Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ του ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΓΛΩΣΣΙΚΟΥ ΙΔΙΩΜΑΤΟΣ των ΑΡΕΙΜΕΝΙΩΝ (ΒΛΑΧΩΝ)

Του Ἀναστάσιου Στάμου, μηχ/γου μηχ/κού, τ. λυκειάρχη, συγγραφέα

Ὡς εἰσαγωγὴ στὸ θέμα μας παραθέτουμε κάποια σημαντικὰ στοιχεῖα γιὰ τὶς Ρίζες τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας. Ἀπό ὅλον τὸν κόσμο μόνο στὴν Ἑλλάδα (Κρήτη) ἀναπτύχθηκαν ὅλα τὰ εἴδη Γραφῆς:

• Εἰκονογραφική,
• Ἱερογλυφική,
• Συλλαβικὰ γράμματα Δίσκου Φαιστοῦ,
• ΓΓΑ,
• ΓΓΒ.

Ἀκόμα ἔχουμε τὴν Ἀρκαδοκυπριακὴ Γραμμικὴ Γραφὴ καὶ τὴν Κυπριακὴ Συλλαβικὴ Γραφή. Ἀναπτύχθηκαν ἐπίσης καὶ πολλὰ Ἀλφάβητα σὲ διάφορες ἑλληνικὲς πόλεις.

ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΦΥΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΙ

Γιὰ τὴν Κρήτη ὁ Ὅμηρος σημειώνει (Ὀδύσσεια, τ΄,172-177): «Κρήτη τις γαῖα ἐστί… ἐν δ’ ἄνθρωποι πολλοί… ἄλλη δ’ ἄλλων γλῶσσα μεμιγμένη. Ἐν μὲν Ἀχαιοί, ἐν δ’ Ἐτεόκρητες μεγαλήτορες, ἐν δὲ Κύδωνες, Δωριέες τε τριχάϊκες, δῖοι τε Πελασγοί». Δηλαδὴ ἀναφέρονται πολλὰ ἑλληνικὰ φύλα στὴν Κρήτη (Ἐτεόκρητες, Κύδωνες, Ἀχαιοί, Δωριεῖς καὶ Πελασγοί) μὲ πολλὲς Διαλέκτους, πρᾶγμα ποὺ δικαιολογεῖ καὶ τὰ πολλὰ εἴδη Γραφῆς ποὺ χρησιμοποιοῦσαν γιὰ νὰ δεικνύουν τὴν ἰδιοταυτότητά τους.

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΑ ΤΩΝ ΣΗΜΙΤΙΚΩΝ

Μία ἐπιγραφὴ σὲ ἀμφορέα τοῦ Ὀρχομενοῦ Βοιωτίας (Μινύες) ἐμφανίζει γράμματα μίας διαφορετικῆς ἀπὸ τὴν ΓΓΑ καὶ τὴν ΓΓΒ συλλαβικῆς γραμμικῆς γραφῆς (εἰκ. 1).

Θὰ τὴν ὀνόμαζα ΓΓΓ. Διακρίνεται μάλιστα καὶ ἕνα καθαρὸ ΔΕΛΤΑ – [σ.σ. και ένα Μ και ένα γ] – (πολὺ πρὶν ἀπὸ τὴν δῆθεν σημιτικὴ ἐφεύρεσή του). Πρέπει νὰ ἀναθεωρηθοῦν πλεῖστες λανθασμένες θεωρήσεις ποὺ διδάσκονται στὰ σχολεῖα γιὰ τὴν Γραφή μας. Π.χ. τὸ γράμμα  (κα, γα, χα) ποὺ ἔγινε ΘΕΤΑ στὸ Ἀλφάβητο (εἰκ. 2), ὑπάρχει σὲ πλεῖστες ἐπιγραφὲς ΓΓΑ, ΓΓΒ, Ἀρκαδοκυπριακῆς, ἀλλὰ καὶ στὸν εὐρύτερο εὐρωπαϊκὸ χῶρο (περιοχὴ Vinca Σερβίας τοῦ 5500 π.Χ., Σπήλαιον Glozel Γαλλίας 9000-13000 π.Χ.)!

Τὸ Θέτα (Θῆτα στὰ Ἰωνικά) ἀντέγραψαν οἱ Σημίτες, ἀλλὰ τὸ ὀνόμασαν Τέθ… Δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει ἦχο Τ στὸ συλλαβάριό τους ἀφοῦ ὁ ἦχος προκύπτει ἀπὸ τὴν ἀκροφωνία;

ΚΥΡΙΑ ΑΛΦΑΒΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΙ

Οἱ κύριες ἑλληνικὲς Διάλεκτοι μὲ τὰ ἀντίστοιχα Ἀλφάβητα εἶναι οἱ ἑξῆς:

