Του συγγραφέα Σωκράτη Β. Σίσκου
Αμέσως μετά την λήξη του καταστροφικού Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στον οποίο θυσιάστηκε το άνθος της ευρωπαϊκής νεολαίας, τέθηκε το ερώτημα:
«Αφού τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν, όπως φαίνεται, ένα κοινό πολιτιστικό υπόστρωμα, για ποιο λόγο επιδιώκουν τη βία του πολέμου για να λύνουν τις διαφορές τους;». Σ’ αυτό το ερώτημα βρίσκουμε την παλαιότερη επιθυμία των ευρωπαϊκών λαών, για μια Ένωση, με κυρίαρχο στοιχείο τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Μάλιστα, κάποιοι διανοούμενοι, τοποθετούσαν στον πυρήνα μιας τέτοιας Ένωσης, τα κράτη που δημιούργησαν ή πρόβαλαν αυτόν τον πολιτισμό. Ο Β. Ουγκώ πρότεινε, η καρδιά μιας Ενωμένης Ευρώπης να σχηματιστεί από «τη μάμμη του, τη γιαγιά του και τη μάνα του» (Ελλάδα, Ιταλία και Γαλλία). Συνεπώς η ιδεολογική ταυτότητα ενός πολίτη σε μια τέτοια Ένωση, θα έπρεπε πρωτίστως να είναι πολιτιστική. Αλλά, τελικά, ποια θα έπρεπε να είναι και τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά ενός Ευρωπαίου πολίτη; Ο ποιητής, στοχαστής και φιλόσοφος Π. Βαλερυ απαντά στο ερώτημα: «Mais qui est Européen?» (Αλλά ποιος είναι Ευρωπαίος;).
Ο μεγάλος Γάλλος ποιητής υποστήριξε, σε Ελβετούς φοιτητές, αλλά και σε σχετικό του δημοσίευμα, το 1919, με τίτλο «La crise de l’esprit» (Η κρίση του πνεύματος) ότι, για να θεωρηθεί κάποιος πολίτης «Ευρωπαίος», θα πρέπει να έχει τα εξής πολιτιστικά (και φυσικά μη ρατσιστικά) χαρακτηριστικά:
Α) Να είναι χριστιανός (χωρίς διακρίσεις φυλής, χρώματος κλπ). Ο χριστιανισμός, ως θρησκευτική ιδεολογία των πολιτών, κυριαρχεί σε όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά κράτη και αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του «Ευρωπαίου», όπως ο ισλαμισμός για τον Άραβα, ο κομφουκιανισμός και ο Βουδισμός ή ο Βραχμανισμός για τον Κινέζο ή τον Ινδό πολίτη.
Β) Να αποδέχεται τις αρχές του οργανωμένου κράτους και την πειθαρχημένη “ρωμαϊκή” [σ.σ.: ελληνική] νομική παράδοση, στη νέα μεταχριστιανική ευρωπαϊκή κοινωνία.
Γ) Να αποδέχεται τις ανθρωποκεντρικές αρχές της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, όπως αυτές διαμορφώθηκαν στο νέο πνευματικό κράμα με τη χριστιανική ηθική.
Οι διανοούμενοι έθεταν τις βάσεις δημιουργίας μιας Ενωμένης Ευρώπης, σε ένα καθαρά πολιτιστικό υπόστρωμα. ΟΙ πολιτικοί ηγέτες που υπόγραψαν την ιδρυτική «Συνθήκη της Ρώμης», με έναρξη ισχύος το 1958, είχαν προνοήσει να προτάξουν αυτό το πολιτιστικό αίτημα, ώστε να αρχίσουν οι διαδικασίες για την ταχύτερη πραγματοποίηση μιας πραγματικής «Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Πολύ γρήγορα, ο πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν), σύμφωνα με τον ιστότοπο της ΕΕ, αποφάσισε:
«Αν και ο Χαλστάιν, αρχικά, επιδίωκε την ολοκλήρωση σε όλους τους τομείς και, μάλιστα, το ταχύτερο δυνατόν, η πολιτική πραγματικότητα της εποχής τον έκανε να αναγνωρίσει ότι η σταδιακή ολοκλήρωση των αγορών των κρατών μελών θα ήταν η πλέον επωφελής επιλογή για όλους».
