Του Γιώργου Λεκάκη
Περίπου 120 μ. ΒΑ. του δρόμου
που συνδέει τα Λουτρά Υπάτης με την Σπερχειάδα Φθιώτιδος, η κ. Α. Παπασταθοπούλου (14η
Εφορεία Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων) διεξήγαγε σωστική ανασκαφή, στο
αγροτικό ακίνητο Τσιμπούρη, το 2009.
Αποκάλυψε τμήμα ταφικού
θαλάμου (με προσανατολισμό Α-Δ): Η ανατολική, η βόρεια και η νότια πλευρά
σώζονται με δύο υψηλές σειρές. Κατασκευασμένες κλίνες ευρέθησαν κατά μήκος της
Βόρειας και Νότιας πλευράς. Στο σωζόμενο τμήμα του ταφικού θαλάμου βρέθηκαν
οστά και πέντε κρανία, ίσως αναγωγή από άλλους τάφους, εκλεκτά
κεραμικά (βαλσαμάρια[1],
λυχνάρια, λάγυνοι), καθώς και ένα ασημένιο νόμισμα του β’ τετάρτου του 3ου
αιώνα π.Χ.
Ο τάφος χρησιμοποιήθηκε από
τον 3ο αιώνα π.Χ. έως τον 1ο αιώνα μ.Χ.
ΠΗΓΗ: ΑΔ 64 (2009), Β1, σελ.
526-527. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 7.5.2010.
ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ:
[1] Μικρό αγγείο / δοχείο για αλοιφή. Λέγεται και δακρυδοχείο. Διότι για τον Έλληνα το δάκρυ είναι βάλσαμο.
Ή λακριμάριο / unguentarium. Συνήθως σε
σχήμα μπουκαλιού ή αμφορέα. Κατασκευασμένο από υαλί ή κεραμικό. Σχετική μορφή ο αρχαίος
ελληνικός αρύβαλλος και το αλάβαστρον. Σαν σύγχρονο φιαλίδιο / μπουκαλάκι.
Μεγάλος αριθμος τους ευρέθη στο ιερόν του θεού Άρη (Mars-Lenus) στο Martberg
του Koblenz Ρηνανίας-Παλατινάτου Γερμανίας, όπου οι αφιερωτές τους, τα έσπαγαν στον τάφο του
νεκρού. Συνήθης ταφική πρακτική. Την βρίσκουμε και στην Ελλάδα (στην Κέρο, τις Κυκλάδες, την Κρήτη) ακόμη και μέχρι σήμερα!