• α) ἡ Δωρικὴ διάλεκτος μὲ τὸ Κορινθιακὸ ἀλφάβητο,
• β) ἡ Αἰολικὴ μὲ τὸ Χαλκιδικό (ποὺ ἔφθασε στὴν Ἰταλία ὡς Ἐτρουσκικὸ καὶ ἔπειτα προέκυψε τὸ Λατινικό),
• γ) ἡ Ἀττικὴ μὲ τὸ Ἀττικὸ ἀλφάβητο (ποὺ ἀπέβαλε σταδιακὰ τὸ δίγαμμα F καὶ τὸ κόππα Q),
• δ) ἡ Ἰωνικὴ μὲ τὸ Ἰωνικὸ ἀλφάβητο (ποὺ υἱοθετήθηκε τὸ 403 π.Χ. ἀπὸ τὴν Ἀθῆνα καὶ ἔγινε κατόπιν πανελλήνιο), τὸ ὁποῖο ἔχουμε μέχρι σήμερα. Τὸ Ἰωνικὸ ἐξ ἀρχῆς δήλωνε τὸ Ε μακρὸν μὲ ἦτα Η (ἐνῶ στὰ ὑπόλοιπα τὸ Η δήλωνε τὴν δασεῖα, καὶ τὸ Ε μακρὸν δηλωνόταν μὲ ἄλφα Α). Τὸ Ἰωνικὸ ἐπίσης δήλωνε τὸ Ο μακρὸν μὲ ὠμέγα Ω, ἐνῶ δὲν διέθετε τὸ ελληνικό F (δίγαμμα) καὶ τὸ ελληνικό γράμμα Q (ποὺ διέθεταν ὅλα τὰ ὑπόλοιπα ἀλφάβητα), (εἰκ. 3). Ὑπάρχει ἐπίσης καὶ ἡ Ἀρκαδοκυπριακὴ διάλεκτος.

ΤΟ ΠΕΛΑΣΓΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΚΑΙ Η ΠΕΛΑΣΓΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ

Αὐτὸ ὅμως ποὺ συστηματικὰ ἀποφεύγεται νὰ μελετηθεῖ εἶναι τὸ Πελασγικὸ Ἀλφάβητο καὶ ἡ Πελασγικὴ διάλεκτος. Τὰ θεωροῦν ἐπίτηδες ὡς «προελληνικά», ἐνῶ πρόκειται γιὰ πρωτοελληνικά! Στὸ Λεξικὸν Liddell-Scott (λῆμμα Κάδμος) ἀναφέρεται πὼς τὸ Πελασγικὸ Ἀλφάβητο εἶναι τὸ παλαιὸν ἑλληνικὸν ἀλφάβητο μὲ 16 γράμματα, ποὺ ἔφερε πίσω στὴν Ἑλλάδα ὁ (Ἑλληνο-) Φοίνικας Κάδμος. Αὐτὰ ὀνομάζει Καδμήια ἤ Φοινικήια ὁ Ἡρόδοτος (Ἱστορίαι, Ε,59), ὁ ὁποῖος δηλώνει πὼς τὰ εἶδε μὲ τὰ ἴδια του τὰ μάτια σὲ ἐπιγραφὴ στὴν Θῆβα, πάνω σὲ τρίποδα ἀφιερωμένο στὸν ναὸ τοῦ Ἰσμηνίου Ἀπόλλωνος ἀπὸ τὸν Ἀμφιτρίωνα (τὸν σύζυγο τῆς Ἀλκμήνης, τῆς μητρὸς τοῦ Ἡρακλέους), ἀφοῦ ἀναφέρει καὶ τὸ ὄνομά του (Ἀμφιτρύων μ’ ἀνέθηκε…) Δηλαδὴ ὁ Ἡρόδοτος ἐπιβεβαιώνει ὅτι ὑπῆρχε Ἀλφαβητικὴ Γραφὴ δύο γενιὲς πρὸ τοῦ Τρωικοῦ πολέμου! Τὰ γράμματα αὐτὰ μποροῦσε καὶ τὰ διάβαζε (ἄρα δὲν ἦταν Σημιτικά), ἀφοῦ ἔμοιαζαν μὲ τὰ Ἰωνικά (ὅμοια ἐόντα τοῖσι ἱωνικοῖσι)!

Οἱ μελέτες μου δεικνύουν ὅτι ὁ Κάδμος ὡς σύγχρονος τοῦ Δαρδάνου (ἀφοῦ νυμφεύθηκε τὴν ἀδελφὴ τοῦ Δαρδάνου τὴν Ἁρμονία στὴν Σαμοθράκη πρὶν κατέβη τὸ ζεῦγος στὴν Θῆβα), φέρνει πίσω τὰ Γράμματα ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἐδῶ χάθηκαν λόγω Κατακλυσμοῦ! Καὶ ἐπειδὴ ἡ Γεωλογία-Γεωμυθολογία ἔχει ταυτοποιήσει πλέον τον Κατακλυσμὸ τοῦ Δαρδάνου καὶ τὸν χρονοθετεῖ ἐπὶ ἐποχῆς τήξεως παγετώνων (ἔχουμε καὶ ἱστορικὴ ἀναφορὰ ἀπὸ τὸν Διόδωρο Σικελιώτη) πᾶμε πολὺ πίσω, εἴτε στὸ 12500 π.Χ., εἴτε στὸ 6000 π.Χ. Καταλήγω στὴν δεύτερη αἰφνίδια τἠξη παγετώνων γιὰ διάφορους λόγους (ποὺ δὲν ἔχουν θέση στὴν παροῦσα ἐργασία). Μιλᾶμε λοιπὸν γιὰ μιὰ πανάρχαια ἐποχὴ τοῦ 6000 π.Χ.! Ἐκεῖ ἀνήκει ἡ Ἡρωικὴ ἐποχὴ τοῦ Γένους μας (καὶ ὄχι στὴν 2^α χιλιετία π.Χ.).

