ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΧΕΙΡΑΝΘΡΩΠΟΙ – ΔΙΑΔΡΑΣΙΠΟΛΙΤΕΣ
Του καθηγητή φιλολόγου Πέτρου Ιωαννίδη, petrion18@gmail.com
«Όταν ο πολίτης μετατρέπεται σε μαριονέτα, οι κινήσεις του δεν είναι δικές του, τις επιβάλλει το σύστημα. Η σκέψη δεν του ανήκει, γιατί άλλοι σκέπτονται γι’ αυτόν […] Ο ”Σύγχρονος” άνθρωπος πνιγμένος στο ψέμα και την υποκρισία ζει σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων, αποξενωμένος από την πραγματικότητα και υποταγμένος ολοκληρωτικά στην ιδιοτέλεια και την υποτακτικότητα του συστήματος. Γίνεται ο ίδιος πρωταγωνιστής σε έναν κόσμο εικονικής πραγματικότητας, παράγοντας μια ανεξάρτητη δύναμη που τον απομονώνει από την πραγματικότητα, ωθώντας τον όλο και με μεγαλύτερη δύναμη σε έναν κόσμο αδυσώπητης υπνωτικής συμπεριφοράς, εξυπηρετώντας εκείνους που έχουν συμφέρον να είναι μόνιμα υποταγμένος σε αυτούς».
Απ. Λυμπερίδης, «Χαλκεύοντας την Ιστορία», εκδ. ΕΝΑΛΙΟΣ, 2010, σελ. 607)
ΣΧΟΛΙΟ: Σήμερα, δυστυχώς, οι μαριονέτες είναι πολλοί κι αρέσκονται να ζουν μέσα στο σπήλαιο του Πλάτωνα, ως δεσμώτες, απολαμβάνοντας μακαρίως την δήθεν ελευθερία τους.
Ο ΜΥΘΟΣ ΜΙΑ ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
«Καί καθάπερ οἱ μαθηματικοί τήν ἶριν ἔμφασιν εἶναι τοῦ ἡλίου λέγουσι ποικιλλομένην τῇ πρός τό νέφος ἀναχωρήσει τῆς ὄψεως, οὕτως ὁ μῦθος ἐνταῦθα λόγου τινός ἔμφασίς ἐστιν ἀνακλῶντος ἐπ᾽ἄλλα τήν διάνοιαν…».
(Πλούταρχος, 45-120, «ΙΣΙΣ ΚΑΙ ΟΣΙΡΙΣ», 359α)
(= Κι όπως ακριβώς οι μαθηματικοί υποστηρίζουν ότι η ίριδα είναι η εικόνα του ήλιου με ανταύγεια της όψης του όταν κρύβεται από τα σύννεφα, έτσι ακριβώς και ο μύθος εδώ είναι η προβολή / απεικόνιση / αντανάκλαση του λόγου που κατευθύνει το μυαλό σε άλλα…»
Ο Πλούταρχος στο έργο του «ΙΣΙΣ ΚΑΙ ΟΣΙΡΙΣ», ορίζει τον μύθο ως ένα κάτοπτρο που φέρει την αλήθεια, αλλά είναι σπασμένο. Ο μύθος ορίζεται ως μια προβολή του λόγου ικανή να κατευθύνει το μυαλό. παρά το γεγονός ότι αυτή η προβολή του λόγου αποτελείται από τα κομμάτια του σπασμένου κατόπτρου της αλήθειας, ο ανθρώπινος νους, μπορεί να πετύχει τον ανασχηματισμό του αρχικού καθρέπτη και κατ’ επέκταση, προοδευτικά, ο ανθρώπινος νους μπορεί να οδηγηθεί στη νοηματική ανασύσταση της βαθύτερης έννοιας της μυθολογικής αφήγησης. Συνοπτικά ο μύθος είναι μία αρχαία ιερή ιστορία σταλμένη από τα βάθη του χώρου και του χρόνου (παρελθόν) από κάθε νέο σήμερα που γεννιέται κάθε στιγμή (παρόν), ικανή ακόμη και να προβλέψει αυτό που ακολουθεί συμβολικά (Μέλλον).
