Στις 10.11.1938 πέθανε ο Μουσταφά Κεμάλ, ο ιδρυτής του σύγχρονου τουρκικού κράτους, απηνής διώκτης του Ελληνισμού, που στηρίχθηκε στην ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ των χριστιανικών ιστορικών εθνών σε Ανατολική Θράκη και Μικρά Ασία: Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων…
Ο κεμαλισμός υπήρξε το ανώτατο στάδιο του νεοτουρκισμού ολοκληρώνοντας την περίοδο 1919-1922 την γενοκτονία των Ελλήνων που ξεκίνησαν οι νεότουρκοι «συναγωνιστές» του Μ. Κεμάλ στην Ανατολική Θράκη και Δυτική Μικρά Ασία το 1914.
Φοβερή σύμπτωση, φάρσα της Ιστορίας με προφανή συμβολισμό, είναι ότι ο απηνής διώκτης των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου, ο Μουσταφά Ριζά, τον οποίο οι Τούρκοι λένε “Ατατούρκ” (= πατέρας των Τούρκων), απεβίωσε στις 10 Νοεμβρίου 1938. Μία ημέρα δηλαδή μετά την Νύχτα των Κρυστάλλων στην ναζιστική Γερμανία. Λες και περίμενε την έμπρακτη διαδοχή του στις θηριωδίες για να κλείσει τον κύκλο του.
Εντυπωσιακό όμως είναι ότι τον θρήνησε με εγκωμιαστικό κείμενο και εν ονόματι του ελληνικού έθνους ο «υπερπατριώτης», ο «μέγας εθνάρχης», ο δικτάτορας Ι. Μεταξάς σε ένα επαίσχυντο συλλυπητήριο τηλεγράφημα του προς την τουρκική κυβέρνηση:
«Yπό το κράτος της πλέον οδυνηράς συγκινήσεως, η Βασιλική Κυβέρνησις, ο Ελληνικός Λαός και εγώ συμμεριζόμεθα το εθνικόν πένθος όπερ πλήττει τόσον βαρέως την φίλην και σύμμαχον Τουρκίαν. Εν τη σκληρά ταύτη δοκιμασία η σκέψις απάσης της Ελλάδος στρέφεται προς το ευγενές φίλον έθνος, δια να εκφράση την βαθυτάτην αυτής συμπάθειαν. Αποτίουσα φόρον τιμής εις την μνήμην του περιφανούς αρχηγού, του γενναίου στρατιώτου, του πεφωτισμένου αναμορφωτού της Τουρκίας, η Ελλάς ουδέποτε θα λησμονήσει ότι ο πρόεδρος Κεμάλ Ατατούρκ υπήρξε ο κύριος θεμελιωτής της ελληνοτουρκικής συνεννοήσεως και ότι εσφυρηλάτησε τους δεσμούς της αδιαλύτου φιλίας, ήτις ενώνει τις δύο χώρες μας εν τω κοινώ ιδεώδες της ειρηνικής συνεργασίας. Θα διατηρήσει πιστώς την συγκεκινημένην ανάμνησιν του μεγάλου εκλιπόντος, του οποίου το κραταιόν έργον θα κατευθύνη διά παντός τας τύχας του ευγενούς τουρκικού έθνους».
Όσο κι αν προσπαθήσει κανείς να δικαιολογήσει το κείμενο αυτό μέσα από το κλίμα της ελληνοτουρκικής προσέγγισης στην δεκαετία του 1930, οι εκφράσεις του είναι επαίσχυντες και σοκαριστικές. Διότι, ένα τυπικό κείμενο συλλυπητηρίων θα μπορούσε να έχει γραφτεί εντελώς διαφορετικά και κυρίως να μην αποπνέει θαυμασμό και ευγνωμοσύνη προς έναν μακελλάρη που κατέσφαξε λαούς της Ανατολίας και αφάνισε τον μικρασιατικό ελληνισμό. Και, βέβαια, είναι ασυγχώρητο ότι διατυπώθηκε από τον Ιωάννη Μεταξά εν ονόματι και ερήμην του μαρτυρικού ελληνικού έθνους, το οποίο παρουσιάζεται σαν ψυχασθενής να αποτίει «φόρον τιμής» στον βασανιστή του με «πιστώς συγκεκινημένην ανάμνησιν».