ΟΙ ΠΡΩΤΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΕΛΑΣΓΟΙ

Γιὰ τοὺς Πελασγοὺς θὰ ἐπιμείνουμε ὅμως. – ΔΙΑΒΑΣΤΕ επίσης Γ. Λεκάκης “Οι Πελασγοι Έλληνες”, ΕΔΩ. Ἕνα σημαντικὸ ἀρχαῖο κείμενο ἀναφέρει ὅτι: «Μέγα ἔθνος οἱ Πελασγοί, πλανῆται δὲ ἦσαν καὶ σποράδες πανταχοῦ τῆς γῆς… Δῖοι Πελασγοί που λέγονται, ὡς ἄνωθεν Ἕλληνες, οὕς καὶ μετὰ τὸν κατακλυσμὸν σῶσαι τὰ στοιχεῖα μόνους Ἑλλήνων» (Εὐστάθιος, Σχὀλια εἰς Ὁμήρου Ἰλιάδαν, 1,560,22 καὶ 1,562,7). Ἔχουμε δηλαδὴ ἐπιβεβαίωση πὼς τὰ Γράμματα διέσωσαν μετὰ τὸν Κατακλυσμὸ μόνοι ἐκ τῶν Ἑλλήνων οἱ Πελασγοί. Ἀποκαλοῦνται θεϊκοί («δῖοι») καὶ «ἄνωθεν Ἕλληνες» (πρωτο-Ἕλληνες ἀκόμα καὶ ὑπερ-Ἕλληνες μὲ τὴν πνευματικὴ διάσταση)! – ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ περι ΠΕΛΑΣΓΩΝ, ΕΔΩ.

Ἐπειδὴ ὅμως διδασκόμεθα (λανθασμένα) ὅτι «προέλληνες» ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Πελασγοὺς εἶναι καὶ οἱ Λέλεγες καὶ οἱ Κᾶρες, ἀπαντοῦμε ἐδῶ ὅτι Πελασγοὶ καὶ Λέλεγες εἶναι τὸ ἴδιο πρᾶγμα σὲ ἄλλη διάλεκτο. Ἡ λέξη Πελασγὸς βγαίνει ἀπὸ τὸν Πελαργό (μὲ τροπὴ τοῦ Ρ σὲ Σ, ὅπως θάρρος > θάρσος), ἐπειδὴ ἀποδημεῖ καὶ περιπλανιέται διαρκῶς ὅπως τὸ πτηνό (γι’ αὐτὸ ἀναφέρονται ὡς «πλανῆται καὶ σποράδες πανταχοῦ τῆς γῆς»). Μὰ ὁ πελαργὸς ὀνομάζεται καὶ λελέκι (ἐκ τοῦ Λέλεγος). Ἐπίσης Κᾶρες σημαίνει τὸ ἴδιο πρᾶγμα μὲ τοὺς Κεφαλλῆνες (ἀφοῦ κάρα = κεφαλή) σὲ ἄλλη διάλεκτο. Καταρρίπτουμε καὶ ἀπορρίπτουμε ἑπομένως τὴν λανθασμένη θεώρηση περὶ «προελλήνων». Σημειωτέον ὅτι ὁ ὄμορφος λευκὸς μεσογειακὸς Ἄνθρωπος, ὁ ΠΕΛ-ασγός, ἔδωσε ἀπὸ τὴν ρίζα ΠΕΛ- τὴν λέξη bello (ὄμορφος) στὰ Λατινικά καὶ bela (λευκός) στὰ Σλαβικά (Bela-rus = Λευκο-ρωσία).

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΙΔΙΩΜΑΤΑ (Βλάχικα, Ἀρβανίτικα, Μικρασιάτικα…)

