Εύα Παρασκευά
Μία
όμορφη καλοκαιρινή Παρασκευή του Ιουνίου σε ένα μικρό νησί της λιμνοθάλασσας,
στο Αιτωλικό, γεννήθηκα, δεύτερο παιδί σε μία πολύ γλυκειά και αγαπημένη
οικογένεια. Έτσι ξεκίνησα το ταξίδι της ζωής μου με βάρκα τις αξίες που
μεγάλωσα και οδηγό τα αστέρια για το κυνήγι του ονείρου μου.
Η πορεία ήταν
άλλοτε εύκολη και άλλοτε περιπετειώδης μέσα από κύματα, φουρτούνες και λαδιές,
αλλά πάντα εντυπωσιακή. Εικοσιπέντε χρόνια πορείας στο επιχειρείν με επιτυχίες,
διακρίσεις και μόνιμη συνοδό την ευαισθησία μου, την φαντασία μου και την
καλλιτεχνική διάθεσή μου. Οι προκλήσεις για τις δεξιότητες πολλές, ζωγραφική,
χειροτεχνία, στιχουργική, μουσική παραγωγή και ό,τι άλλο με ενέπνεε κατά
καιρούς.
άλλοτε εύκολη και άλλοτε περιπετειώδης μέσα από κύματα, φουρτούνες και λαδιές,
αλλά πάντα εντυπωσιακή. Εικοσιπέντε χρόνια πορείας στο επιχειρείν με επιτυχίες,
διακρίσεις και μόνιμη συνοδό την ευαισθησία μου, την φαντασία μου και την
καλλιτεχνική διάθεσή μου. Οι προκλήσεις για τις δεξιότητες πολλές, ζωγραφική,
χειροτεχνία, στιχουργική, μουσική παραγωγή και ό,τι άλλο με ενέπνεε κατά
καιρούς.
Με όλα αυτά
παρέα μου τα τελευταία χρόνια νιώθω και βιώνω την ζωή σαν καλλιτέχνης έχοντας
οράματα και με εμπιστοσύνη αγκαλιάζω ό,τι έρχεται στον δρόμο μου ζώντας την
στιγμή.
παρέα μου τα τελευταία χρόνια νιώθω και βιώνω την ζωή σαν καλλιτέχνης έχοντας
οράματα και με εμπιστοσύνη αγκαλιάζω ό,τι έρχεται στον δρόμο μου ζώντας την
στιγμή.
Αυτή η πόλη – Αθήνα
Πόσο αλλάζει αυτή
η πόλη που σου μοιάζει
η πόλη που σου μοιάζει
και αν την δεις
δε σε τρομάζει,
δε σε τρομάζει,
γιατί είναι
αυτή.
αυτή.
Είναι η ίδια με
άλλο μάτι,
άλλο μάτι,
μοιάζει μ’
εκείνον τον ποδηλάτη,
εκείνον τον ποδηλάτη,
σαν κινηθεί.
Είναι γεμάτη
χρώματα, ήχους
χρώματα, ήχους
και με χιλιάδες
αστείους τύπους,
αστείους τύπους,
αρκεί να δεις.
Να δεις φώτα και
λεζάντες,
λεζάντες,
να δεις αν
θέλεις των δήμων μπάντες,
θέλεις των δήμων μπάντες,
φτάνει να πεις.
Να πεις τα πάντα
πως είναι ωραία
πως είναι ωραία
με μια γεύση από
παρέα,
παρέα,
για να
νοιαστείς.
νοιαστείς.
Να δεις τα
δέντρα σε όλους τους δρόμους
δέντρα σε όλους τους δρόμους
που στολίζουν
υπονόμους,
υπονόμους,
γιατί μπορείς.
Να δεις τα φύλλα
τα πεσμένα
τα πεσμένα
του φθινοπώρου κιτρινισμένα,
γεμάτη αυλή.
Να νιώσεις λίγο
πώς κελαηδάνε
πώς κελαηδάνε
και τα ρυάκια
όταν περνάνε,
όταν περνάνε,
απ’ τη βροχή
και να χορέψεις
στη μελωδία
στη μελωδία
που αγκαλιάζει
όλα τα θεία,
όλα τα θεία,
σαν θα σε βρει.
Σκύψε και κοίτα
πόσο αλλάζει
πόσο αλλάζει
αυτή η πόλη που
σε τρομάζει,
σε τρομάζει,
αν θες να δεις.
Κοίτα πώς δείχνει
τις εποχές της
τις εποχές της
και μην την
κλείνεις στις ενοχές της,
κλείνεις στις ενοχές της,
τρέχα να βγεις.
Δες πώς σου
δείχνει πως δεν κοιμάται,
δείχνει πως δεν κοιμάται,
μα ζωντανή δεν
σε φοβάται,
σε φοβάται,
ζήσε κι εσύ.
Ρούφα τη μέρα
σαν τον αέρα,
σαν τον αέρα,
πιάσε αστέρια,
καν’ τα φεγγάρια,
καν’ τα φεγγάρια,
καν’ τα ό,τι
θες.
θες.
Κοίτα ψηλά στον ουρανό
σου
σου
να διακρίνεις το
όνειρό σου,
όνειρό σου,
μέσα στο φως.
Άνοιξη μπήκε,
μύρισε, ήρθε,
μύρισε, ήρθε,
όλα τα βρήκε,
φούσκωσε, βγήκε,
φούσκωσε, βγήκε,
σαν κηπουρός.