Από το 1934 η αναμνηστική πλάκα στην Θεσσαλονίκη, έξω από το σπίτι όπου υποτίθεται πως γεννήθηκε. Το πράγμα όμως δεν σταμάτησε εκεί. Η κυβέρνηση Μεταξά, μετά την άρνηση του τότε ιδιοκτήτη να πουλήσει το οίκημα στον Δήμο Θεσσαλονίκης, προχώρησε στην υποχρεωτική απαλλοτρίωσή του και σε δωρεά προς το τουρκικό κράτος ενημερώνοντας με επίσημη επιστολή τον πρωθυπουργό της Τουρκίας Ι. Ινονού. Την δε επομένη του θανάτου του Μ. Κεμάλ, στις 11.11.1938, το Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης έλαβε την απόφαση να μετονομάσει την οδό Αποστόλου Παύλου σε «Κεμάλ Ατατούρκ».
Η αρχική ονομασία της οδού επανήλθε το 1955 μετά τους διωγμούς των Ελλήνων της Πόλης. Παρα ταύτα, το 2012, επί κυβέρνησης Γ. Α. Παπανδρέου και δημαρχίας Γ. Μπουτάρη, το «Σπίτι του Κεμάλ» κηρύχθηκε πολιτιστικό μνημείο και ανακαινίστηκε για τουριστικούς λόγους. Αυτό βεβαίως ουδόλως συγκίνησε τους Τούρκους που έναν χρόνο αργότερα δεν δίστασαν να μετατρέψουν σε τζαμί την Αγία Σοφία στην Τραπεζούντα, ναό βυζαντινό του 13ου αιώνα, μεγάλης ιστορικής, αρχιτεκτονικής και καλλιτεχνικής αξίας.
Ο δε Μεταξάς, όσο κι αν είχε πολύτιμες στρατιωτικές γνώσεις, όσο κι αν διέθετε στρατηγική διορατικότητα, δεν έπαυε να είναι θαυμαστής των καθεστώτων αυτών και των ισχυρών εμπνευστών τους. Εκτός από το φασιστικό κόμμα της Ιταλίας και το εθνικοσοσιαλιστικό της Γερμανίας, είχε ως πρότυπο και το τουρκικό Λαϊκό Κόμμα του Κεμάλ. Και, καθώς στήριζε τη γερμανική πολιτική στην Ανατολή, εκτίμησε ως καταδικασμένη ενέργεια την ελληνική αποστολή στηn Μικρασία, θεωρώντας πως το ελληνικό κράτος θα έπρεπε να επιμείνει στην ουδετερότητα, και να προσπεράσει τις μαζικές εκτοπίσεις και την εθνοκάθαρση εις βάρος των ελληνικών πληθυσμών που διώκονταν υπό την καθοδήγηση του Γερμανού Στρατηγού Ό. Λίμαν φον Σάντερς από το 1914. Έτσι, προκειμένου να προφυλάξει τον εαυτό του από τον καταλογισμό ευθυνών, ο «άκαπνος» Μεταξάς απέφυγε να αντιμετωπίσει τον Κεμάλ στο πεδίο της μάχης αρνούμενος την αρχιστρατηγία την άνοιξη του 1921, τότε δηλαδή που τα πράγματα ήταν ακόμα αναστρέψιμα.
Η ισχυρή προπαγάνδα του τουρκικού εθνικισμού είχε φροντίσει να παρουσιάσει τη Θεσσαλονίκη ως «Selânik», γενέτειρα του μεγάλου ηγέτη της Τουρκίας, και τον ίδιον ως ύψιστη προσωπικότητα της πόλης. Παρ’ όλο που δεν υπάρχουν σαφείς ιστορικές μαρτυρίες για τον τόπο της γέννησής του και η λαϊκή παράδοση τον θυμάται να έχει γεννηθεί σε μία αγροικία στον Λαγκαδά, το μεταξικό καθεστώς έσπευσε να υιοθετήσει την τουρκική εκδοχή χωρίς καν να υπάρχει λόγος. Οι εκκρεμότητες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είχαν λυθεί από το 1930 με την Συμφωνία της Άγκυρας και το Ελληνοτουρκικό «Σύμφωνο Φιλίας, Ουδετερότητας, Συνδιαλλαγής και Διαιτησίας». Οπότε, γεννιούνται ερωτηματικά για αυτήν την ιδιαίτερη λατρεία προς το πρόσωπο του αρχισφαγέα της Ανατολίας.