Οι περισσότεροι δεν είχαν τότε κατανοήσει ότι η πολιτιστική ολοκλήρωση της Ευρώπης είχε πεταχτεί στα σκουπίδια. ΟΙ «ΑΓΟΡΕΣ» θα ήταν πλέον οι κυρίαρχοι φορείς εξουσίας. Το διαπιστώσαμε αυτό μετά από 50 χρόνια, όταν ένας δικηγόρος ως υπουργός οικονομικών (Β. Σόιμπλε) και ένας αγρονόμος ως πρόεδρος του Eurogroup (Γ. Ντάισελμπλουμ) υποσκέλισαν, από πλευράς εξουσίας, και την Κομισιόν.
Ο τότε (1962) πρόεδρος της Γαλλίας, ο στρατηγός ντε Γκολ, αντέδρασε με μια σκληρή ανακοίνωση, ασυνήθιστη στη διπλωματική γλώσσα, χαρακτηρίζοντας την Κομισιόν ως «un aréopage technocratique, apatride et irresponsable » (έναν Άρειο Πάγο από τεχνοκράτες, απάτριδες και ανεύθυνους». Με πιο απλά λόγια, θεωρούσε την Κομισιόν ως ανώτατο και ανεξέλεγκτο φορέα εξουσίας, με μέλη χωρίς ευρωπαϊκά ιδανικά και αξίες. Η διαρκής προσωπική του κόντρα με την Κομισιόν, ήταν ίσως στην ουσία η απέχθειά του για τον Βάλτερ Χαλστάιν, ο οποίος κατηγορήθηκε και φυλακίστηκε σε ειδική «Πανεπιστημιακή Φυλακή» ως εγκληματίας πολέμου; Ο άνθρωπος αυτός βγήκε από την φυλακή το 1948 και σε λίγα χρόνια (1958) έγινε ο ισχυρότερος ηγέτης της Ευρώπης και άλλαξε ριζικά τις αποφάσεις της «Συνθήκης της Ρώμης». Ήταν αυτός και οι πίσω απ’ αυτόν, που διάλεξαν άλλο δρόμο για την πορεία των λαών της Ευρώπης.
Πριν προχωρήσουμε στο ευαίσθητο θέμα διερεύνησης της πολιτικής, αλλά άγνωστης στους απλούς πολίτες, προσωπικότητας του Χαλστάιν, θα επιθυμούσα, για προσωπικούς λόγους, μια παρέκβαση, η οποία όμως είναι απόλυτα συνδεδεμένη με το κυρίως θέμα μας. Όταν κατά τη διάρκεια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, οι εφημερίδες Bild, Die Welt, Spiegel, Focus κλπ, κραύγαζαν με εταιρική αγάπη να εκδιωχθεί η Ελλάδα των απατεώνων «από την έντιμη ευρωπαϊκή οικογένεια», αποφάσισα να διαπιστώσω το μέγεθος της εντιμότητας των ηγετών αυτής της «οικογένειας». Τα άρθρα, δημοσιευμένα στο ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ – ΔΙΑΒΑΣΤΕ τα ΕΔΩ – αλλά και σε ελληνικές εφημερίδες και σε ομογενειακά έντυπα του εξωτερικού, αποτέλεσαν τόμο με τίτλο «Η Ευρώπη και τα Ιδανικά της Νέας Τάξης».
Σε όλα τα άρθρα υπάρχουν ονόματα και γραπτά αποδεικτικά στοιχεία. Όλα στο φως. Διότι πιστεύω, όπως και ο καθηγητής Αρ. Μάνεσης όταν απολύθηκε από τους δικτάτορες του 1967, στην νομική ρωμαϊκή ρήση «Qui tacet consentire vjdetur» (ο σιωπών δοκεί συναινείν) και φυσικά εμμέσως καλύπτει τον παρανομούντα. Θεωρώ ότι ήταν μια συγγραφική και αρθρογραφική έρευνα απόλυτα αντικειμενική, διότι από τα νιάτα μου και ως τώρα, στα βαθιά γεράματα, δεν εντάχθηκα σε κάποιο κόμμα, δεν είχα ποτέ κομματικούς προστάτες και γι΄ αυτό, παρά τα αναγραφόμενα στα φύλλα ποιότητας μεγάλα ουσιαστικά και τυπικά προσόντα μου, παρέμεινα για δεκαετίες ένας κρατικός μικροϋπάλληλος. Μου ανέθεσαν τη διοίκηση τμήματος λόγω αρχαιότητας και επειδή είχα ήδη γνωστοποιήσει την πρόθεσή μου για να παραιτηθώ. Αυτά τα προσόντα αναγνωρίστηκαν μόνον όταν παραιτήθηκα και βρέθηκα σε νέους επιστημονικούς επαγγελματικούς χώρους. Συνεπώς, η σχετική ερευνητική αρθρογραφία μου για τους Ευρωπαίους ηγέτες, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και ο Γερμανός Β. Χαλστάιν, είναι ακηδεμόνευτη, σέβεται την προσωπικότητα των κρινομένων και η πολιτική κριτική βασίζεται πάντα σε τεκμηριωμένα έγγραφα στοιχεία (συνεντεύξεις, βιογραφίες, δικαστικές αποφάσεις, αναγνωρισμένες από τους ίδιους πολιτικές θέσεις και γεγονότα κλπ). Πίσω από τις έρευνές μου δεν κρύβεται καμιά πολιτική ή κομματική σκοπιμότητα, αλλά υπάρχουν μόνον τα έγγραφα αποδεικτικά στοιχεία και οι προσωπικές μου απόψεις, οι οποίες υπόκεινται σε καλόπιστη κριτική για την ορθότητά τους.