Φέρνει λουλούδια
στα μπαλκόνια
στα μπαλκόνια
και τη γιορτή
μέσ’ στα σεντόνια,
μέσ’ στα σεντόνια,
ψάξε να βρεις.
Τη γκρίζα πόλη
μην την αφήσεις
μην την αφήσεις
να την μυρίσεις,
να την γνωρίσεις
να την γνωρίσεις
κι έτσι θα πει.
Έλα να μ’ εύρεις
το καλοκαίρι
το καλοκαίρι
που θα είμαι
μόνη χωρίς ασκέρι,
μόνη χωρίς ασκέρι,
να τρελλαθείς.
Να κολυμπήσεις
και στα νερά μου
και στα νερά μου
που είναι γύρω
μου πολύ κοντά μου,
μου πολύ κοντά μου,
για να βραχείς.
Μη μου θυμώσεις,
αγάπησέ με,
αγάπησέ με,
είμαι ερωμένη,
συνάντησέ με
συνάντησέ με
και θα μου πεις,
πώς κι οι
χειμώνες έχουνε χάρη
χειμώνες έχουνε χάρη
με λίγο χιόνι
για μαξιλάρι,
για μαξιλάρι,
και μέσ’ στον ήλιο τα τραπεζάκια
γι’ αυτά τα κρύα
μεσημεράκια,
μεσημεράκια,
με φαγητό.
Κι αυτή η πόλη
θα σε τυλίξει
θα σε τυλίξει
σε ένα πέπλο και
θα σ’ αφήσει
θα σ’ αφήσει
να ερωτευτείς.
Κι όταν την
ζήσεις, την αντικρύσεις
ζήσεις, την αντικρύσεις
και την
πιστέψεις, και την γνωρίσεις,
πιστέψεις, και την γνωρίσεις,
θα μαγευτείς.
Κι έτσι θα γίνεις, θα παραμείνεις,
και θα κινείσαι
σαν επιμείνεις,
σαν επιμείνεις,
ο εραστής…
Στης θάλασσας τα μέρη
Μέσα στα πέλαγα
του νου, της θάλασσας τα μέρη,
του νου, της θάλασσας τα μέρη,
καράβια που
περάσανε και πάνε μακριά
περάσανε και πάνε μακριά
αέρας φύσηξε
ούριος κι οι γλάροι τρελλαθήκαν
ούριος κι οι γλάροι τρελλαθήκαν
φτερά που
απλωθήκανε σε όλη την στεριά…
απλωθήκανε σε όλη την στεριά…
Τα ψάρια που
πετάχτηκαν στην πέτρα να λιαστούνε
πετάχτηκαν στην πέτρα να λιαστούνε
μεζές που
δοκιμάστηκε με καλή ρακή,
δοκιμάστηκε με καλή ρακή,
γοργόνα που
ξεπρόβαλε και σάλεψε το κύμα
ξεπρόβαλε και σάλεψε το κύμα
σύννεφο που
νοστάλγησε και έκλαψε γι’ αυτή…
νοστάλγησε και έκλαψε γι’ αυτή…
Μαούνα που
ξανοίχτηκε το δίχτυ να μαζέψει
ξανοίχτηκε το δίχτυ να μαζέψει
και σκούνα που
στολίστηκε να βγει στην ξαστεριά.
στολίστηκε να βγει στην ξαστεριά.
νύχτα που περπατήθηκε
και πρόσμενε τη μέρα
και πρόσμενε τη μέρα
αγιόκλημα που
άνθισε μέσα στη λησμονιά…
άνθισε μέσα στη λησμονιά…
Νότες που
τραγουδήθηκαν σε αυλές από ζουμπούλια
τραγουδήθηκαν σε αυλές από ζουμπούλια
και μπλε που
πλαισιώθηκε με ασβέστη στολισμό,
πλαισιώθηκε με ασβέστη στολισμό,
όνειρα που
φωτίστηκαν με χρώματα γαλάζια
φωτίστηκαν με χρώματα γαλάζια
δρόμοι που
ζωγραφίστηκαν τρεχούμενο νερό…
ζωγραφίστηκαν τρεχούμενο νερό…
Λιμνοθάλασσα
Η
λιμνοθάλασσα μικρή
λιμνοθάλασσα μικρή
και
ο βυθός μεγάλος,
ο βυθός μεγάλος,
είναι
η γεύση μου πικρή
η γεύση μου πικρή
και
στην ψυχή μου μπάλλος…
στην ψυχή μου μπάλλος…
Η
λιμνοθάλασσα γλυκειά
λιμνοθάλασσα γλυκειά
και
χάνεται η αρμύρα,
χάνεται η αρμύρα,
έχω τα
χέρια μου ανοιχτά
χέρια μου ανοιχτά
κι
αφήνομαι στην μοίρα…
αφήνομαι στην μοίρα…
Η
λιμνοθάλασσα ζεστή,
λιμνοθάλασσα ζεστή,
ζεστή
κι αγαπημένη,
κι αγαπημένη,
μέσα
σε εκείνη πλένομαι
σε εκείνη πλένομαι
κι
απ’ όλα με ξεπλένει…
Απόσπασμα από το έργο του Γ. Λεκάκη «Μεγάλη ανθολογία ελληνικής ποιήσεως».
απ’ όλα με ξεπλένει…
Απόσπασμα από το έργο του Γ. Λεκάκη «Μεγάλη ανθολογία ελληνικής ποιήσεως».
