ΑΤΟΜΩΝ
ΔΙΑΣΠΑΣΕΙΣ
ΔΙΑΣΠΑΣΕΙΣ
Υπό
Κοσμά Μιλτ. Μαρκάτου, καθηγητού ΤΕΙ,
Κοσμά Μιλτ. Μαρκάτου, καθηγητού ΤΕΙ,
Διά τῆς
Λεξαριθμικῆς θεωρίας:
Λεξαριθμικῆς θεωρίας:
(α) Ἡ διάσπασις τοῦ ὑλικοῦ ἀτόμου (ἀνόργανος
ὓλη – ἂτομον) προεβλέπετο!
ὓλη – ἂτομον) προεβλέπετο!
(β) Ἡ διάσπασις τοῦ γενετικοῦ ἀτόμου (ὀργανική
ὓλη – ἂτομον, DNA) προβλέπεταΙ
ὓλη – ἂτομον, DNA) προβλέπεταΙ
(γ) Ἡ διάσπασις τοῦ ἠχητικοῦ ἀτόμου (ἂναρθρος
φθόγγος) προβλέπεται!
φθόγγος) προβλέπεται!
(δ) Ἡ διάσπασις τοῦ φωνητικοῦ ἀτόμου
(ἒναρθρος φθὀγγος) μή ἑρμηνευόμενον!
(ἒναρθρος φθὀγγος) μή ἑρμηνευόμενον!
(ε) Ἡ διάσπασις τοῦ χρονικοῦ ἀτόμου
(χρόνος – ;;;) μή ἑρμηνευόμενον!
(χρόνος – ;;;) μή ἑρμηνευόμενον!
Ἐν τῆ Λεξαριθμική θεωρία, δέν ὑπάρχει
εἰδοποιός διαφορά μεταξύ τῶν «διαφὀρων» ἀτό-μων, ἀλλά ὃλαι αὐταί αἱ μορφαί ἀνάγονται
εἰς τήν αὐτήν ἒννοιαν, εἰς τό αὐτό ἂτομον.
εἰδοποιός διαφορά μεταξύ τῶν «διαφὀρων» ἀτό-μων, ἀλλά ὃλαι αὐταί αἱ μορφαί ἀνάγονται
εἰς τήν αὐτήν ἒννοιαν, εἰς τό αὐτό ἂτομον.
Εἷς ὁρισμός (καί ἲσως ὁ ὁρισμός) ἐδημοσιεύθη
εἰς τό Α τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ ΠΑΜΜΕΓΑΣ, ἐν τῆ προσπαθεία μου νά διερευνήσω τὀ «Πῶς νοεῖται ἡ σχέσις γράμματος – λέξεως – ἀριθμοῦ»
[βλέπε: Μαρκάτος, ΠΑΜΜΕΓΑΣ (ΠΑγκόσμιος
Μαθηματική Μελέτη Ἑλληνικῆς ΓλώσσΑΣ, Λάρισα 1980, τ.Α, σελ.21]:
εἰς τό Α τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ ΠΑΜΜΕΓΑΣ, ἐν τῆ προσπαθεία μου νά διερευνήσω τὀ «Πῶς νοεῖται ἡ σχέσις γράμματος – λέξεως – ἀριθμοῦ»
[βλέπε: Μαρκάτος, ΠΑΜΜΕΓΑΣ (ΠΑγκόσμιος
Μαθηματική Μελέτη Ἑλληνικῆς ΓλώσσΑΣ, Λάρισα 1980, τ.Α, σελ.21]:
«Άτοµον
είναι το τέρµα µιας φυσικής διαδικασίας στην οποίαν λαµβάνουν µέρος υπο—ατοµικές
ή υποστοιχειώδεις οντότητες υπό καθορισµένη αναλογία και αυστηρά
διάταξη και από την οποία διαδικασία αναδύεται ένα όν (κάθε είδος ατόµου
από τα ανωτέρω) που θεωρείται η ελαχίστη οντότης (µονάς) διά την
δηµιουργία συνθετωτέρων µορφών (µορίων και ενώσεων,ιστών,ονοµάτων και λέξεων,
ηθικής οµάδος και κοινωνίας, µουσικής συνθέσεως, δι-αρκείας ή χρόνου)».
είναι το τέρµα µιας φυσικής διαδικασίας στην οποίαν λαµβάνουν µέρος υπο—ατοµικές
ή υποστοιχειώδεις οντότητες υπό καθορισµένη αναλογία και αυστηρά
διάταξη και από την οποία διαδικασία αναδύεται ένα όν (κάθε είδος ατόµου
από τα ανωτέρω) που θεωρείται η ελαχίστη οντότης (µονάς) διά την
δηµιουργία συνθετωτέρων µορφών (µορίων και ενώσεων,ιστών,ονοµάτων και λέξεων,
ηθικής οµάδος και κοινωνίας, µουσικής συνθέσεως, δι-αρκείας ή χρόνου)».