Παρά την ακομμάτιστη παράθεση των γεγονότων, κάποιοι αθεράπευτα φανατικοί και κομματικοποιημένοι επικριτές μου, με χαρακτήρισαν από ακραίο αριστερό ως ακροδεξιό φασίστα. Μερικές φορές οι αντιδράσεις εγγίζουν τα όρια της παράνοιας. Με το παράδειγμα αυτό θα κλείσω και την παρένθεση για να επανέλθουμε στο κύριο θέμα μας.
Ο Φαλμεράιερ θεωρείτε από πολλούς Γερμανούς πολιτικούς και πνευματικούς ηγέτες ως υψηλού επιπέδου επιστήμονας για τη ρατσιστική θεωρία του περί ασυνέχειας της φυλής των αρχαίων Ελλήνων. Αυτή η φυλή, λέει, εξαφανίστηκε. Συνεπώς, οι σημερινοί Έλληνες (κυρίως της Πελοποννήσου) είναι Σλάβοι, ακόμα και οι κάτοικοι των νησιών στα οποία δεν εγκαταστάθηκε ούτε ένας Σλάβος. Από στοιχεία διάσημων Γερμανών, Ελλήνων κ.ά. ιστορικών, αποδεικνύεται η πολιτική σκοπιμότητα αυτής της συκοφαντικής θεωρίας, η οποία μετά από έναν αιώνα χρησιμοποιήθηκε συστηματικά από τη ναζιστική προπαγάνδα. – ΔΙΑΒΑΣΤΕ επίσης τα βιβλία του Γ. Λεκάκη για την ΚΑΤΟΧΗ – ΕΔΩ. Πραγματοποιώντας μια έρευνα για τους λόγους διατύπωσης μιας τέτοιας θεωρίας, διαπίστωσα, από σοβαρά έγγραφα στοιχεία, ότι ο Φαλμεράιερ ήταν διπλός πράκτορας προπαγάνδας Γερμανίας (Βαυαρίας) και τσαρικής Ρωσίας, ενώ είχε διαπράξει και σεξουαλικό έγκλημα (ή αδίκημα!) στην Ελλάδα, το 1847. Γι’ αυτό το λόγο δικάστηκε στο Μόναχο το 1850 και του επιβλήθηκε η ατιμωτική ποινή της ραφανίδωσης. Οι ασάφειες και η προσπάθεια συγκάλυψης των γεγονότων είναι εμφανής. Ο βασιλιάς Λουδοβίκος και μετέπειτα ο γιος και διάδοχός του Μαξιμιλιανός ήταν οι μεγάλοι προστάτες του.
Ένας αριστερός αναγνώστης, θαυμαστής του Φαλμεράιερ, μέλος κάποιας διεθνιστικής επαναστατικής οργάνωσης, μετά το λιβελλογράφημα εναντίον μου και τον χαρακτηρισμό μου ως ακροδεξιού, κατηγόρησε μια αριστερή εφημερίδα που δημοσίευσε το άρθρο μου, αλλά και μια εφημερίδα κεντρώας ιδεολογίας, η οποία δημοσίευσε άρθρο γνωστής καθηγήτριας πανεπιστημίου, στο οποίο υπήρχε μικρό απόσπασμα του δικού μου άρθρου. Να γιατί φοβούμαι ότι γι’ αυτό το άρθρο και τις αποκαλύψεις για τον Χαλστάιν, κάποιοι δήθεν ευρωπαϊστές, θα με χαρακτηρίσουν ως αντιευρωπαίο φασίστα.
