Θάλασσα και γυναίκα
Του Γιώργου Λεκάκη
Μπαίνω στον
λάγνο σου βυθό κατατρεγμένος,
λάγνο σου βυθό κατατρεγμένος,
μήπως και
βρω του έρωτά μου την αλήθεια,
βρω του έρωτά μου την αλήθεια,
μα εδώ
τριγύρω παίζουν μόνο μαύρα φύκια
τριγύρω παίζουν μόνο μαύρα φύκια
κι εγώ είμαι
μόνος μου, μικρός και φοβισμένος…
μόνος μου, μικρός και φοβισμένος…
Άρα γε τι
έχω αγαπήσει από σένα;
έχω αγαπήσει από σένα;
Αυτό τ’
αεικίνητο, που τόσο με τρομάζει;
αεικίνητο, που τόσο με τρομάζει;
Ή αυτό το
μπλε, που στην ζωή μου ελπίδες στάζει
μπλε, που στην ζωή μου ελπίδες στάζει
κι είναι
αιώνια τα μάτια μου βρεγμένα;
αιώνια τα μάτια μου βρεγμένα;
Σ’ έχουν
κοιμήσει ποιητές στην αγκαλιά τους
κοιμήσει ποιητές στην αγκαλιά τους
και σε
νανούρισαν οι φάροι και τ’ αστέρια!
νανούρισαν οι φάροι και τ’ αστέρια!
Κι εσύ τα
κύματά σου έχεις κάνει χέρια
κύματά σου έχεις κάνει χέρια
κι όσους
αγάπησες τους κράτησες κοντά σου…
αγάπησες τους κράτησες κοντά σου…
Θα ’θελα
μόνο μια φορά με ήλιο Αυγούστου
μόνο μια φορά με ήλιο Αυγούστου
μόνο εγώ να
κάνω έρωτα μαζί σου!
κάνω έρωτα μαζί σου!
Μόνο εγώ να
’χα για μένα το κορμί σου
’χα για μένα το κορμί σου
κι ύστερα ας
πέθαινα, ας έβγαινα απ’ τον νου σου…
πέθαινα, ας έβγαινα απ’ τον νου σου…
Ίσως χαθώ
την ώρα που είμαι στον βυθό σου,
την ώρα που είμαι στον βυθό σου,
κι ίσως με
χάσουνε οι στεριανοί μου φίλοι
χάσουνε οι στεριανοί μου φίλοι
θα πουν
«προτίμησε στην θάλασσα καντήλι,
«προτίμησε στην θάλασσα καντήλι,
έτσι για να
’ναι πάντα άνθρωπος δικός σου»…
’ναι πάντα άνθρωπος δικός σου»…
Οι παραπάνω στίχοι αυτού του έργου μελοποιήθηκαν από τον Απόστολο
Ξυριτάκη (του συγκροτήματος Αρμός) και το τραγούδι ερμηνεύθηκε από τον Μπάμπη Στόκα.
Συμπεριελήφθη στο cd «Άνεμοι και παλίρροιες» των Αρμός, το 2009. ΑΚΟΥΣΤΕ το
ΕΔΩ.
Οι στίχοι του υπόλοιπου της μπαλλάντας:
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 8.3.2010.
Κι όταν θα
κλαίνε μια φορά τον χρόνο οι φίλοι
κλαίνε μια φορά τον χρόνο οι φίλοι
στην
προκυμαία, και θα μου πετάν λουλούδια,
προκυμαία, και θα μου πετάν λουλούδια,
μ’ αυτά τα
δάκρυα εσύ γράφε τραγούδια,
δάκρυα εσύ γράφε τραγούδια,
γιατί εγώ
ευτύχησα και έζησα
ευτύχησα και έζησα
αυτό που η
Μοίρα μου ’χε στείλει…
Μοίρα μου ’χε στείλει…
Θα’ ρχομαι
ακάλεστος μέσα στα όνειρά σου
ακάλεστος μέσα στα όνειρά σου
να σου
θυμίζω βράδια, που ‘πες πως θα λιώσεις
θυμίζω βράδια, που ‘πες πως θα λιώσεις
να σου
θυμίζω πως λαθέψανε οι Μοίρες
θυμίζω πως λαθέψανε οι Μοίρες
που είπαν
πως όλα τελειώνουν αν τελειώσεις
πως όλα τελειώνουν αν τελειώσεις
Κι όταν θα
βρέχει και φουσκώνουν τα ποτάμια
βρέχει και φουσκώνουν τα ποτάμια
Και
αφρισμένα μέσ’ στην θάλασσα θα πέφτουν
αφρισμένα μέσ’ στην θάλασσα θα πέφτουν
θα μου
ταράζουνε τον ύπνο μου σιμά σου
ταράζουνε τον ύπνο μου σιμά σου
κι όσα
ωραία, τα εσωμάτια μου θα βλέπουν
ωραία, τα εσωμάτια μου θα βλέπουν
Κι αν πάλι ο
ήλιος στραφταλίζει στ΄ ακρογιάλια
ήλιος στραφταλίζει στ΄ ακρογιάλια
Και
καθαρίζουν οι ουρανοί απ’ τους ανέμους
καθαρίζουν οι ουρανοί απ’ τους ανέμους
Θα λαμπυρίζουν
τα νερά, σαν τα κρυστάλλια,
τα νερά, σαν τα κρυστάλλια,
Και θα μας
βλέπουν στον βυθό αγκαλιασμένους…
βλέπουν στον βυθό αγκαλιασμένους…
Σαν τα
ναυάγια, που σωπαίνουν, έτσι θάμαι,
ναυάγια, που σωπαίνουν, έτσι θάμαι,
μη μαρτυρήσω
πόσο όμορφη σε βλέπω!
