονάρχη με το όνομα Warpalawa. Το όνομά του βρίσκεται σε πολλές πέτρινες επιγραφές στις γύρω περιοχές,
γραμμένες σε λουβικά ιερογλυφικά. Απεικονίζει τον βασιλιά μαζί με τον Teshub, τον θεό της καταιγίδας για τους Χετταίους. Τα ρούχα του Warpalawa μαρτυρούν την στενή σχέση μεταξύ του κράτους του και του βασιλείου της
Φρυγίας (των Μακεδονο-Θρακών Βρυγών/Φρυγών – βλ. σχετική ομιλία του Γ. Λεκάκη).
της. Ευρίσκεται σε μια γόνιμη πεδιάδα, σε ένα σημείο που ενώνει Μικρά Ασία και
Μέση Ανατολή. Εκεί κοντά είναι οι Πύλες της Κιλικίας, το στενό πέρασμα στα
Βουνά του Ταύρου που είναι ο πιο σημαντικός δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ της
Κιλικίας, της ακτής της Μεσογείου και της Ανατολής.
ιστορικές αναφορές. Εμφανίστηκαν ξανά στις περσικές πηγές. Την πόλη επισκέφτηκε
ο Ξενοφών, ο Αθηναίος ιστορικός και συγγραφέας, ο οποίος κατετάγη σε στρατό
Ελλήνων μισθοφόρων που στάλθηκαν εκεί για να βοηθήσουν τον Πέρση σατράπη Κύρο
στην μάχη εναντίον ανταρτών στην Πισιδία. Ως αποτέλεσμα της αναταραχής στην
περσική πολιτική σκηνή, η εκστρατεία στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία. Οι Έλληνες
διοικητές δολοφονήθηκαν, ενώ οι στρατιώτες δεν πήραν καμμία αμοιβή. Η επιστροφή
τους στην Ελλάδα γύρω στο 401-400 π.Χ., γνωστή και ως η «Κάθοδος / Επιστροφή των Μυρίων[14]»,
περιγράφηκε από τον Ξενοφώντα, ο οποίος επήρε μέρος σε αυτήν. Τα Τύανα
αναφέρονται σαν μια «σπουδαία και ευδοκιμούσα πόλη» στο έργο του με τίτλο
«Κύρου Ανάβασις».
για τις Πύλες της Κιλικίας. Όταν η αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου διαλύθηκε σε
μικρότερα κράτη, τα Τύανα πέρασαν στην μακεδονική εξουσία του Αντίγονου του Μονόφθαλμου. Ο
Αντίγονος πέθανε κατά την διάρκεια της μεγάλης μάχης της Ιψούς, πολεμώντας το
301 π.Χ. στην διάρκεια των Πολέμων των Διαδόχων. Ήταν οι αντίπαλοι στρατηγοί
και οι φίλοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου που πολέμησαν για τον έλεγχο της
αυτοκρατορίας του μετά τον θάνατό του. Μετά την μάχη της Ιψούς, οι νικητές
μοιράστηκαν περιοχές που προηγουμένως διοικούνταν από τον Αντίγονο. Τα Τύανα επέρασαν
κάτω από την εξουσία της Αυτοκρατορίας των Σελευκιδών Μακεδόνων.
ονομασία Θόανα. Για μια
περίοδο, ο οικισμός είχε και ένα άλλο όνομα, Ευσέβεια, εξ αιτίας του Αριαράθη
Δ΄ του Ευσεβούς, βασιλιά της Καππαδοκίας, ο οποίος διοίκησε μεταξύ 220-163 π.Χ.
Εκείνην την περίοδο, η Ευσέβεια ήταν η 2η πιο σημαντική πόλη στην
Καππαδοκία μετά την πρωτεύουσά της, Καισάρεια / Μαζάκη / Μαζάκα / Mazaka[15]. Το όνομα αυτό όμως δεν κράτησε πολύ. Έτσι σύντομα η πόλη ονομαζόταν και
πάλι Τύανα.
στην Καππαδοκία, που είχε πρωτεύουσα την Καισάρεια. Στον 1ο αιώνα
μ.Χ., εγεννήθη ο πιο σημαντικός Τυανεύς, ο νέο-πυθαγόρειος φιλόσοφος και
ρήτορας Απολλώνιος. Με τα όσα έκανε εκέρδισε την φήμη του θαυματοποιού, ο
οποίος γιάτρευε τους αρρώστους. Έλεγε πως είναι ο «Υιός του Θεού» και η
βιογραφία του συχνά συνδέεται με την ζωή του (σύγχρονού του) Ιησού Χριστού. Η φήμη πως ο Απολλώνιος είχε κάποια θεϊκή υπόσταση παρέμεινε πολλά χρόνια
μετά τον θάνατό του.