Μετά από αυτές τις απαραίτητες διευκρινίσεις, ας ξαναγυρίσουμε στον Βάλτερ Χαλστάιν, και στην ανεπιστρεπτί χαμένη πολιτιστική ταυτότητα του Ευρωπαίου πολίτη.
Είναι γνωστό ότι ως καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης, ο Χαλστάιν συμμετείχε σε εθνικοσοσιαλιστικές οργανώσεις και αργότερα κλήθηκε να ηγηθεί ειδικής επιστημονικής ομάδας συμβούλων, σε έμμεση επικοινωνία με τα ανώτατα κυβερνητικά στελέχη του Γ’ Ράιχ, τα περισσότερα από τα οποία εκτελέστηκαν δι’ απαγχονισμού μετά την Δίκη της Νυρεμβέργης. Τα δευτεροκλασάτα ναζιστικά στελέχη, που χαρακτηρίστηκαν ως «Δολοφόνοι των Γραφείων», δικάστηκαν, αλλά είτε αθωώθηκαν, είτε τους επιβλήθηκαν μικρές ποινές, διότι οι παράνομες πράξεις τους πραγματοποιούνταν «μετά από διαταγές των ανωτέρων τους».
Φαίνεται ότι ο Χαλστάιν ανήκε σε αυτήν την δεύτερη κατηγορία των στελεχών του ναζισμού και οι Αμερικανοί τον μετέφεραν και τον φυλάκισαν στις ΗΠΑ. Λέγεται, χωρίς να υπάρχουν έγγραφα στοιχεία, ότι οι Αμερικανοί τον επέλεξαν, διότι ήταν γνώστης του οργανογράμματος για τη δημιουργία της «Γερμανικής Ευρωπαϊκής Ένωσης», το οποίο ολοκλήρωσε ο υπουργός του Χίτλερ, ο Βάλτερ Φουνκ, που εκτελέστηκε ως εγκληματίας πολέμου.
Σαφέστερες πληροφορίες μας δίνουν «The New York Times» του 1982, στο κείμενο αγγελίας του θανάτου του Χαλστάιν. Εκεί αναφέρεται ότι, ο αποβιώσας «εγκληματίας πολέμου είχε εκτίσει ποινή δυο ετών σε University Prison για ιδεολογική αναμόρφωση και μετά, για άλλα δυο χρόνια δίδαξε, στην ίδια φυλακή, παρόμοια μαθήματα σε άλλους (προφανώς ναζιστές)». Αποφυλακίστηκε το 1948. Και να το θαύμα! Πως αυτός ο άνθρωπος, μετά από δυο χρόνια βρέθηκε, ως ηγέτης της γερμανικής αντιπροσωπίας στη «Συμφωνία Σουμάν» και μετά, συμμετείχε σε όλες τις διασκέψεις, ως τη «Συνθήκη της Ρώμης»; Με τέτοιο παρελθόν, γιατί διορίστηκε για δυο συνεχόμενες θητείες (συνολικά 10 χρόνια) πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής; – Σ.σ: Για τον Β. Χάλσταϊν ΔΕΝ υπάρχει λήμμα στην ελληνική Βικιπαίδεια!!!
Οι τεχνοκράτες, οι τραπεζίτες και τα ειδικά συμφέροντα Γερμανίας και Αμερικής (ΗΠΑ), μετέτρεψαν την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), σε μια Ένωση με αποκλειστικά πολιτικούς και οικονομικούς στόχους. Η Γερμανία ήθελε «μια δική της Ευρώπη» και η Αμερική μια αδύναμη Ευρωπαϊκή Ένωση που να μπορεί να την ελέγχει. Τα θεμέλια στηρίχτηκαν πάνω σε τεράστια οικονομικά συμφέροντα των κρατών, όπως αυτά αναδείχτηκαν στη λεγόμενη «Διάσκεψη Σουμάν» του 1950, για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα. Αντί για «εταίρους» με πραγματικό πνεύμα σύμπνοιας, αγάπης και αλληλεγγύης, δημιούργησαν αλληλοσπαρασσόμενους «συνεταίρους».