Θὰ δείξουμε παρακάτω ὅτι τὰ διάφορα ἑλληνικὰ γλωσσικὰ ἰδιώματα (βλάχικα, ἀρβανίτικα, μικρασιάτικα…) διασώζουν πολλὰ πελασγικὰ στοιχεῖα (ὅπως καὶ τὰ σημερινά μας ἐπώνυμα), καὶ κακῶς-κάκιστα θεωροῦνται ὡς ξένα (ὡς λατινικά, ἀλβανικά, τουρκικά…) Ἀντιθέτως οἱ μεταγενέστεροι ἡμῶν Λατῖνοι υἱοθέτησαν τὴν Αἰολικὴ διάλεκτο (αἰῶνες π.Χ.), ἐνῶ οἱ Ἀρειμένιοι (Βλάχοι) μὲ Αἰολο-δωρικὰ καὶ Πελασγικὰ γλωσσικὰ στοιχεῖα διαθέτουν παλαιότερο καὶ διαφορετικὸ λεξιλόγιο ἀπὸ τὸ Λατινικό. Πολὺ ἀργότερα (αἰῶνες μ.Χ.) οἱ Τοῦρκοι ἐκ Μογγολίας υἱοθέτησαν τὸ Μικρασιατικὸ γλωσσικὸ ὑπόστρωμα (Φρυγίας, Λυδίας, Καρίας, Λυκίας, Μυσίας, Παφλαγονίας, Κιλικίας, Παμφυλίας…) ποὺ ἐκτὸς τῆς Ἰωνίας καὶ τῶν παραλίων παρέμενε κυρίως Πελασγικό. Αἰολο-δωρικὰ καὶ Πελασγικὰ στοιχεῖα βρίσκουμε καὶ στὰ Ἀρβανίτικα, ποὺ ἐν πολλοῖς υἱοθέτησαν οἱ ἐκ Καυκάσου νεοφερθέντες Ἀλβανοί (ξεχωρίζουν ἄλλωστε ἀπὸ τοὺς μεσογειακοὺς Πελασγοὺς ἀπὸ τὴν πλατυϊνία στὸ ὀπίσθιο μέρος τῆς κεφαλῆς).

ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΒΑΝΙΤΩΝ

Ἐπειδὴ καὶ γιὰ τοὺς Ἀρβανίτες ὑφίσταται παρόμοια μὲ τοὺς Βλάχους προπαγάνδα, ἀπὸ τὴν Ἀλβανικὴ καὶ ἀντίστοιχα τὴν Ρουμανικὴ πολιτική, θὰ ἀφιερώσουμε ἕνα μέρος τῆς παρούσης ἐργασίας καὶ σ’ αὐτούς. Ἕνα πελασγικὸ φύλο-κλειδὶ στὴν ἔρευνά μας εἶναι οἱ Ἐτροῦσκοι. Οἱ Τυρρηνοὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἀποκληθέντες ἔτσι ἀπὸ τὶς τύρσεις, δηλαδὴ τοὺς πύργους ποὺ κατασκεύαζαν, μετακινοῦνται ἀπὸ τὴν Μικρά Ἀσία καὶ τὴν Λῆμνο στὴν βόρειο Ἰταλία (εἰκ. 4). Οἱ Ρωμαῖοι τοὺς ὀνομάζουν Ἐτρούσκους καὶ ἀργότερα Τούσκους (Διονύσιος Ἁλικαρνασσεύς). Ἀλλὰ Τόσκοι ὀνομάζονται καὶ οἱ Ἀρβανίτες (περιοχὴ Ἀρβάνου), γιατὶ πράγματι πέρασαν ὁμάδες Πελασγῶν Τυρρηνῶν-Ἐτρούσκων (Τοῦσκοι) πάλι ἀπέναντι στὴν βόρειο Ἤπειρο (εἰκ. 5).

ΟΙ ΠΕΛΑΣΓΟΙ ΕΤΡΟΥΣΚΟΙ

Ἀπὸ πλεῖστα ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα ἀποδεικνύεται πὼς ὁ πολιτισμὸς τῶν Πελασγῶν Ἐτρούσκων εἶναι καθαρὰ ἑλληνικός. Σὲ καθρέπτες τους ἀπεικονίζονται ἑλληνικὲς θεότητες καὶ Ἕλληνες ἥρωες (εἰκ. 6, 7, 8, 9).

Πολλὰ σημερινά μας ἐπώνυμα διασώζουν πελασγικὰ ὀνόματα τῶν Ἐτρούσκων (εἰκ. 10, 11, 12). Ἐπίσης στὰ σημερινά μας ἐπώνυμα διασώζονται πελασγικὰ ὀνόματα ἐκ Μικρᾶς Ἀσίας (εἰκ. 13, 14). Οἱ σχετικὲς ἐπιγραφὲς ποὺ δεικνύουμε εἶναι ἀδιάψευστος μάρτυρας.

ΤΡΟΠΟΙ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΛΕΞΕΩΝ ΓΛΩΣΣΙΚΩΝ ΙΔΙΩΜΑΤΩΝ-ΔΙΑΛΕΚΤΩΝ

Οἱ λέξεις (γενικῶς) τοῦ (ὅποιου) γλωσσικοῦ ἰδιώματος ἤ διαλέκτου σχηματίζονται ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ ρίζα μὲ διάφορους τρόπους, καὶ κυρίως:

• α) μὲ ἀναγραμματισμό,
• β) μὲ ἀποκοπὴ γραμμάτων,
• γ) μὲ συμβατὴ ἐναλλαγή-τροπή γραμμάτων, καὶ ἐνίοτε
• δ) μὲ ἐπανάληψη γραμμάτων. Τὴν γλωσσολογικὴ αὐτὴ μέθοδο μᾶς δίδαξε ὁ κ. Ἀρ. Γραμμόζης (ἐκ Κεφαλοβρύσου Ἰωαννίνων) καὶ διαπιστώνουμε τὰ θαυμαστά της ἀποτελέσματα.

ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ

Θὰ δώσουμε σχετικὰ παραδείγματα διαφόρων γλωσσῶν καὶ διαλέκτων μὲ ἔμφαση στὸ Ἀρβανίτικο λεξιλόγιο (είκ. 15, 16, 17).

Βλέπουμε πὼς οἱ λέξεις τῶν Ἑλλήνων Ἀρβανιτῶν (ἀπὸ ὅπου ἔχω ἐκ πατρὸς καταγωγή, καὶ ἔχω μαθητεύσει στὸν ἕτερο ἐπίσης δάσκαλό μου Σπύρο Μπρέμπο ἐκ Φυλῆς Ἀττικῆς πάνω στὸ ἀρβανίτικο γλωσσικὸ ἰδίωμα) ἀνάγονται στὴν προγενέστερη μητέρα ἑλληνική (μὲ πελασγικὰ καὶ αἰολοδωρικὰ στοιχεῖα). Ἀλλὰ ἀκόμα ὑπάρχουν Ντοπιολαλιὲς ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τὰ ἀνωτέρω. Π.χ. στὴν ζῶσα λευκαδίτικη ντοπιολαλιὰ τὰ ὀνόματα Ἐπαμεινῶνδας, Μενέλαος, Εὐγενία, Εὐδοκία, γίνονται Παμνωντᾶς, Μενελῆς, Βγένα, Βδοκιά… καὶ ὁ θεὸς λέγεται θέος. Σί εἶναι τὰ μάτια στὰ ἀρβανίτικα (see = βλέπω, ἀγγλ.), ἐκ τοῦ δωρικοῦ σί-α (ἡ θέα), Σιά = θεά, ἀφοῦ Σι-ός = Θεός (ἐκ τοῦ θεῶμαι = βλέπω, ὁ «παντεπόπτης ὀφθαλμός», ὅς τὰ πάνθ’ ὁρᾶ). Περαιτέρω, Σιών (ἑβρ.) εἶναι τὸ ἀντίστοιχο Δῖον (θεϊκόν)!

Η ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΑΣ

Ἀλλά (…φρῖξτε τώρα) ἡ ἐπίσημη Γλωσσολογία θεωρεῖ τὸ Λιμάνι ὡς τουρκικὴ λέξη (Λεξικὸν Γ. Μπαμπινιώτη). Ἐξ αὐτοῦ τεκμαίρεται ἡ ἀφερεγγυότητα τῶν ἐπισήμων Γλωσσολόγων. Ἐνῶ ἡ ἀληθὴς Γλωσσολογία τὴν ὁποία ἐμεῖς ὑπηρετοῦμε μᾶς φανερώνει ὅτι στὴν ἰωνικὴ διάλεκτο ἔχουμε «ὁ λιμήν, τοῦ λιμένος», ἐνῶ στὴν δωρικὴ ἔχουμε «ὁ λιμάν, τοῦ λιμάνος», ἐξ οὗ καὶ τὸ λιμάνι (ὅπως ἀπὸ τὴν «φηγό» ἔχουμε «τὸ φαγητό», «ὁ παῖς τοῦ παιδός» ποὺ γίνεται «παιδί», «ὁ γέλως τοῦ γέλωτος» ποὺ γίνεται «γλέντι»). Διαφαίνεται λοιπὸν πὼς οἱ ἐπίσημοι Γλωσσολόγοι ἀπαξιοῦν τὴν μελέτη τῶν διαφόρων ἄλλων ὑπαρκτῶν ἑλληνικῶν διαλέκτων, ἐνῶ ἀνάγουν τὸν λεξιλογικό μας πλοῦτο στὴν ἀνύπαρκτη «ἰνδοευρωπαϊκή»… Ἔτσι, μᾶς γράφουν (λανθασμένα βεβαίως) τὸ αὐτὶ μὲ φ, ὡς «αφτί»… (Λεξ. Γ. Μπαμπιν.). Ἐνῶ εἶναι «τὸ οὖς, τοῦ ὠτός» στὴν ἰωνική, ἀλλὰ «τὸ αὖς, τοῦ αὐτός» στὴν δωρική (βλ. Λεξ. Liddell-Scott), ἐξ οὗ καὶ τὸ αὐτί.

ΤΟ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ (δῆθεν Τουρκικό)

Εἶναι ἐπιτακτικὸν καθῆκον μας νὰ ἀναδείξουμε καὶ τὴν ἀληθῆ προέλευση τῶν θεωρουμένων Τουρκικῶν λέξεων ποὺ τὶς μιλᾶμε σήμερα, ἐνῶ πρόκειται γιὰ ἑλληνικότατες λέξεις τῶν Μικρασιατῶν Ἑλλήνων, ποὺ δημιουργήθηκαν μὲ παρόμοιο τρόπο ὅπως τὰ Βλάχικα καὶ τὰ Ἀρβανίτικα. Δίδουμε παραδείγματα (εἰκ. 18, 19). Ἀλλὰ οἱ ἐπίσημοι γλωσσολόγοι μας δὲν δίνουν «μπὶρ παρά» γι’ αύτά, ἐνῶ ἐμεῖς ἀντιθέτως δίνουμε «ἄπειρα λεπτά»… Ἄ-πειρος ἀπὸ τὸ ἄ (στερητικόν) καὶ πέρας, ἐνῶ τὸ πέρ-ας ἐν προκειμένω γίνεται μπίρ. Ὁ δὲ παράς (χρῆμα) ἐκ τοῦ πρά-σσω (ἀγοράζω), γι’ αὐτὸ ἔχουμε πρα-τήριον.

ΤΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ ΤΩΝ ΑΡΕΙΜΕΝΙΩΝ (ΒΛΑΧΩΝ)

Ἀφήσαμε γιὰ τὸ τέλος τὶς λέξεις τοῦ γλωσσικοῦ ἰδιώματος τῶν Ἀρειμενίων (Βλάχων). Ἀποδεικνύεται πὼς πρόκειται γιὰ αἰολοδωρικὰ καὶ πελασγικὰ γλωσσικὰ στοιχεῖα προγενέστερα τῆς λατινικῆς (εἰκ. 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27, 28).

Θὰ σταθοῦμε στὴν βλάχικη λέξη ΣΙΣΟΥΡΟΥΠΕ (Σειρίου σούρουπο), ὅπου ἀκόμα λέμε γιὰ τὸ Σούρουπο πὼς «βασιλεύει ὁ ἥλιος». Γιατὶ τὸ λέμε αὐτό; Διότι στὴν συλλαβικὴ ΓΓΒ ἡ λέξη ΒΑΣΙΛΕΥΣ γράφεται pa-si-re-u, καὶ παρατηροῦμε πὼς περιέχει μέσα της τὴν λέξη SI-RE (Σείριος = Ἥλιος). Μὲ άναγραμματισμὸ τὸ Π-Σ-Ρ (Πα-Σι-Ρε-ύς) γίνεται Σ-Π-Ρ (ἑΣ-Πέ-Ρα), ἀλλὰ καὶ Σ-Ρ-Π (Σού-Ρου-Πο)! Περαιτέρω ἀπὸ τὸ Π-Σ-Ρ τοῦ Βασιλέως παράγεται ἡ Πα-Σα-Ρών (δηλαδὴ ἡ «Βασιλεύουσα» στὰ πελασγικά) ἡ πρωτεύουσα τῶν Μολοσσῶν Ἠπειρωτῶν (δηλαδὴ τὰ σημερινὰ Ἰωάννινα)! Ποιὸ Πανεπιστήμιο θὰ μᾶς τὰ διδάξει αὐτά;

ΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΩΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Τελικῶς γιὰ τὰ Λατινικὰ ἰσχύει ὅτι προκύπτουν ἐκ τῆς Αἰολικῆς διαλέκτου, ὅπως οἱ ἴδιοι οἱ Ρωμαῖοι συγγραφεῖς ὁμολογοῦν (Κικέρων, Τάκιτος, Σουετώνιος, Κοϊντιλιανός, Τυραννίων…):

• «Ἡ γλῶσσα μας εἶναι ὁμοιοτάτη πρὸς τὴν Αἰολικὴν διάλεκτον»
• (“AEOLICA RATIONE EST SERMO NOSTER SIMILIBUS”).

Καὶ πράγματι, μὲ βάση ὅσα δείξαμε γιὰ τὸ πῶς προκύπτουν οἱ λέξεις τῶν γλωσσικῶν ἰδιωμάτων καὶ διαλέκτων, ἔχουμε:

• α) RATIONE (= λόγος) προκύπτει ἀπὸ τὴν λέξη ΡΗΤΟΝ (λέγω, λέξω καὶ ἐρῶ, ρήτωρ, ρῆμα…).
• β) EST (= ἐστί).
• γ) SERMO (= ὁμιλία – μὲ ἀναγραμματισμό, ὅπου ἡ δασεῖα γίνεται S, καὶ τὸ λ τρέπεται σὲ R).
• δ) NOSTER (= δική μας) προκύπτει ἀπὸ τὴν λέξη ΗΜΕΤΕΡΟΣ (μὲ ἀναγραμματισμό, καὶ τὸ Μ τρέπεται σὲ Ν).
• ε) SIMI-LIBUS (= παρόμοια, ὅμοια πολύ), προκύπτει ἀπὸ τὴν λέξη ὅμ-οιος (simi, ὅπου ἡ δασεῖα γίνεται s), καὶ τὴν λέξη πολύς (libus μὲ ἀναγραμματισμό, ὅπου τὸ π γίνεται μπ).