Τα θραύσματα του σπασμένου καθρέπτη δεν είναι παρά τα δομικά συστατικά του αρχικού μύθου, τα οποία αντανακλούν το ιερό φως του ήλιου. Καθώς λοιπόν η ίριδα είναι η εικόνα του ήλιου, τότε ο μύθος, ως άλλο πολύχρωμο ουράνιο τόξο σε αντανάκλαση του φωτός, τροφοδοτεί τον ανθρώπινο νου με συμβολικές εικόνες. Στόχος είναι ο άνθρωπος να μπορέσει να διαβάσει αυτά τα βαθύτερα συμβολικά νοήματα, του μύθου και να αποκωδικοποιήσει την ουσιαστική τους σημασία. Έτσι ακριβώς και ο Μύθος ως σπασμένο κάτοπτρο κρύβει με μαεστρία την αλήθεια του φωτός, και πιο συγκεκριμένα με ανταύγεια της όψης του, όταν κρύβεται από τα σύννεφα.
Όταν τα σύννεφα εμφανίζονται στον ορίζοντα επιχειρούν να κρύψουν την αλήθεια του ήλιου. Όμως, ακόμα κι όταν την κρύβουν οι διαθλώμενες ακτίνες του φωτός του ιερού ήλιου διαπερνούν τα όποια σύννεφα.
Ο μύθος, τελικά, δεν είναι παρά μια εύθραυστη αλήθεια. Τα εγκυρότερα λεξικά ΣΟΥΔΑΣ, Ησυχίου και Φωτίου το επιβεβαιώνουν, καθώς αναφέρουν στο λήμμα μῦθος: ότι είναι «Λόγος ψευδής, εἰκονίζων τήν ἀλήθειαν».
ΟΜΗΡΕ ΘΕΙΕ, ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΔΟΞΑ!
ΣΕ ΚΑΡΤΕΡΟΥΣΑ ΜΑΘΗΜΑ, ΚΙ ΕΣΥ ΗΡΘΕΣ ΘΑΜΑ
(Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ, 1859-1943)
Ποίημα «Ραψωδία» (1904) του Κ. Παλαμά:
Όμηρε θείε, των καιρών χαρά και δόξα!
Στην κρυάδα του σκολειού και στου θρανίου τη γύμνια
όταν μπροστά μου σ’ απιθώσαν του δασκάλου
τ’ άχαρα χέρια, ω μεγαλόχαρο βιβλίο,
σε καρτερούσα μάθημα, κι εσύ ήρθες θάμα.
Κι άνοιξε μέσα μου ουρανός πλατύς καθάριος
και πέλαγου ζαφείρι σμαραγδοσπαρμένο,
και το θρανίο σα να ’γινε παλατιού θρόνος,
και κόσμος το σκολειό κι ο δάσκαλος προφήτης.
Διάβασμ’ αυτό δεν ήταν, νόημα δεν ήταν,
όραμα ήταν κι άκουσμα ήταν χωρίς ταίρι.–
[…]
– Ω το πρωτοφανέρωτο της φαντασίας
όραμα, ω το ξεσκέπασμα του ωραίου εμπρός μου!
Και νά η μελαχρινή και η φτωχοπούλα η χώρα
στο ολόλευκο νησί της νύφης αλλασμένη,
και νά η παιδούλα η ταπεινή και η ψαροπούλα
σαν Καλυψώ λαμπρόμαλλη ερωτοκαμένη!
Και νά η καρδιά μου μέσα ταξεδεύτρα χίλιων
τόπων, διψώντας μια πατρίδα, την αγάπη!
Και νά από τότε και η ψυχή μου αράδα αράδα
δίχορδη λύρα την πανάρχαιαν αρμονία
αντιλαλώντας, ή τ’ ανάθεμα ή το κλάμα…
Χαρά και δόξα των καιρών, Όμηρε θείε!
ΩΔΗ ΤΕΤΑΡΤΗ [ΧΙV] ΕΙΣ ΣΑΜΟΝ
(Α. ΚΑΛΒΟΣ, 1792-1869)
α’
Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται
ζυγόν δουλείας, ας έχωσι
θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία.
β’
Αυτή (κι ο μύθος κρύπτει νουν αληθείας)
επτέρωσε τον Ίκαρον,
κι αν έπεσεν ο πτερωθείς
κι επνίγη θαλασσωμένος.
η’
Αυτού, του Ομήρου εδίδασκες
τα δάκτυλα να τρέχουσι
με την ωδήν συμφώνως,
όταν τα έργα ιστόρει
θεών και ηρώων.