Η Ιστορία έχει δείξει πως οι αρχηγοί των φασιστικών καθεστώτων θαύμαζαν τον Κεμάλ και τις μεθόδους του. Το τουρκικό εθνικιστικό κίνημα αποτέλεσε πρότυπο για τους Ναζί, όσον αφορά στην πολιτική οργάνωση και στον τρόπο κατάκτησης της εξουσίας, στη μεταχείριση των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων και στις πολιτικές εθνοκάθαρσης. Ο φυλετισμός, η λαϊκή καθοδήγηση, οι διωγμοί, οι μαζικές εκτοπίσεις, τα στρατόπεδα συγκεντρώσεων, τα τάγματα εργασίας και οι γενοκτονίες ήταν κοινές πρακτικές σε όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα τα οποία υιοθέτησαν πολλές από τις κεμαλικές πρακτικές.
Ο Κεμάλ πάντως, μπορεί να κοιμάται ήσυχος τον αιώνιο ύπνο στο μνημειώδες μαυσωλείο του, το Anıtkabir στην Άγκυρα. Ο Ρ. Τ. Ερντογάν φροντίζει να κρατά διαρκώς ενημερωμένο το ποινικό μητρώο της χώρας του…
Οι στόχοι των Τουρκων δεν αλλάζουν, όσα σύμφωνα φιλίας κι αν υπογραφούν, όσες διακηρύξεις συνεργασίας κι αν διατυπωθούν. Οδηγός για την τουρκική εξωτερική πολιτική είναι ο «Εθνικός Όρκος» (Millî Misak), το πολιτικό μανιφέστο δηλαδή που ψήφισε το τουρκικό κοινοβούλιο στις αρχές του 1920 με πρωτοβουλία του Μουσταφά Κεμάλ, ορίζοντας τα μελλοντικά σύνορα της Τουρκικής Δημοκρατίας. Σ’ αυτά συμπεριλαμβάνονται:
- τα Δωδεκάνησα,
- όλα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου,
- η Δυτική Θράκη,
- η Θεσσαλονίκη,
- η Κύπρος,
- εδάφη στην Βουλγαρία,
- στην Συρία,
- στο Ιράκ και
- στο Κουρδιστάν.
Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Συνθήκη της Λωζάννης ακριβώς επειδή αυτή αναιρεί στην ουσία το Millî Misak. Το δε πνεύμα του Κεμάλ ενσαρκώνεται σήμερα στο σύνολο της πολιτικής ηγεσίας της Τουρκίας ανεξαρτήτως κομματικής παράταξης.
Από τους Έλληνες πρωθυπουργούς που επισκέφτηκαν επισήμως την Τουρκία, εκείνος που πρώτος κατέθεσε στεφάνι στο μαυσωλείο του Κεμάλ στην Άγκυρα ήταν ο Κων. Καραμανλής το 1959, τέσσερα χρονια μετά τα Σεπτεμβριανά («εθνάρχης» κι αυτός)!
Ο επόμενος ήταν ο ανιψιός του Κ. Καραμανλής το 2008 και τελευταίος ο Γ. Α. Παπανδρέου το 2009 και το 2011 (μετά τα Ίμια και με τη βόρεια Κύπρο κατεχόμενη…). Κανένας άλλος!
- Στις 09:05 – την ακριβή ώρα εκδημίας του Κεμάλ – τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή σε όλες αυτές τις πρωτεύουσες, όπως βεβαίως και στην Άγκυρα. Ενδεικτική είναι η αναφορά του Τούρκου πρέσβη στα Τίρανα ότι η 10η Νοεμβρίου δεν είναι μόνο μια ημέρα αναφοράς για το τουρκικό έθνος, αλλά και για όλους τους λαούς της περιοχής, προς ανάμνηση των αρχών, του οράματος, των ευγενών ιδανικών και του ανθρωπισμού(!) που διέπουν την προσωπικότητα του Ατατούρκ…
Για τις εθνοκαθάρσεις και τους διωγμούς θρησκευτικών-εθνοτικών μειονοτήτων – και όχι μόνο των Ελλήνων – διωγμούς επί των οποίων ιδρύθηκε η σημερινή Τουρκία, καμμία κουβέντα! Την στιγμή που όλα αυτά είναι έργο του “οραματιστή” Κεμάλ, ένα έργο ορόσημο για τον τουρκικό εθνικισμό…
ΠΗΓΗ: Γ. Κιουλεκας.