Παλμύρας, εισέβαλε στη Μικρά Ασία φτάνοντας σχεδόν μέχρι την Άγκυρα. Ο ρωμαϊκός
στρατός υπό την διοίκηση του αυτοκράτορος Αυρηλιανού πραγματοποίησε μια
επιτυχημένη αντεπίθεση. Στην διαμάχη αυτή, τα Τύανα στάθηκαν στο πλευρό της
Ζηνοβίας, όμως γλίτωσαν την καταστροφή από τα ρωμαϊκά στρατεύματα από ένα, κατά
τα φαινόμενα, θαυματουργό γεγονός: Ο Απολλώνιος ο Τυανεύς λέγεται πως
εμφανίστηκε στον αυτοκράτορα και τον έπεισε να δείξει έλεος στην πόλη! Μια πιο
πιστευτή εκδοχή των γεγονότων αναφέρει πως ο αυτοκράτορας δεν κατέστρεψε τα
Τύανα λόγω του ιερού του Απολλώνιου που βρισκόταν εκεί κοντά.
υδραγωγείο στα Τύανα. Σήμερα μπορεί ακόμη κάποιος να δει τα απομεινάρια του.
Στην διάρκεια της Αυτοκρατορίας του Καρακάλλα, η πόλη έγινε αποικία και επήρε
το όνομα «Antoniana Colonia Tyana» και από το 372, ήταν η πρωτεύουσα μιας
ξεχωριστής επαρχίας, γνωστή ως «Cappadocia Secunda». Στην τελευταία περίοδο της αρχαιότητας, η
πόλη άλλαξε για μια ακόμη φορά το όνομά της και έγινε γνωστή ως Χριστούπολη, η
πόλη του Χριστού (- ποιου Χριστού; Του Απολλώνιου;).
εναντίον των αραβικών επιδρομών. Βρισκόταν στα σύνορα του Χαλιφάτου Umayyad και επομένως υπήρχαν συχνές εισβολές. Η πόλη λεηλατήθηκε για πρώτη φορά
από τους Άραβες το 709, μετά από πολιορκία δύο ετών.
χαλίφη Ουαλίδ, Μασαλμάς ή Μωσλεμάς, που απεστάλη υπ’ αυτού το 709, κατά
βυζαντινών χωρών, ίνα εκδικηθεί την ήττα των αράβων το 708 και τον φόνο του
στρατηγού Μαϊουμά. Εισέβαλε στην Καππαδοκία και πολιόρκησε τα Τύανα).
Αββασιδών, έλαβε χώρα το 806. Τα στρατεύματα κατέλαβαν την πόλη και την
μετέτρεψαν σε στρατιωτική βάση, ενώ έχτισαν και τζαμί. Οι άραβες όμως
εγκατέλειψαν τα Τύανα μετά την συνθήκη ειρήνης που έκαναν με τον αυτοκράτορα
του Βυζαντίου Νικηφόρο Α’.
του Χαλιφάτου των Αββασιδών και μετά εγκαταλείφθηκε. Τον 10ο αιώνα
τα Τύανα είχαν παρακμάσει και τον 11ο αιώνα κατακτήθηκαν από τους
Σελτζούκους. Πήραν την τουρκική ονομασία Κιλισέ-Χισάρ (= Εκκλησοχώρι – Kilisehisar) και αργότερα ονομάστηκαν Κemerhisar. Η τουρκική λέξη Kemer σημαίνει ζώνη, όμως χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει ένα
υδραγωγείο. Στην περίπτωση της πόλης αυτής, τo Kemerhisar αναφέρεται στα εντυπωσιακά απομεινάρια του
ρωμαϊκού υδραγωγείου που βρίσκονται εκεί.
έλξης στην πόλη. Εκτείνεται κατά μήκος του Δρόμου των Τυάνων για περίπου 1,5
χλμ., από το κέντρο της πόλης προς τα ανατολικά. Στο κέντρο το υδραγωγείο
είναι το υψηλότερο κτίσμα. Όσο προχωράμε προς τα ανατολικά, το μνημείο ολοένα
και χαμηλώνει, μέχρι να εξαφανιστεί μέσα στο έδαφος. Το υδραγωγείο έφερνε νερό στα
αρχαία Τύανα από μια πηγή, σήμερα γνωστή
ως Kosk Pinar, η οποία βρίσκεται στο Bahceli, 4 χιλιόμετρα ανατολικά της πόλης.
αρχαιολογικός χώρος. Οι ερευνητές έχουν ανακαλύψει μεταξύ άλλων μία κρήνη και
μια εκκλησία στο σχέδιο της βασιλικής. Η πρόσβαση στον χώρο ανασκαφών δεν
επιτρέπεται.
Τα αρχαία λουτρά, όπως σώζονται έως σήμερα. |
πόλης. Χτίστηκε σχετικά πρόσφατα, το 1971, όμως αυτό που κάνει άσχημη εντύπωση
είναι πως την εμπρόσθια πόρτα του διακοσμούν κομμάτια από αρχαία κτίσματα και
δομικά υλικά…
ακτή της Μεσογείου με την κεντρική Ανατολία και την Καππαδοκία. Ο δρόμος αυτός
είναι γνωστός ως Tarsus–Ankara Otoyolu/O-21. Η απόσταση από τα
Άδανα είναι 160 χλμ. και από το Γκιόρεμε στην κεντρική Καππαδοκία 106
χλμ.