ΤΑ ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΜΙΑ «ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΓΝΩΣΕΩΝ»
Ο Όμηρος βρίσκεται στις παρυφές του γνωστού μας πολιτισμού. Όσοι αδυνατούν να δώσουν απαντήσεις σε μερικά θεμελιώδη ζητήματα τα φορτώνουν στους σκοτεινούς αιώνες. Πώς δημιουργήθηκαν τα έπη σε μια εποχή, όπως λένε, που δεν υπήρχε γραφή; Ο Όμηρος τα περιγράφει όλα σαν ήδη γνωστά, σαν δεδομένα, εφαρμοσμένα. Υπάρχουν ορισμένα σημεία τα οποία μπορούμε να κατανοήσουμε μόνο σήμερα, αν τα συγκρίνουμε με τη σύγχρονη τεχνολογία και μάλιστα με την πλέον εξελιγμένη, την τεχνητή νοημοσύνη. Σήμερα το γνωρίζουμε πώς είναι, γιατί είναι εφικτό, πριν όμως 50 χρόνια θα το θεωρούσαμε αδύνατο. Σήμερα μπορούμε να κατανοήσουμε αυτούς τους στίχους. Λένε πως όλα αυτά ανήκουν στη φαντασία του Ομήρου, ενός τυφλού, πτωχού και μόνου γεράκου που με την κιθάρα του διασκέδαζε τους βασιλιάδες στις αυλές τους την πρωτόγονη αρχαιότητα και επινοούσε διάφορες ιστορίες. Καλό το παραμύθι τους αλλά αρκετά ζήσαμε μέσα σε αυτό. Είναι καιρός πλέον να το αφήσουμε πίσω μας και να μελετήσουμε το έργο του με σοβαρότητα και κυρίως διεπιστημονικά. Είναι τόσες πολλές οι πληροφορίες που μπορεί να βρει κάποιος μέσα στα ομηρικά έπη σε τόσους πολλούς τομείς του επιστητού, ώστε δεν θα ήταν υπερβολή να τα ονομάσουμε «Εγκυκλοπαιδεία Γνώσεων». Τα έχουν μελετήσει πολιτικοί άνδρες, Έλληνες και Ρωμαίοι.
Ακολουθούν παραδείγματα:
Από τον Πλούταρχο, «ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ», «ΔΙΩΝ – ΒΡΟΥΤΟΣ», ΒΡΟΥΤΟΣ, κεφ. 34, 6, 3.
Μια φιλονικία ανάμεσα στους δυο αυτοκράτορες, τον Κάσσιο και τον Βρούτο λύνεται με έναν ομηρικό στίχο που απαγγέλει ο Μάρκος Φαώνιος, ένας βουλευτής των Ρωμαίων, που ο Όμηρος έβαλε στο στόμα του Νέστορα, από την Ιλιάδα, ραψωδία Α’, στ. 259, για να συμφιλιώσει τον Αγαμέμνονα με τον Αχιλλέα. Ο Κάσσιος χαμογέλασε και ο Βρούτος γύρισε από την άλλη μεριά. Το περίεργο είναι ότι δεν υπάρχει αναφορά από ποιο χωρίο είναι ο στίχος, ποιος το λέει, τι θέλει να πει, κανείς δεν ρωτάει. Η διαφωνία τους όμως έχει ήδη λυθεί!
«Βίᾳ δὴ τότε τῶν παρόντων διωσάμενος τὰς θύρας εἰσῆλθε, μετὰ πλάσματος φωνῆς ἔπη περαίνων οἷς τὸν Νέστορα χρώμενον Ὅμηρος πεποίηκεν· ἀλλὰ πίθεσθ’· ἄμφω δὲ νεωτέρω ἐστὸν ἐμεῖο, καὶ τὰ ἑξῆς. ἐφ’ οἷς ὁ μὲν Κάσσιος ἐγέλασεν, ὁ δὲ Βροῦτος ἐξέβαλεν αὐτόν, ἁπλόκυνα καὶ ψευδόκυνα προσαγορεύων. οὐ μὴν ἀλλὰ τότε τοῦτο τῆς πρὸς ἀλλήλους διαφορᾶς ποιησάμενοι πέρας, εὐθὺς διελύθησαν. καὶ Κασσίου δεῖπνον παρέχοντος ἐκάλει τοὺς φίλους Βροῦτος».