Ὅτι τὰ Λατινικὰ προκύπτουν ἀπὸ τὰ Ἑλληνικὰ μᾶς τὸ μαρτυροῦν καὶ δικά μας ἀρχαῖα κείμενα (εἰκ. 29). Ὡς τελικὸ συμπέρασμα προκύπτει ὅτι ἡ θεωρουμένη «λατινοφωνία» τῶν Ἀρειμενίων (Βλάχων) εἶναι γλωσσικῶς καὶ ἱστορικῶς ἀπορριπτέα. Διότι, πρῶτον οἱ Ἀρειμένιοι μιλοῦσαν αὐτὸ τὸ ἑλληνικὸ γλωσσικὸ ἰδίωμα πολὺ πρὶν τὴν ἐμφάνιση τῶν Ρωμαίων, καὶ δεύτερον εἶναι παράλογο νὰ θεωροῦμε πὼς ἐρχόμενοι οἱ Ρωμαῖοι στὴν Ἑλλάδα διάλεξαν ἐξ ὅλων τῶν Ἑλλήνων τοὺς Ἀρειμενίους ποιμένες (βλάχους, ἀπὸ τὴν βληχή τῶν προβάτων) καὶ τοὺς δίδαξαν τὰ Λατινικά …μὲ συστηματικὰ «φροντιστήρια».

«…All originated from Hellas» (ὅλα προέρχονται ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα), ὅπως ἀποφαίνεται καὶ ὁ J. Yahunda στὸ μνημειῶδες ἔργο του «Hebrew is Greek» (τὰ Ἑβραϊκὰ εἶναι Ἑλληνικά).

ΠΗΓΗ: εἰσήγηση του γράφοντος στὸ 1^ο Συνέδριο τῆς Ἑστίας Ἑλλήνων Ἀρειμενίων (Βλάχων), με τίτλο «Οι ΡΙΖΕΣ της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ και η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ του ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΓΛΩΣΣΙΚΟΥ ΙΔΙΩΜΑΤΟΣ των ΑΡΕΙΜΕΝΙΩΝ (ΒΛΑΧΩΝ) – ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΟΓΕΝΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΚΤΩΝ», Ἰωάννινα, ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 13.9.2025.

