Του Χρήστου
Βεργέτη
Ένα από τα όμορφα
βουνά που διαθέτει η Αττική είναι το Ποικίλο Όρος.
Ένα βουνό που σώζονται
διάφορα λείψανα αρχαιοτήτων τα οποία δεν έχουν ερευνηθεί ικανοποιητικά. Το
όνομα Ποικίλο αναφέρεται από τον περιηγητή Παυσανία χωρίς να γνωρίζουμε αν η
ονομασία αφορά το σημερινό Ποικίλο η το όρος Αιγάλεω. Στην κλασσική αρχαιότητα
όλο το βουνό από το Πέραμα ως το Καματερό ονομαζόταν Αιγάλεως (Θουκυδίδης,
Στράβων). Στη περίοδο της Τουρκοκρατίας και έπειτα υπάρχουν πολλές διαφορετικές
απόψεις για το όνομα του όρους από διάφορους περιηγητές. Η κορυφή του όρους
είναι η Ζαχαρίτσα (452 μ.) και είναι από τα πιο σημαντικά του μέρη που αξίζει
κάποιος να πάει.
Υπάρχει δρόμος που οδηγεί στη
κορυφή εύκολα με όχημα.
Αλλά για τους πεζοπόρους που θέλουν να βιώσουν το
αίσθημα της ανάβασης υπάρχει το μονοπάτι (1,30΄ πεζή) που φαίνεται στις εικόνες στο δρόμο λίγο
πριν τα γήπεδα Γρηγορίου της Αγίας Τριάδας στη Πετρούπολη. Το μονοπάτι είναι
ανηφορικό μέσα σε πυκνό δάσος κυρίως από πεύκα. Ο χώρος όσο περπατάς σου δημιουργεί
μια ξεχωριστή αίσθηση, διότι είναι ανέγγιχτος από ανθρώπινη παρέμβαση και διαφέρει
από άλλα σημεία του βουνού που έχουν χαμηλή βλάστηση. Ακούς τους ήχους του
δάσους αλλά η κούραση γίνεται εμφανής, οι ήχοι αυτοί είναι όμως που σε
δυναμώνουν, και η ερωτηματική σκέψη αν αξίζει ο κόπος για τη κορυφή φεύγει με
μια απορία πια τι θα δείς φτάνοντας εκεί.
Φτάνοντας στη κορυφή αρχικά βλέπεις
κεραίες και αποκρουστικά τσιμεντωμένα κτήρια, ένα μέρος που είναι ερημικό και
αναρωτιέσαι γιατί έχασες τόση ώρα στη πεζοπορία. Η συνέχεια όμως μόλις βλέπεις
την απίστευτη θέα διαπιστώνεις ότι εκεί που τελειώνει το άσχημο αρχίζει το
ωραίο. Άξιο αναφοράς για το μέρος είναι η ύπαρξη ερειπίων μιας αρχαίας
φρυκτωρίας ένα ακόμη στοιχείο που πιστοποιεί την αξιοποίηση του βουνού κατά την
αρχαιότητα και χρήζει επιστημονικού ενδιαφέροντος.
Τη πρώτη φορά που ανέβηκα στη κορυφή
αυτό που με έκανε να θαυμάσω το μέρος είναι η θέα του Θριάσιου Πεδίου. Πως να
περιγράψεις με λόγια ότι σε αυτό το μέρος σύμφωνα με τις παραδόσεις των
Αθηναίων παρασκευάσθηκε πρώτη φορά ο άρτος, δώρο της θεάς Δήμητρας στον Τριπτόλεμο
και στους ανθρώπους. Εκεί περπάτησαν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες σεβόμενοι το
μεγαλείο του τόπου και σήμερα βλέπεις μια άχρωμη βιομηχανική ζώνη που
καταστρέφει όλο το περιβάλλον της περιοχής. Τελικά η πορεία προς τη κορυφή
Ζαχαρίτσα ένα από αυτά που μου έμαθε είναι ότι ο ελληνικός πολιτισμός αν χωρίζεται
χωρίζεται μόνο από φυσικά σύνορα όπως βουνά, θάλασσες και ανεξάρτητα από τις
καταστροφές που προκαλούνται σε ένα μέρος (ανθρώπινες, φυσικές) πάντα θα υπάρχει
κάτι ίσως ένα φως που να θυμίζει την ιστορία του κάθε τόπου.
ΠΗΓΕΣ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 30.10.2021.
– Παυσανίας «Ελλάδος Περιήγησις / Αττικά».
– KAUPERT A. J. – CURTIUS E. «ΧΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ», εκδ. Μέλισσα, Δεκέμβριος, 2008.
– Λεκάκης Γ. «Σύγχρονης Ελλάδος
Περιήγησις».
– Λύτρας Τ. ομάδα Αιγάλεως – Ποικίλο «Εξερευνώντας την φύση και την ιστορία»
– ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ ΧΑΙΔΑΡΙΟΥ
– Χατζόπουλος Δημ. (Πεζοπόρος ή Μποέμ) «Περιγραφή
του όρους Αιγάλεω – Ποικίλου, του τείχους του αρχαίου Δέματος , των τσοπάνηδων
και των σπηλαίων…», εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ,1922. Επεξηγηματικά σχόλια και σημειώσεις
του Κώστα Φωτεινάκη.