(Πλούταρχος, Βρούτος 34, 6, 3)
(= Αφού λοιπόν, στην περίπτωση εκείνη, παραμέρισε με το ζόρι όσους ήταν μπροστά του – ο Μάρκος Φαώνιος – άνοιξε την πόρτα και μπήκε, τότε άρχισε αλλάζοντας τη φωνή του να απαγγέλλει τους στίχους εκείνους που ο Όμηρος έβαλε στο στόμα του Νέστορα: «Ακούστε με· γιατί κι οι δυο είστε νεώτεροί μου», και συνέχισε να απαγγέλλει. Ο Κάσσιος γέλασε με το περιστατικό αλλά ο Βρούτος τον έβγαλε έξω βρίζοντάς τον ανόητο ψευτοφιλόσοφο. Αυτό όμως, τότε έβαλε τέρμα στη μεταξύ τους φιλονικία και αμέσως συμφιλιώθηκαν. Ο Κάσσιος κάλεσε σε δείπνο τον Βρούτο κι εκείνος κάλεσε σε δείπνο τους φίλους του.
Από τον Στράβωνα, (64 π.Χ. – 24 μ.Χ.) Γεωγράφο, Φιλόσοφο και Ιστορικό από την Αμάσεια του Πόντου, στο έργο του «ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ» βιβλίο 11, κεφ. 1, σ. 12. Αναχωρεί ο Πομπήιος για μια εκστρατεία στη Μικρά Ασία και ρωτάει το φιλόσοφο δάσκαλό του, Ποσειδώνιο, να του δώσει μια συμβουλή κι εκείνος του απαγγέλλει έναν ομηρικό στίχο, από την Ιλιάδα, ραψωδία Ζ’, στ. 208: «Αἰέν ἀριστεύειν καἰ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων». Μόνο αυτό, σαν να του λέει, εμβάθυνε σ’ αυτό τον στίχο και θα καταλάβεις τι θέλω να πω. Αυτό το λέει ο Ιππόλοχος, όταν στέλνει το γιο του Γλαύκο, ηγεμόνα των Λυκίων να πολεμήσει στην Τροία.
«φασὶ γοῦν ἐν Ῥόδῳ γενόμενον τὸν Πομπήιον, ἡνίκα ἐπὶ τὸν λῃστρικὸν πόλεμον ἐξῆλθεν (εὐθὺς δ’ ἔμελλε καὶ ἐπὶ Μιθριδάτην ὁρμήσειν καὶ τὰ μέχρι τῆς Κασπίας ἔθνη), παρατυχεῖν διαλεγομένῳ τῷ Ποσειδωνίῳ, ἀπιόντα δ’ ἐρέσθαι εἴ τι προστάττει, τὸν δ’ εἰπεῖν “αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων».
(= Λένε λοιπόν φτάνοντας ο Πομπήιος στη Ρόδο, όταν εξεστράτευσε εναντίον των πειρατών – κι αμέσως επρόκειτο να επιτεθεί στο Μιθριδάτη και τα έθνη μέχρι την Κασπία θάλασσα – πως συνάντησε τον Ποσειδώνιο που συζητούσε, κι όταν έφυγε τον ρώτησε αν κάτι του παραγγέλνει, κι εκείνος του απάντησε «Να είναι πάντα πρώτος και να ξεπερνά τους άλλους»)
Σε οποιοδήποτε κείμενο της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας εμφανίζονται ομηρικοί στίχοι, δεν μεταφράζονται, γιατί όλοι τους κατανοούν. Τον Όμηρο τον μελετούν από το πρωτότυπο οι πρόγονοί μας! Εμείς τον παραφράζουμε κακοποιώντας τον!
50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΗΣ ΑΓΛΩΣΣΙΑΣ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
Σήμερα, δυστυχώς το «Αμύνεσθαι περί γλώσσης» θεωρείται αναχρονισμός, ενώ το «Μάχεσθαι κατά γλώσσης» εκσυγχρονισμός. Η Ελληνομάθεια στη χώρα μας δεν θεωρείται προσόν. Παλαιότερα το Γλωσσικό Ζήτημα εντοπιζόταν στην αντιπαράθεση των λογίων που άλλοι υποστήριζαν τη λογία και άλλοι τη δημώδη γλώσσα. Σήμερα το γλωσσικό πρόβλημα έχει πάρει άλλη μορφή: Ελληνικά ή Αγγλικά; Στη συνείδηση πολλών, που διαρκώς γίνονται περισσότεροι, πρωτεύουσα γλώσσα δεν είναι η Ελληνική αλλά η Αγγλική. Το παν σήμερα είναι να ομιλείς καλά την Αγγλική και ας κακοποιείς ασύστολα την Ελληνική!