Τα γεγονότα του 2015 με την οικονομική κρίση, όταν κάποιοι εταίροι αποκαλούσαν τους άλλους κλέφτες, απατεώνες, τεμπέληδες ή από την άλλη πλευρά ναζιστικά εκτρώματα και φονιάδες των λαών, έδειξαν ότι, στα 60 περίπου χρόνια που μεσολάβησαν από την ίδρυση της ΕΟΚ, δεν υπήρξε ίχνος της διατυμπανιζόμενης ευρωπαϊκής πολιτιστικής ταυτότητας. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έμεινε στα χαρτιά. Το επίτευγμα μιας πραγματικής Ένωσης το επέτυχαν οι ΗΠΑ, όπου μια κοινωνία πανσπερμίας φυλών και χρωμάτων, δημιούργησε πολίτες με πολιτιστική ενότητα, οι οποίοι κλαίνε όταν ακούν τον εθνικό τους ύμνο. Αυτοί οι πολίτες, αν και δεν διακόπτουν τους πολιτιστικούς τους δεσμούς με τη χώρα της καταγωγής τους, εντούτοις έχουν πλέον ενστερνισθεί, ιδεολογικά και πολιτικά, την ταυτότητα του «Αμερικανού πολίτη».
Δυστυχώς, με την μονεταριστικής νοοτροπίας εξέλιξη των γεγονότων, το όνειρο για μια πολιτιστική ταυτότητα του «Ευρωπαίου πολίτη» έχει για πάντα χαθεί.
Τελικά τι απόμεινε σήμερα από τα οράματα του Ουγκώ, του Βαλερί ή των απλών, σαν εμάς, Ευρωπαίων πολιτών, που φανταστήκαμε μια Ένωση ίσων ευκαιριών και ίδιας ποιότητας ζωής για όλους τους πολίτες, σε μια δημοκρατική, φιλειρηνική και κοινωνικά δίκαιη στην κατανομή του πλούτου και ενιαία ανάπτυξη και προστασία των ιδιαίτερων πολιτιστικών στοιχείων όλων των ευρωπαϊκών λαών! Τι έγινε το σχέδιο Ντε Γκωλ για μια Ευρώπη διαρκούς ειρήνης, η οποία θα εκτεινόταν από τον Ατλαντικό και ως τα Ουράλια Όρη! Και οι τρεις πυλώνες του ευρωπαϊκού πολιτισμού, που επισήμανε ο Πολ Βαλερί, έχουν υποστεί ανεπανόρθωτη καθίζηση.
Ο χριστιανισμός και η πρακτική υπόσταση της πανανθρώπινης ηθικής του, ξεπέρασαν τα όρια ενός υλιστικού αποχριστιανισμού (dechristianization). Ο νέος Θεός είναι το Χρήμα.
Το πειθαρχημένο ρωμαϊκό νομικό σύστημα, αντικαταστάθηκε από νέες πολιτισμένες(!) νομικές μεταρρυθμίσεις, χωρίς να ερωτηθούν οι (κυρίαρχοι!) λαοί έστω με ένα απλό δημοψήφισμα. Τώρα, μπορείς να σκοτώσεις 50 άγνωστους και αθώους πολίτες και να καταδικαστείς σε 50 ισόβια δεσμά, τα οποία συμψηφίζονται σε απλά ισόβια, αλλά με ανώτατα χρονικά περιθώρια και με «καλή διαγωγή», θα έχει την ευκαιρία ο δολοφόνος, ίσως σε 15 χρόνια, να πίνει το καφεδάκι του στην Πλατεία Συντάγματος.
Η ασφάλεια των Ευρωπαίων πολιτών είναι πλέον ανύπαρκτη. Σε πολλές μεγάλες πόλεις, στο άκουσμα της εξάτμισης μιας μοτοσικλέτας, οι πολίτες τρέχουν αλλόφρονες να κρυφτούν, νομίζοντας ότι έσκασε βόμβα ή είναι κροτάλισμα οπλοπολυβόλου ή αυτοκίνητο που θερίζει αθώους στο δρόμο και στα πεζοδρόμια.
Η αποδοχή της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας, ιστορίας και των καλλιτεχνικών θαυμάτων της αρχαιολογίας, έγινε από τους Ευρωπαίους με μεγάλη βραδύτητα, λόγω της μη ύπαρξης γραπτού λόγου, ως σχεδόν την Αναγέννηση, στις περισσότερες χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Στοιχειώδεις γνώσεις αποκτούσαν μόνον όσοι μιλούσαν και έγραφαν στην λατινική γλώσσα, κυρίως στην Ιταλία και Γαλλία, ή από τις μεταφράσεις Μαυριτανών (Αράβων) λογίων στα αραβικά πανεπιστήμια της Ισπανίας.