πόσο όμορφη σε βλέπω!
Πόση ομορφιά
έχει για μένα η ψυχή σου
έχει για μένα η ψυχή σου
κι αυτό το
μυστικό μας πόσο το αντέχω!
μυστικό μας πόσο το αντέχω!
Θα σ’ αγαπώ,
και όπου και να πάω
και όπου και να πάω
κάτω ή πάνω,
ή πιο πάνω από τ’ αστέρια,
ή πιο πάνω από τ’ αστέρια,
Θα σου κρατώ
σφιχτά τ’ αδύνατά σου χέρια
σφιχτά τ’ αδύνατά σου χέρια
όπως με
κράτησαν, και τόσα τους χρωστάω
κράτησαν, και τόσα τους χρωστάω
Θα ζωγραφίζω
μέσ’ στα μάτια σου πορφύρια
μέσ’ στα μάτια σου πορφύρια
θα σε
στολίζω με κογχύλια κι αγχιβάδες
στολίζω με κογχύλια κι αγχιβάδες
Σαν ζωγραφιά
θα είσαι, όπως τα γεφύρια,
θα είσαι, όπως τα γεφύρια,
που δεν
χωράνε σε σεντόνια και καμβάδες
χωράνε σε σεντόνια και καμβάδες
Κόκκινα φώτα
και πολύχρωμα λαμπιόνια
και πολύχρωμα λαμπιόνια
Θ’ ανάβουν όσοι από πάνω θα περνούνε
πάνω από
εκεί, που εμείς μ’ αγάπη θα μεθούμε
εκεί, που εμείς μ’ αγάπη θα μεθούμε
θα μας
αφήνουνε ανέγγιχτους τα χρόνια
αφήνουνε ανέγγιχτους τα χρόνια
Κι αν
Ποσειδώνες ή και Τρίτωνες θα έρθουν
Ποσειδώνες ή και Τρίτωνες θα έρθουν
να σε
φλερτάρουν με το θαλασσί τους σώμα
φλερτάρουν με το θαλασσί τους σώμα
Ξέρω πως
πάνω σ’ ένα «όχι» σου θα πέφτουν
πάνω σ’ ένα «όχι» σου θα πέφτουν
Γιατί μ’
αγάπησες, και μ’ αγαπάς ακόμα…
αγάπησες, και μ’ αγαπάς ακόμα…
Κι όσες
γοργόνες από μπρός μου κι αν περάσουν
γοργόνες από μπρός μου κι αν περάσουν
Κι όσες
ουρές να μου κουνάνε, να μ’ αγγίζουν,
ουρές να μου κουνάνε, να μ’ αγγίζουν,
Ξέρεις πως
θέλω τα όνειρά μου να γεράσουν
θέλω τα όνειρά μου να γεράσουν
πλάι στα
μάτια σου, που την ψυχή μου σκίζουν…
μάτια σου, που την ψυχή μου σκίζουν…
Θα ’χω
νησίδα το υγρό, γυμνό κορμί σου
νησίδα το υγρό, γυμνό κορμί σου
Να
ξεκουράζομαι τα λάγνα καλοκαίρια
ξεκουράζομαι τα λάγνα καλοκαίρια
Να μου
χαϊδεύεις απαλά τα δυό μου χέρια
χαϊδεύεις απαλά τα δυό μου χέρια
Να σου
γιατρεύω με τραγούδια την ψυχη σου…
γιατρεύω με τραγούδια την ψυχη σου…
Να ξεπετάνε
πεφταστέρια στα ουράνια
πεφταστέρια στα ουράνια
Κι έτσι
αμίλητοι να βλέπουμε τον κόσμο
αμίλητοι να βλέπουμε τον κόσμο
Να σε κερνώ
μια άγρια μέντα κι έναν δυόσμο
μια άγρια μέντα κι έναν δυόσμο
Στα
καταγάλανα υποβρύχια μποστάνια…