Μάλλον δεν έχουμε εμπεδώσει ότι η γλώσσα είναι το όργανο της σκέψης. Η εναλλαγή των λέξεων, η πυκνότητα του λόγου, η σαφήνεια και γενικά οι λεπτές εννοιολογικές αποχρώσεις της καλλιεργούν το νου και τέρπουν τη φαντασία.
Η τραγική Φιλομήλα (φίλος + μέλπω = άδω, ψάλλω, η μελπωδός) δεν θρηνεί που της έκοψαν τη γλώσσα, δεν οδύρεται που θα μείνει βουβή… Είναι απαρηγόρητη που δεν θα ξαναμιλήσει Ελληνικά!
Το άρθρο αφιερώνεται στην Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας που εορτάζεται κάθε χρόνο την 9η Φεβρουαρίου, ημέρα μνήμης του εθνικού μας ποιητή, που στόχο έχει να αναδείξει τον θεμελιώδη ρόλο που διαδραμάτισε η Ελληνική Γλώσσα ανά τους αιώνες. ΑΛΛΑ: «Ὁ Παιδείας ἀμύητος ὑπάρχων, πῶς ἄλλους ἀνθρώπους παιδεύσει;»
ΠΗΓΗ: Από την στήλη του γράφοντος «ΕΤΥΜΟΛΟΓΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ – “ἄπιτε”’, άρθρο με τίτλο «Εκ Χρηστομαθείας ἄρχεσθαι & Ἀγραμματίας παύεσθαι», εφημ. «Εβδόμη», 8.2.2025. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 9.2.2025.
ανθρωπος μαριονετα σπηλαιο του Πλατωνος, Πλατωνα Πλατων Πλατωνας δεσμωτης, απολαυση μακαρια δηθεν ελευθερια ιωαννιδης ομηρος α πρωτη εκδοση ιλιαδος ιλιαδα ιλιας ιλιαδας εκδοσις Β 757–775 Οξφορδη, βιβλιοθηκη Bodleian Library παπυρος χαβαρα χαουαρα Papyrus Hawara 24–28 2ος αιωνας μΧ ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ αρχαια αρχαιοτερη πρωτη ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΓΝΩΣΕΩΝ απαντα ομηρου ομηρος Ιωαννιδης ΠΟΛΙΤΗΣ ΑΧΕΙΡΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΙΑΔΡΑΣΙΠΟΛΙΤΗΣ μαριονεττα, κινηση συστημα σκεψη συγχρονος ανθρωπος ψεμα υποκρισια κοσμος ψευδαισθησεων, ψευδαισθηση αποξενωση πραγματικοτητα υποταγμενος ιδιοτελεια υποτακτικοτητα πρωταγωνιστης εικονικη ανεξαρτητη δυναμη απομονωση αδυσωπητη υπνωτικη συμπεριφορα συμφερον υποταγη Λυμπεριδης, Χαλκευοντας την Ιστορια μαριονετες δεσμωτες, ΜΥΘΟΣ ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ καθαπερ μαθηματικοι ιρις εμφασις ηλιος νεφος οψη μυθολογια εμφαση ανακλαση διανοια Πλουταρχος, ΙΣΙΣ ΚΑΙ ΟΣΙΡΙΣ μαθηματικος ιριδα εικονα ανταυγεια οψις συννεφο μυθολογια προβολη / απεικονιση / αντανακλαση λογος μυαλο ορισμος μυθου κατοπτρο σπασμενο σπασμενο ανθρωπινος νους, ανασχηματισμος καθρεπτης ανθρωπος νοηματικη ανασυσταση εννοια μυθολογικη αφηγηση αρχαια ιερη ιστορια χωρος χρονος παρελθον παρον προβλεψη συμβολικα Μελλον θραυσμα καθρεφτης δομικα συστατικα ιερο φως ηλιου πολυχρωμο ουρανιο τοξο συμβολικη συμβολικο νοημα αποκωδικοποιηση σημασια διαθλωμενη