μείνετε στην Νίγδη (νυν παραφρασμένα Nigde).
534.
Καταονίας και στην εσπερία του Ευφράτη όχθη, γι’ αυτό και ήταν κατάφυτος από
ήμερα δένδρα και απομονωμένη από την υπόλοιπη Καππαδοκία. Κατά τον Πλίνιο ήταν
έναντι της Μικράς Αρμενίας. Απ΄ τα πιο σημαντικά εμπορικά κέντρα της χώρας.
δεσπόζουσα πόλη της, τα Τύανα, στις αρκτικές υπώρειες του Ταύρου, στις
λεγόμενες Κιλίκιες πύλες, ΝΔ της Κιλικίας, απ΄ τα πιο σημαντικά εμπορικά κέντρα
της χώρας. Η Κιλικία και η Τυανίτις ήταν – κατά τον Στράβωνα – οι μόνες
στρατηγίες της Καππαδοκίας που είχαν πόλεις. Η
περί την πόλιν Τύανα ευφορωτάτη χώρα της Νοτιοδυτικής Καππαδοκίας, η Τυανίτις, είχε
τις πόλεις Δράται, Βαζίς, Σίαλα και
Τύανα – Βλ. Κλ. Πτολ.
τη Φρυγία – και κατά τον Πλίνιο. Εδώ ο Κλαύδιος έχτισε την πόλη Αρχελαΐδα, στα
δυτικά όρια της Καππαδοκίας. Ο Μάρκος Αυρήλιος την Φαυστινόπολη, προς τιμήν της
γυναικός του, στα ΝΔ όρια της Καππαδοκίας.
Φρυγία.
Φρυγία.
Γαλατία, όπου και ο ποταμός Καππάδοξ, που χωρίζει Γαλατία και Καππαδοκία.
Έλληνες και οι ελληνόφωνοι εκάλουν το χωριό και Δάνα και Δάνακα (ύστερα Κοκουσός), και οι Τούρκοι παραφρασμένα Τένεγι και Δένεϊ.
σε αντικεμαλικό κίνημα.
απαίτηση του Κεμάλ να ενταχθούν σε ένα «τουρκορθόδοξο Πατριαρχείο», το οποίο ήθελε να δημιουργήσει ο Κεμάλ επειγόντως πριν την Συνθήκη της Λωζάννης, προκειμένου να το
περιλάβει στην εν λόγω Συνθήκη, αποδυναμώνοντας τον ρόλο του Οικουμενικού
Πατριαρχείου.
παρέμεινε εξόριστος μέχρι τον Μάϊο του 1922, οπότε δόθηκε εντολή από τον
Κεμάλ να τον φέρουν στην Άγκυρα, προκειμένου να ληφθούν οι νομότυπες αποφάσεις για την
δημιουργία τουρκορθόδοξης εκκλησίας της ανατολής και του αντίστοιχου
Πατριαρχείου.
αφού από τη μια μεριά υπήρχε ο κίνδυνος των διωγμών και της
εξολόθρευσης των Ρωμιών της Καππαδοκίας, κι από την άλλη μεριά έχασκε η απειλή
του εκκλησιαστικού σχίσματος, εφάρμοσε με αριστοτεχνικό τρόπο ένα είδος
παρελκυστικής διπλωματίας, καθυστερώντας πρώτα, δήθεν για λόγους υγείας, την προσέλευσή
του στην Άγκυρα, και εναλλάσσοντας στη συνέχεια τακτικές άλλοτε
υποχωρητικές και άλλοτε άκαμπτες και ανένδοτες.
Κεμάλ ότι δεν μπορούσαν να λάβουν μια τέτοια απόφαση για τη δημιουργία
του τουρκορθόδοξου Πατριαρχείου, δίχως την έγκριση του επισκόπου Ικονίου
Προκοπίου.
του Τιμίου Προδρόμου στο Ζιντζίντερε (Φλαβιανά) από εγκεφαλική συμφόρηση, που
προκλήθηκε πιθανότατα, λόγω των αφόρητων ψυχολογικών πιέσεων που ασκούνταν επάνω του, έχοντας
όμως σώσει το ποίμνιό του, αφού καθυστέρησε αρκούντως τον Κεμάλ, χάρη
στην υψηλή φαναριώτικης εμβέλειας διπλωματική του ικανότητα.
ιεραρχών που θυσιάστηκαν κατά τη μικρασιατική καταστροφή,
και οι οποίοι είναι οι εξής: Ο Ζήλων Ευθύμιος (κατά κόσμον Αγριτέλλης), ο Σμύρνης Χρυσόστομος
(κατά κόσμον Καλαφάτης), ο Μοσχονησίων Αμβρόσιος (κατά κόσμον Πλειανθίδης), ο Κυδωνίων Γρηγόριος
(κατά κόσμον Αναστάσιος Σαατσόγλου ή Ωρολογάς) και ο Ικονίου Προκόπιος
(κατά κόσμον Λαζαρίδης)», γράφει ο Ν. Γ. Ιντζεσίλογλου.
λέγεται τώρα τελευταία, λουβιακή…