Ὁ ὁρισμός οὗτος ἀναφέρεται ἐπί παντός
χώρου τοῦ ἐπιστητοῦ (ὓλη ἀνόργανος, ὓλη ὀργανική (DNA), ἦχος (ἂναρθρος
φθόγγος), φωνή (ἒναρθρος φθόγγος), χρόνος), καί δύναται νά ταυτισθῆ μέ τούς ἀντιστοίχους τῆς λέξεως «στοιχεῖον» (1), τούς ὁποίους ἒχουν
διατυπώσει οἱ ἀρχαῖοι Ἓλληνες φιλόσοφοι:
χώρου τοῦ ἐπιστητοῦ (ὓλη ἀνόργανος, ὓλη ὀργανική (DNA), ἦχος (ἂναρθρος
φθόγγος), φωνή (ἒναρθρος φθόγγος), χρόνος), καί δύναται νά ταυτισθῆ μέ τούς ἀντιστοίχους τῆς λέξεως «στοιχεῖον» (1), τούς ὁποίους ἒχουν
διατυπώσει οἱ ἀρχαῖοι Ἓλληνες φιλόσοφοι:
Þ στοιχεῖον, ἁπλοῦς τις ἦχος τῆς φωνῆς
θεωρούμενος ὡς μέρος στοιχειῶδες τῆς γλώσσης, Πλάτ. Κρατ. 424D
θεωρούμενος ὡς μέρος στοιχειῶδες τῆς γλώσσης, Πλάτ. Κρατ. 424D
Þ στοιχεῖον, ἀδιαίρετον τῶ εἶδει, Ἀριστ. Μετά τά Φυσ. 4.3,1.
Þ στοιχεῖον. ἒστι φωνή ἀδιαίρετος Ἀριστ.
Ποιητ. 20,22
Ποιητ. 20,22
Þ γράμμα, σύμβολον, ψηφίον δι’ ἑκαστον
φθόγγον τῆς ἀνθρωπίνης φωνῆς (γράμματα λέγονται διότι γράφο-
φθόγγον τῆς ἀνθρωπίνης φωνῆς (γράμματα λέγονται διότι γράφο-
νται, στοιχεία δέ διότι εἶναι
τά ἁαπλούστερα μέρη τῶν λέξεων).
τά ἁαπλούστερα μέρη τῶν λέξεων).
(α) Ἡ διάσπασις
τοῦ ἀτόμου τῆς ἀνοργάνου ὓλης(6)
τοῦ ἀτόμου τῆς ἀνοργάνου ὓλης(6)
Διά τήν ἀποδοχήν
τῆς προβλέψεως πρέπει νά δειχθῆ ὃτι ἡ ἒννοια ἂτομον συνδέεται δι-αλεκτικῶς(2) μετ’ ἐννοίας, δυνάμει ἢ ἐνεργεία
διαιρετῆς. Μία τοιαύτη εἶναι τό ὂνομα γένος: Ἡ διαλεκτική σχέσις ἀνεκαλύφθη
κατά τήν ἐξέτασιν τῆς διασχέσεως τῶν δομικῶν ὀνομάτων (μονάς, ἰδέα, εἶδος,
γένος, γράμμα, ὂνομα, λέξις), πού ἀφορᾶ εἰς τό «ποῖον δομικόν ὂνομα προ-ηγεῖται
καί ποῖον ἓπεται» [ΠΑΜΜΕΓΑΣ, Λάρισα 1980, τ.Δ, σελ.100]:
τῆς προβλέψεως πρέπει νά δειχθῆ ὃτι ἡ ἒννοια ἂτομον συνδέεται δι-αλεκτικῶς(2) μετ’ ἐννοίας, δυνάμει ἢ ἐνεργεία
διαιρετῆς. Μία τοιαύτη εἶναι τό ὂνομα γένος: Ἡ διαλεκτική σχέσις ἀνεκαλύφθη
κατά τήν ἐξέτασιν τῆς διασχέσεως τῶν δομικῶν ὀνομάτων (μονάς, ἰδέα, εἶδος,
γένος, γράμμα, ὂνομα, λέξις), πού ἀφορᾶ εἰς τό «ποῖον δομικόν ὂνομα προ-ηγεῖται
καί ποῖον ἓπεται» [ΠΑΜΜΕΓΑΣ, Λάρισα 1980, τ.Δ, σελ.100]:
Ἀλλά ἡ ἒννοια γένος εἶναι σύνθετος, εἶναι φύσει διαιρετή, ἀφοῦ συνίσταται
ἐξ εἰδῶν, τά ὁποῖα ἐν τῶ συνόλω των τήν ἀπαρτίζουν. Ἀποτελεῖ τήν μονάδα τῶν ἐμβίων
ὂντων, καί δύναται νά χαρακτηρισθῆ ὡς «το
ἂτομον τῆς συνθετικῆς πορείας των»:
Þ τά
στοιχεῖα: τά γένη εἰς εἲδη πλείω καί διαφέροντα διαρεῖται», Ἀριστ. Ματαφ.
στοιχεῖα: τά γένη εἰς εἲδη πλείω καί διαφέροντα διαρεῖται», Ἀριστ. Ματαφ.
Αἱ δύο ἒννοιαι, ΑΤΟΜΟΝ και ΓΕΝΟΣ ἱκανοποιοῦν τήν «Σχέσιν Χρυσῆς Τομῆς»,
καί ὡς ἐκ τούτου ἒχουν λόγον μίαν δύναμιν τοῦ μέσου καί ἂκρου λόγου Φ (εἶναι
διαλεκτικαί, εἶναι ὃμοιαι μορφαί, ἀνήκουν ἐν τῆ αὐτῆ γνωμονική ἀκολουθία)(3) :
[…
(203), ΓΕΝΟΣ (328), ΑΤΟΜΟΝ (531), … (859), …]
(203), ΓΕΝΟΣ (328), ΑΤΟΜΟΝ (531), … (859), …]