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ του ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΓΛΩΣΣΙΚΟΥ ΙΔΙΩΜΑΤΟΣ των ΑΡΕΙΜΕΝΙΩΝ ΒΛΑΧΩΝ ΠΑΝΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ ΑΡΕΙΜΕΝΙΟΙ ΒΛΑΧΟΙ Σταμου Σταμου, ριζες ελληνικης γλωσσας ελλαδα Κρητη ειδη γραφης εικονογραφικη ιερογλυφικη συλλαβικα γραμματα Δισκος Φαιστου ΓΓΑ, ΓΓΒ αρκαδοκυπριακη Γραμμικη Γραφη Α Β Κυπριακη Συλλαβικη γραφη αλφαβητα αρχαιες ελληνικες πολεις εικονογραφια ιερογλυφικα συλλαβικο γραμμα Φαιστος αρκαδικη κυπριακη Γραμμικες Γραφες Κυπρος συλλαβαριο αλφαβητο αρχαια ελληνικη πολις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΦΥΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΙ ομηρος οδυσσεια, γαια ανθρωποι γλωσσα μεμιγμενη αχαιοι ετεοκρητες μεγαλητορες, Κυδωνες, Δωριεες τριχαικες, διοι Πελασγοι αλληνικα φυλα ετεοκρητικοι Κυδωνια αχαια Δωριεις διαλεκτοι ιδιοταυτοτητα ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΗΜΙΤΙΚΑ επιγραφη αμφορεας ορχομενος Βοιωτιας Βοιωτια Μινυες ελληνικα γραμματα συλλαβικο ΓΓΓ γραμμα Δ ΔΕΛΤΑ γαμμα γ μι Μ σημιτικη εφευρεση Αναθεωρηση λαθος σχολειο κα, γα, χα θ ΘΕΤΑ αλφάβητο επιγραφες αρκαδια κυπρος, ευρωπη βιντσα Vinca Σερβια 7.500 χρονια πριν 6η χιλιετια χρονων 5500 πΧ σπηλαιο γκλοζελ Glozel Γαλλια 9000 13000 πΧ 11.000 15.000 θητα ιωνικα ιωνια Σημιτες, οναμα Τεθ ηχος ακροφωνια ΑΛΦΑΒΗΤΑ δωρικη διαλεκτος κορινθιακο αιολικη χαλκιδικο χαλκιδα ευβοιας ευβοια ιταλία ετρουσκικο λατινικο αττικη αττικο διγαμμα F κοππα Q ιωνικη ιωνικο 5ος αιωνας 403 πΧ αθηνα πανελληνιο εψιλον Ε μακρον ητα Η δασεια, μακρο αλφα Α ομικρον Ο ωμεγα Ω, ΠΕΛΑΣΓΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΠΕΛΑΣΓΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ Πελασγικη προελληνικο πρωτοελληνικο Λεξικον λεξικο Liddell-Scott Καδμος πελασγικο αρχαιο παλαιο ελληνικο αλφαβητο 16 γραμματα, ελληνοφοινικας Καδμηια Φοινικηια ηροδοτος Θηβα, τριποδας τριπους αφιερωμενος ναος Ισμηνιου απολλωνος απολλωνα Ισμηνιος απολλων απολλωνας ισμηνος αμφιτριωνας αμφιτριων Αλκμηνη ηρακλης αμφιτρυων μ’ ανεθηκε αλφαβητικη Γραφη Τρωικος πολεμος τροια ιωνικα ομοια εοντα τοισι ιωνικοισι Δαρδανος αρμονια Σαμοθρακη Θηβαι κατακλυσμος γεωλογια Γεωμυθολογια εποχη τηξεως παγετωνων Διοδωρος Σικελιωτης 12500 14.500 6000 8.000 αιφνιδια τηξη παγετωνας παναρχαια ηρωικη Γενος 2^α 2η 7η ΠΡΩΤΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΕΛΑΣΓΟΙ μεγα εθνος οι Πελασγοι πλανηται πλανητες σποραδες γη ανωθεν ελληνες, μετακατακλυσμιαια στοιχεια Ευστάθιος, Σχολια εις ομηρου ιλιαδαν, ιλιαδα ιλιας θεικοι πρωτοελληνες υπερελληνες πνευματικη διασταση)! Λελεγες Καρες, Πελασγος ετυμολογια Πελαργος τροπη θαρρος > θαρσος, αποδημια περιπλανηση πλανητης πτηνο λελεκι Λελεγας λελεκας Καρια Κεφαλληνες Κεφαληνες Κεφαλληνια Κεφαληνια Κεφαλλονια Κεφαλονια καρα = κεφαλη ομορφος λευκος μεσογειακος ανθρωπος, ριζα ΠΕΛ Bello ομορφια λατινικα Bela λευκος σλαβικα Belarus = Λευκορωσια βλαχικα, αρβανιτικα, Μικρασιατικα διαφορα βλαχικο ζητημα θεμα αρβανιτες μικρασιατες στοιχειο επωνυμα ξενα λατινικο αλβανικα, τουρκικα Λατινοι υιοθεσι αιολικη αρειμενιος αιολοδωρικα λεξιλογιο λατινικο ΤουρκοιΜογγολια μικρασιατικο γλωσσικο υποστρωμα Φρυγια, Λυδια Καριας, Λυκια Μυσια Παφλαγονια Κιλικια Παμφυλια παραλια Καυκασος αλβανοι μεσογειος πλατυινια κεφαλι αρβανιτικο προπαγανδα, αλβανικη ρουμανικη πολιτικη φυλο ετρουσκοι Τυρρηνοι Μικρα ασια τυρσος, πυργος κατασκευη μετακινηση Λημνος βορειος ιταλια Ρωμαιοι ετρουσκικο Τουσκοι Διονυσιος αλικαρνασσευς τοσκοι αρβανο βορεια ηπειρος αρχαιολογια αρχαιολογικα ευρηματα ελληνικος πολτισμος καθρεπτης απεικονιση ελληνικες θεοτητες ηρωες επωνυμο Μικρας ασιας μαρτυρια αναγραμματισμος αποκοπη γραμματων, εναλλαγη τροπη γραμματων, επαναληψη γλωσσολογια Γραμμοζης Κεφαλοβρυσος ιωαννινων ιωαννινα ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ καταγωγη Μπρεμπος Φυλη αττικης αιολοδωρικα ντοπιολαλια λευκαδιτικη λευκαδα λευκας επαμεινωνδας, Μενελαος, Ευγενια, Ευδοκια, Παμνωντας, Μενελης, Βγενα, Βδοκια σι ματια see = βλεπω, αγγλικα δωρικα σια θεα Σιος θεωμαι παντεποπτης οφθαλμος πανθ’ ορα Σιων εβραικα Διον θεικο ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΑ Λιμανι τουρκικη λεξη Μπαμπινιωτης αφερεγγυοτητα γλωσσολογος λιμην, λιμαν, φηγο φαγητο παις παιδι γελως γλεντι απαξια ανυπαρκτη ινδοευρωπαικη αυτι αφτι ους, αυς, τουρκικα τουρκικες λεξεις ελληνικοτατη μπιρ παρα απειρα λεπτα απειρος α στερητικον περας, περα παρας χρημα πρασσω αγοραζω πρατηριον πρατηριο βλαχικη λεξη ΣΙΣΟΥΡΟΥΠΕ Σειριου σουρουπο βασιλευει δυση ηλιος ΒΑΣΙΛΕΥΣ pa-si-re-u, pasireu λεξις SIRE Σειριος Πασιρευς εσπερα Βασιλευς Πασαρων Πασαρωνα Βασιλευουσα πρωτευουσα Μολοσσοι ηπειρωτες Πανεπιστημιο αιολεις συγγραφεις Κικερων, Κικερωνας Τακιτος, Σουετωνιος, Κοιντιλιανος, Τυραννιων ομοιοτατη AEOLICA RATIONE EST SERMO NOSTER SIMILIBUS RATIONE λογος ρητο ΡΗΤΟΝ λεγω, λεξω ερω, ρητωρ, ρημα EST εστι SERMO ομιλια S, λαμδα λ R NOSTER δικη μας ΗΜΕΤΕΡΟΣ Ν SIMILIBUS παρομοια, ομοια ομοιος simi, πολυς libus μπ αρχαια κειμενα λατινοφωνια αρειμενιων Βλαχων ιστορια ποιμενες βληχη προβατο φροντιστηριο γιαχουντα Yahunda μνημειωδες εργο Hebrew is Greek τα εβραικα ειναι ελληνικα Συνεδριο