ακτινα λεξικο ΣΟΥΔΑΣ, Ησυχιος Φωτιος λημμα λογος ψευδης, εικονιζων την αληθεια ΟΜΗΡΟΣ ΘΕΙΟΣ, ΚΑΙΡΟΣ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΜΑΘΗΜΑ, ΘΑΜΑ ΠΑΛΑΜΑΣ Ποιημα Ραψωδια 1904 κρυαδα σκολειο θρανιο γυμνια δασκαλος αχαρα χερια, μεγαλοχαρο βιβλιο, ουρανος πλατυς καθαριος πελαγος ζαφειρι σμαραγδοσπαρμενο, σμαραγδι παλατι θρονος, σκολειο προφητης διαβασμα οραμα ακουσμα ταιρι πρωτοφανερωτο φαντασια ξεσκεπασμα ωραιο μελαχρινη φτωχοπουλα χωρα ολολευκο νησι νυφη αλλασμενη, παιδουλα ταπεινη ψαροπουλα Καλυψω λαμπρομαλλη ερωτοκαμενη ερως ερωτας καρδια ταξεδευτρα ταξειδευτρα τοπος διψα πατριδα, αγαπη ψυχη αραδα διχορδη λυρα παναρχαια αρμονια αντιλαλος αναθεμα κλαμα καιροι ΩΔΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΑΜΟΣ ΚΑΛΒΟΣ, χαλκεο χερι βαρυ του φοβος ζυγος δουλεια αρετη τολμη Ελευθερια πτερα ικαρος πτωση πτερωθεις πνιγμος θαλασσωμενος θαλασσα δακτυλα ωδη εργα θεοι ηρωες ΟΜΗΡΙΚΟ ΕΠΟΣ πολιτισμος θεμελιωδη ζητηματα σκοτεινοι αιωνες γραφη συγχρονη τεχνολογια τεχνητη νοημοσυνη AI αδυνατον στιχοι τυφλος πτωχος μονος γερακος κιθαρα διασκεδαση βασιλιας αυλη πρωτογονη αρχαιοτητα ιστοριες παραμυθι διεπιστημονικη προσεγγιση επιστητο πολιτικος ανδρας, ελληνες και Ρωμαιοι ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΔΙΩΝ – ΒΡΟΥΤΟΣ φιλονικια αυτοκρατορας, Κασσιος ομηρικος απαγγελια Μαρκος Φαωνιος, βουλευτης Ρωμαιος Νεστορας, νεστωρ Ιλιαδα, ιλιας συμφιλιωση Αγαμεμνονας Αχιλλεας χαμογελο θυρα πλασμα φωνης φωνη γελιο απλοκυνας ψευδοκυνας κυνας σκυλος διαφορα δειπνο φιλος πορτα ανοητος ψευτοφιλοσοφος φιλοσοφος Στραβων Αμασεια Ποντος ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ Πομπηιος εκστρατεια Μικρα Ασια δασκαλος Ποσειδωνιος, συμβουλη Αιεν αριστευειν και υπειροχον εμμεναι αλλων Ιππολοχος, Γλαυκος, ηγεμονας Λυκιων πολεμος Τροια λυκιοι λυκια ροδος νικη λῃστρικος φιλοσοφος Μιθριδατης Κασπια εθνη εθνος απιοντα πειρατης πρωτος Αρχαια Ελληνικη Γραμματεια ομηρικοι στιχοι, μεταφραση πρωτοτυπο παραφραση κακοποιηση ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΑΓΛΩΣΣΙΑ ΓΛΩΣΣΑ Αμυνεσθαι περι γλωσσης αναχρονισμος, εκσυγχρονισμος Ελληνομαθεια Γλωσσικο Ζητημα λογιοι λογια δημωδης δημοτικη προβλημα ελληνικα Αγγλικα συνειδηση αγγλικη οργανο σκεψης σκεψη εναλλαγη λεξη πυκνοτητα λογος σαφηνεια λεπτη εννοιολογικη αποχρωση καλλιεργεια τραγικη Φιλομηλα μελπω = αδω, ψαλλω, μελπωδος Παγκοσμια Ημερα Ελληνικης Γλωσσας εορτη 9 9η Φεβρουαριου, Φεβρουαριος εθνικος ποιητης σολωμος, Παιδεια αμυητος υπαρχων, πως αλλους ανθρωπους παιδευσει