Το φύλλο της εφημερίδας «Ελεύθερον Βήμα», με το συλλυπητήριο του Μεταξά για τον θάνατο του Κεμάλ. ΠΗΓΗ: ψηφιακή βιβλιοθήκη της Βουλής.
Ο Μεταξάς, πενθούσε για τον θάνατο του Κεμάλ και ο Ελ. Βενιζέλος (του “ιδιωνυμου”), πρότεινε το 1934 τον σφαγέα Ασσυρίων, Αρμενίων και Ελλήνων, για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης!!!: «Η εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1922, όταν το εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, έθεσε οριστικά τέλος σ’ αυτή την κατάσταση αστάθειας και μισαλλοδοξίας… Από την επόμενη ημέρα της Μικρασιατικής καταστροφής, διαβλέποντας την δυνατότητα συνεννόησης με την αναγεννημένη Τουρκία, που προέκυψε από τον πόλεμο ως εθνικό κράτος, της απλώσαμε το χέρι και το δέχτηκε με ειλικρίνεια. Από αυτήν την προσέγγιση, που μπορεί να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για τη δυνατότητα συνεννόησης ακόμη και μεταξύ λαών που τους χώρισαν οι πιο σοβαρές διαφορές, όταν αυτοί διαποτιστούν με την ειλικρινή επιθυμία για ειρήνη, προέκυψαν μόνο καλά, τόσο για τις δύο ενδιαφερόμενες χώρες όσο και για τη διατήρηση της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή. Ο άνθρωπος στον οποίο οφείλεται αυτή η πολύτιμη συμβολή στην ειρήνη δεν είναι άλλος από τον Πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας Μουσταφά Κεμάλ Πασά….».
Η πρώτη φωτογραφία που απεικονίζει τα κρανία των δολοφονημένων και δημοσιεύθηκε το 1921 στο βιβλίο του Κ. Φαλτάιτς.
1924… Δύο χρόνια μετά την εθνική τραγωδία και το άγος (σάμπως έφθινε ποτέ;) εξακολουθεί. Σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, τα οστά των Ελλήνων αιχμαλώτων (του 1922) πουλήθηκαν από τους Τούρκους στους Γάλλους για βιομηχανική «χρήση» (ζωοτροφές, λίπασμα και “ποιοτικά οδοντιατρικά υλικά”, δηλαδή σφραγίσματα). Συνολικά 400 τόνοι ανθρωπίνων οστών, που αντιστοιχούσαν σε 50.000 ανθρώπους, φορτώθηκαν από τα Μουδανιά στο πλοίο «Ζαν-Μ» με προορισμό τις γαλλικές βιομηχανίες της Μασσαλίας. Στις 13.12.1924 το πλοίο με την βρετανική σημαία έφτασε στην Θεσσαλονίκη. Όταν οι εργάτες του λιμανιού πληροφορήθηκαν το φορτίο που μετέφερε δεν επέτρεψαν τον απόπλου.
Στην Θεσσαλονίκη υπήρξαν διαδηλώσεις από τους σοκαρισμένους πρόσφυγες, οι οποίοι ζητούσαν την κατάσχεση του εμπορεύματος. Τελικά, υπήρξε παρέμβαση του Άγγλου Πρόξενου και η ελληνική κυβέρνηση επέτρεψε στο πλοίο να αποπλεύσει, προκειμένου να μην έρθει σε κόντρα με τους Άγγλους. Οι συγκεκριμένες πληροφορίες προέρχονται από το βιβλίο «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας» του Χρ. Αγγελομάτη.
Στην εφημερίδα «Μακεδονία» που κυκλοφόρησε την 14.12.1924 επιβεβαιώνεται η αγκυροβόληση του πλοίου στην Θεσσαλονίκη, αλλά δεν υπάρχει αναφορά στο φορτίο των οστών.
Στην στήλη «Οικονομική κίνησις» αναφέρεται ότι το πλοίο ξεφόρτωσε στην Θεσσαλονίκη:
- 134 βαρέλια αλιπάστων,
- 100 σάκκους κολοκυνθόσπορους,
- 54 κιβώτια οικιακά σκεύη και
- ένα κλειδοκύμβαλον.