Στους πρώτους μεταμεσαιωνικούς αιώνες υπήρχε άσπονδο μίσος, λόγω των έντονων αντιθέσεων του Βυζαντίου με την Καθολική Δύση, κυρίως για θρησκευτικούς λόγους. Από το τέλος του 17ου και ως τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα, υπήρξε μια έκρηξη αρχαιοελληνικής λατρείας, ιδίως από τους μεγάλους Γερμανούς φιλόσοφους και διανοούμενους, για να φτάσουμε στην περίοδο του μίσους, όταν η Ελληνική Επανάσταση του 1821 έπληξε βασικούς στόχους της εξωτερικής πολιτικής του Μέτερνιχ. Τότε αποφασίστηκε να «θεραπευτεί η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη από την αρχαιοελληνική τοξικότητα». Ήταν η κατάλληλη ώρα για να χρησιμοποιήσουν τον Φαλμεράιερ (η προαναφερόμενη φράση ανήκει στον ίδιο) και την θεωρία του. Είχε διαπιστωθεί η τεράστια επίδραση της ελληνικής ιστορίας στην εξέλιξη των πολιτικών γεγονότων και άρχισαν παντού να ξεφυτρώνουν «οι εξαφανισμένοι στην Ελλάδα Αρχαίοι Έλληνες». Ο Χίτλερ διαπίστωσε ότι στην Γερμανία παρέμεινε ένα τμήμα των Δωριέων, κατά την κάθοδό τους στην Ελλάδα και είπε το γνωστό: «Εμείς οι Γερμανοί δεν έχουμε προγόνους, αλλά έχουμε τους Έλληνες». Κάποιοι Σλάβοι, με την βούλα της Σοβιετικής Ένωσης, ορκίζονται στους θεούς του μακεδονικού Ολύμπου, ότι είναι καθαρόαιμοι απόγονοι του Μέγα Αλέξανδρου, ενώ στην Αμερική, με τη θεωρία της «Μαύρης Αθηνάς», μας ενημέρωσαν ότι οι Αρχαίοι Έλληνες έκλεψαν από τους μαύρους Αφροασιάτες έναν υπέροχο πολιτισμό, τον οποίο παρουσίασαν ως δικό τους!!!
Ακολούθησαν κι’ άλλες τέτοιες ευφάνταστες θεωρίες, από τον Ντιροζελ και ως τον Α. Μπρετον, ο οποίος εξομολογήθηκε στην Ελ. Αρβελέρ ότι, ήταν πλέον ο καιρός για να απαλλαγούν οι Ευρωπαίοι «από την ελληνική πολιτιστική κατοχή». Ιδού λοιπόν και άλλος που ήθελε να θεραπευτεί από την «αρχαιοελληνική τοξικότητα».
Η Ελλάδα τι έκανε για να προστατεύσει από τους πλαστογράφους αυτόν τον πολιτισμό; Ας μη θίξουμε ένα θέμα που χρειάζεται τόμους για να αναλυθεί. Αρκεί να ειπωθεί ότι, πριν από λίγα χρόνια, είχαν στελεχωθεί βασικά κέντρα εξουσίας του κρατικού μηχανισμού (κυρίως στο Υπουργείο Παιδείας) με αναθεωρητές της ιστορίας, οι οποίοι έλεγαν και έγραφαν ότι δεν είμαστε Έλληνες, ότι τα αρχαία ελληνικά είναι μια νεκρή ξένη γλώσσα, ότι οι μαθητές δεν έπρεπε να διδάσκονται τις «καρικατούρες» για Θερμοπύλες, Σαλαμίνες, Μαραθώνες κ.ά.
Σήμερα ένα είναι απόλυτα βέβαιο. Αν κάποιος θυμήθηκε τους τρεις πυλώνες του Π. Βαλερύ και θελήσει να αναβιώσει το όραμα της ευρωπαϊκής πολιτιστικής ταυτότητας, θα μοιάζει με τον φαντασιόπληκτο που νομίζει ότι τετραγώνισε τον κύκλο.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 9.2.2025.
ΧΑΜΕΝΟ ΠΝΕΥΜΑ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ Χαλσταιν ΕΕ Ενωμενη Ευρωπη Σισκος ναζι ναζιστες ναζισμος αρχαια ελλαδα ελληνικη φιλσοφια ραφανιδωση ραφανιδωσος τριτο 3ο ραιχ γερμανοι γερμανια