καταγάλανα υποβρύχια μποστάνια…
Θάλασσα θέλω
θαλασσιά θε λα σε θάλλω
θαλασσιά θε λα σε θάλλω
Να σε θωρώ
μέσα στο άθωρο να σ’ έχω
μέσα στο άθωρο να σ’ έχω
Στην αγκαλιά
μου να σε ζω, να σε προσέχω
μου να σε ζω, να σε προσέχω
Να σ’ αγαπώ
κι εσύ να λες πως υπερβάλλω…
κι εσύ να λες πως υπερβάλλω…
Κοίτα πώς
μπλέξαμε ’δώ κάτω σαν δεμένοι
μπλέξαμε ’δώ κάτω σαν δεμένοι
Μ’ ένα
σχοινί, από γιουσούρια και κοράλλια
σχοινί, από γιουσούρια και κοράλλια
Κλείσαμε
μόνοι μας διόδους και κανάλια
μόνοι μας διόδους και κανάλια
Για να μην
έχουμε στρατί να περιμένει…
έχουμε στρατί να περιμένει…
Εδώ θα
μείνουμε, τα άλλα δεν τα θέλω
μείνουμε, τα άλλα δεν τα θέλω
χόρτασα
ψέματα, υποσχέσεις, χέρια ξένα,
ψέματα, υποσχέσεις, χέρια ξένα,
ας είσαι εσύ
τώρα τ’ αληθινό μου ψέμα
τώρα τ’ αληθινό μου ψέμα
Με δίχως
όρους, ν’ αγαπώ και να το ξέρω…
όρους, ν’ αγαπώ και να το ξέρω…
Αν το
σκεφτείς, ίσως δεν είναι ουτοπία
σκεφτείς, ίσως δεν είναι ουτοπία
Να ’ναι δυό
άνθρωποι μακρυά, μα τόσο πλάι,
άνθρωποι μακρυά, μα τόσο πλάι,
αίμα σου
μέσ’ στις φλέβες μου κυλάει
μέσ’ στις φλέβες μου κυλάει
Κι όπου κι
αν πάω σ’ έχω πάντα συνοδεία
αν πάω σ’ έχω πάντα συνοδεία
Όπου κι αν
πας, σ’ ακολουθώ και σε κοιτάω
πας, σ’ ακολουθώ και σε κοιτάω
«σε αγαπώ»,
θα πει ατέλειωτα θαυμάζω
θα πει ατέλειωτα θαυμάζω
Σε
υποστηρίζω, σε φιλώ, βόλτα σε βγάζω
υποστηρίζω, σε φιλώ, βόλτα σε βγάζω
σε
ονειροφέγγαρα σε κούνια σε κουνάω…
ονειροφέγγαρα σε κούνια σε κουνάω…
Κι όπως
χορεύεις, σε θαλασσοχοροστάσι
χορεύεις, σε θαλασσοχοροστάσι
Έρχονται
άστρα να χορέψουνε μαζί σου
άστρα να χορέψουνε μαζί σου
Γιατ’ είσαι
αστέρι, κι είναι αστέρινη η ψυχή σου
αστέρι, κι είναι αστέρινη η ψυχή σου
Από
αστροσκόνη, που τ’ αστέρια έχει πλάσει…
αστροσκόνη, που τ’ αστέρια έχει πλάσει…
Ω,
αστροθάλασσά μου, θάλασσα Νηρηίδα
αστροθάλασσά μου, θάλασσα Νηρηίδα
Όσα μου
έμαθες με χείλια και παιχνίδια
έμαθες με χείλια και παιχνίδια
Ήταν η πιο
αληθινή του κόσμου αλήθεια
αληθινή του κόσμου αλήθεια
Που τόσο
γύρευα, μαζί σου όμως είδα…
γύρευα, μαζί σου όμως είδα…
Θαλασσα Γυναικα Λεκακης ξυριτακης στοκας αρμος στιχοι Λεκακη στιχος μπαλαντα μπαλλαντα