Τον ίδιο μήνα η εφημερίδα «New York Times» δημοσίευσε την είδηση με τίτλο «Μια απίθανη ιστορία από ένα φορτίο με ανθρώπινα οστά»: «Η Μασσαλία είναι σε αναταραχή από μια ασύλληπτη ιστορία (που οφείλεται) στην άφιξη στο λιμάνι ενός πλοίου που φέρει βρετανική σημαία και ονομάζεται «Ζαν» και μεταφέρει ένα μυστήριο φορτίο 400 τόνων ανθρώπινων οστών για να χρησιμοποιηθούν στις εκεί βιοτεχνίες. Λέγεται ότι τα οστά φορτώθηκαν στα Μουδανιά, στην θάλασσα του Μαρμαρά και είναι τα απομεινάρια θυμάτων από τις σφαγές στην Μικρά Ασία. Εν όψει της φήμης που κυκλοφορεί αναμένεται να διαταχθεί έρευνα».
Η γαλλική εφημερίδα «Midi» δημοσίευσε την είδηση με τον τίτλο «Πένθιμο φορτίο» και έγραφε: «Συζητιέται πολύ στην Μασσαλία η προσεχής άφιξη του πλοίου μεταφοράς εμπορευμάτων «Ζαν», το οποίο μεταφέρει για τις βιομηχανίες της Μασσαλίας 400 τόνους ανθρώπινα λείψανα. Αυτά προέρχονται από τα στρατόπεδα της αρμενικής σφαγής στην Τουρκία και τη Μικρά Ασία κυρίως».
Ο Ηλ. Βενέζης, αποτυπώνει το γεγονός στο βιβλίο του «Το νούμερο 31328. Το βιβλίο της σκλαβιάς» αναφέρεται στην περισυλλογή οστών από αιχμαλώτους των Τούρκων.
Ο ίδιος σε ηλικία 18 ετών αιχμαλωτίστηκε μαζί με άλλους 3.000 Αϊβαλιώτες για 14 μήνες στα Τάγματα εργασίας. Ο Βενέζης έγραψε το βιβλίο, αφότου γύρισε από την Ανατολή και περιέγραφε τις κακουχίες που πέρασαν οι αιχμάλωτοι μετά την Μικρασιατική Καταστροφή.
Στον πρόλογο του βιβλίου έγραφε: «Τίποτα δεν υπάρχει πιο βαθύ και πιο ιερό από ένα σώμα που βασανίζεται. Το βιβλίο τούτο είναι ένα αφιέρωμα σε αυτόν τον πόνο.»
Στο κεφάλαιο ΙΗ΄ του βιβλίου αναφέρεται σε έναν αιχμάλωτο, ο οποίος ήταν παρών στη περισυλλογή των οστών: «Ένα πρωί μας παίρνουν καμιά εξηνταριά σκλάβους για μικρή αγγαρεία.
Είναι λίγο όξω απ’ την Μαγνησία.
Δίπλα στις ράγες του σιδηρόδρομου τελειώνει μια μεγάλη χαράδρα, ανάμεσα στο Σίπυλο.
Τη λέν «Κηρτίκ-ντερέ».
Μες σ’ αυτήν τη χαράδρα λογάριαζαν πως θα σκοτώθηκαν ίσαμε σαράντα χιλιάδες χριστιανοί απ’ τη Σμύρνη και τη Μαγνησία, αρσενικοί και θηλυκοί.
Τις πρώτες μέρες της καταστροφής. Τα κορμιά λιώσανε το χειμώνα, και το νερό της χαράδρας που κατέβαινε από ψηλά έσπρωξε τα κουφάρια προς τα κάτω…
Λοιπόν η δουλειά όλην την μέρα ήταν να σπρώξουμε τα κουφάρια, που ατάχτησαν, προς τη μέσα. Να μη φαίνονται.
Στην αρχή μας έκανε κακό να τα πιάνουμε με τα χέρια μας, αγκαλιές αγκαλιές, και να τα κουβαλούμε.
Μα σε λίγες ώρες οι πρώτες εντυπώσεις είχαν περάσει.
Οι σκλάβοι κάναν και αστεία…
Σε κάμποσα καλάμια χεριών, βρίσκαμε διατηρημένο ένα ψιλό σύρμα.
Ο χριστιανός θα ‘ταν δεμένος με κάποιον άλλο – μα, με το κατρακύλισμα στη χαράδρα, αυτός ο σύντροφος σκελετός είχε ξεκόψει. Ένας από μας στάθηκε τυχερός.
Βρήκε τέσσερα κόκαλα χεριών δεμένα μαζί μαζί.
Έτσι μαζί-μαζί τα σήκωσε και τα κουβάλησε παραμέσα.
