Του στρατηγού Γιάννη Πέππα
Κάθε χρόνο, το πρώτο Σάββατο
του Σεπτεμβρίου, έχουμε την γιορτή κρασιού της Άσκρης:
– Της πολυστάφυλης Άσκρης κατά
τον Όμηρο,
.jpg "giorti-krasiou-askris-909441230.jpeg - Αρχείον Πολιτισμού")
– Της Άσκρης στην οποία ο
κατακτητής της Ελλάδας Σύλλας προσέφερε το άγαλμα του Διονύσου, του θεού της
αμπέλου,
– Της Παναγιάς του Βυζαντίου
που, σύμφωνα με το κτηματολόγιο των Θηβών, ήταν περίφημη για τα σταφύλια της,
– Της Παναγίας που τη δεκαετία
του 1960 πρωτοστάτησε στην ίδρυση της Κοινοπραξίας αμπελουργών επαρχίας Θηβών,
διατηρώντας σταθερά την θέση του προέδρου.
– Της Άσκρης που, ακόμη και
χωρίς καλοκαιρινές βροχές, παράγει καλοθρεμμένα σταφύλια.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ επίσης: Γ. Λεκάκης “Οι 88 αρχαίες πόλεις της Βοιωτίας”.
Αυτό, γιατί το μικροκλίμα της
περιοχής δημιουργεί, ανάλογα με την εποχή, υδρατμούς, δρόσο, πάχνη, παγετό και
ομίχλη που καλύπτουν τις ανάγκες της εδαφικής ζώνης, δηλαδή συντηρούν τη
χλωρίδα και την πανίδα της εδαφικής ζώνης και συγχρόνως εμποδίζουν τους
υδροφόρους ορίζοντες να ανέλθουν τριχοειδώς και να εξατμιστούν.
Τώρα όμως, γύρω από τους
αμπελώνες της Κοιλάδας των Μουσών και σε επαφή με αυτούς έχει σχεδιαστεί η
τοποθέτηση ανεμογεννητριών, οι οποίες είναι έλικες και γυρίζουν και όπως οι
ανεμομείκτες στις μεγάλες καλλιέργειες των εσπεριδοειδών, εμποδίζουν τον
παγετό, εμποδίζουν την πάχνη, εμποδίζουν την ομίχλη κυρίως από τη χαμηλή νέφωση
και δεν αφήνουν τους υδρατμούς αυτούς να κάτσουν στο έδαφος.
Όπως γνωρίζετε, “υπάρχουν και
είδη βροχών, κυρίως οι τοπικές βροχές, τις οποίες οι μετεωρολόγοι τις ονομάζουν
κατακόρυφης μεταφοράς ή ορογραφικής, κυρίως αυτές που είναι δίπλα στα βουνά. Οι
υδρατμοί που είναι μαζεμένοι εκεί δεν μπορούν να συμπυκνωθούν και να
δημιουργήσουν βροχή(*), γιατί δεν τους αφήνει να συμπυκνωθούν η δράση των ανεμογεννητριών,
επομένως έχουμε μια, θα λέγαμε, καταστροφή εν τη γενέσει τους των τοπικών
βροχών και έναν εμποδισμό των υδρατμών κοντά στο έδαφος να κάτσουν στο έδαφος
και να πάρουν μέρος στον υδρολογικό κύκλο της περιοχής.”
Πάνε λοιπόν τα αμπέλια μας
και μαζί με αυτά και η ίδια η Άσκρη.
Όμως όταν καίγεται το σπίτι
του γείτονα, να περιμένουν τα άλλα χωριά τη σειρά τους.
Το έτος 2000 κάηκε το Μαραντάλι και μετά 10
χρόνια άρχισαν να φυτρώνουν ανεμογεννήτριες(**).
Και από τότε στέρεψαν οι πηγές στο Μυγδαλάκι,
τον Κοκαλά, τον Άγιο Νικόλα. Ακόμη και η Μεσιανή Βρύση αντιμετωπίζει πρόβλημα.
Να το τίμημα.
Τα πολλά νερά της Κοιλάδας, “πόδα πιδακόεντα”
που έλεγε ο Παυσανίας, χάθηκαν για να πλουτίσουν για 20 χρόνια κάποιοι
επενδυτές.
Με την εγκατάσταση των αδειοδοτημένων και μη
αιολικών, πρώτη θα στερέψει η Ιπποκρήνη, θα ακολουθήσουν η Πολιάνα, το Χαλίκι,
η Πουρνάρα το Κάνταλι. Και μετά, κρατηθείτε, ο Υψηλάντης, η Πέτρα, το
Κεφαλάρι και η Αλίαρτος.
Με όλα αυτά και την
επισήμανση ότι δεν είναι ανάγκη να μπουν τα αιολικά πάρκα στην βιτρίνα κάθε
περιοχής, σας ευχόμαστε Καλή Διασκέδαση.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ,
30.8.2023.
(*) Τα αιολικά πάρκα φρενάρουν τις βροχοπτώσεις.
(**) Οι Μούσες τιμωρούν την ύβρι.