Μεσημέρι. Βαρεμένοι απ’ αυτό το πάνε-έλα. Περπατούμε αργά, ναρκωμένοι από τον φρέσκο ήλιο.
Κι οι κουβέντες, τ’ άγαρμπα αστεία έχουν σταματήσει. Κανένας δε βγάζει μιλιά. Μοναχά όταν ένας βρήκε ένα μικρό κρανίο το έδειξε στους αλλουνούς.
– Για δέστε, είπε. Ήταν παιδάκι.
– Αλλάχ!… Αλλάχ!… μουρμουρίζει ταραγμένος ο μαφαζάς.
Καθίσαμε να φάμε ψωμί.
Κανείς δεν έχει όρεξη. Ένας λέει:
– Πόσων χρονών να ‘ταν;
– Για το παιδάκι λες; – Ναι.
– Τι θα ‘ταν; Κάνα-δυο χρονών….
Σαν πέσαμε στο δρόμο να γυρίσουμε στο στρατόπεδο ο νους μας δεν μπορούσε να φύγει απ’ τον τόπο που αφήσαμε.
Η χαράδρα με τους σκελετούς βάραινε κυριαρχικά -κάτι κουνιόταν, μας παρακολουθούσε βήμα με βήμα.
Σε μια πηγή σταθήκαμε.
Πλύναμε τα χέρια μας, τα πρόσωπά μας.
Σαν’ αλαφρώσαμε.
– Τι θα γίνουν τόσα κόκαλα; Αναρωτιέται μια στιγμή ένας.
Ο Μίλτος τον κοιτάζει ήρεμα.
– Δεν ξέρεις τι γίνεται με τα κόκαλα;
– Οχι.
– Κοπριά, σύντροφε.
– Τι έκανε, λέει;
– Κοπριά, σύντροφε. Θα δεις μια μέρα που θα μοσκοπουληθούν. Θα δης…
Ήταν ταξιδεμένος ο Μίλτος. Ήξερε».
Στην Ελλάδα η είδηση αποσιωπήθηκε, καθώς δεν υπήρξαν δημοσιεύματα στις εφημερίδες. Σύμφωνα με μαρτυρίες υπήρξαν και άλλα πλοία που μετέφεραν τα οστά Ελλήνων και Αρμενίων. Πρόκειται για μια ακόμα σκοτεινή διάσταση της Μικρασιατικής Καταστροφής, μια μεγάλη ασέβεια προς του Αρμένιους και Έλληνες νεκρούς.
Αποτελεί όνειδος για την πολιτική διπλωματία του τόπου μας, οι επικυψεις σε σουλτανους, οι πρωθυπουργικές κουμπαριες και τα υπουργικά ζεϊμπέκικα αλλά και οι αλαφροΐσκιωτες φωτογραφιες κάτω από πορτραίτα σφαγεων που αποτέλεσαν τον πολιτικό μέντορα του Χίτλερ και του Μουσολίνι για τις εθνοκαθαρσεις που σχεδιασαν και εκτέλεσαν.
Και δεν αποτελεί η αναφορά των εγκλημάτων του Κεμάλ ιστορική μνησικακία, αλλά προσπάθεια καταπολέμησης της ιστορικής αμνησίας που κοπτωνται να επιβάλλουν οι σημερινοί εντολοδόχοι διαμόρφωσης της, ειδικά την στιγμή που όλοι – μα όλοι – “σφυρίζουν αδιάφορα” στην καταπάτηση και διχοτόμηση κατά 34% ενός ευρωπαϊκού κράτους – όπως η Κύπρος – από τους σύγχρονους θαυμαστές, αυτού που το σπίτι (που δεν ήταν καν το σπίτι του) επισκέπτονται σήμερα χιλιάδες Τούρκοι στην Θεσσαλονίκη για να αποτίσουν τιμές.
ΠΗΓΗ: Β. Λαμπογλου.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Το εμπόριο των οστών από τους Τούρκους έγινε γνωστό από τον Βλ. Αγτζίδη, διδάκτορα Σύγχρονης Ιστορίας, ο οποίος εντόπισε τα δημοσιεύματα στις εφημερίδες «Νew York Times» και «Midi», και δημοσίευσε σχετικό άρθρο στο blog του, “kars 1918”, και στην “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”.
επαισχυντο συλλυπητηριο τηλεγραφημα Μεταξας τουρκικη κυβερνηση, θανατος Κεμαλ
