Του μουσικού Γιάννη Χατζή
Το παρόν θέμα είναι η μελέτη της μουσικής μελωδίας, είτε παράγεται
από τη φωνή, ή από τα μουσικά όργανα.
Αυτή η μέθοδος στηρίζεται σε δύο στοιχεία, την ακοή και την νόηση:
– Με την ακοή γνωρίζουμε τα μεγέθη των διαστημάτων,
– με την νόηση αντιλαμβανόμαστε
τις λειτουργίες των φθόγγων.
Πρέπει να συνηθίσουμε να διακρίνουμε το κάθε τι όπως στα
γεωμετρικά σχήματα. Ο γεωμέτρης δεν χρησιμοποιεί την αίσθησή του, γιατί ασκεί
την όρασή του για να διακρίνει σωστά ή λάθος το κυκλικό, το ευθύ ή κάτι άλλο.
Για τον μουσικό όμως, η ακρίβεια της αντίληψης επέχει θέση αρχής,
γιατί δεν υπάρχει περίπτωση εάν η αισθητηριακή αντίληψη είναι ελαττωματική, να
μιλήσει σωστά για πράγματα που δεν αισθάνεται με κανέναν τρόπο. Θα γίνει φανερό
από την ίδια την μελέτη μας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η γνώση της μουσικής συνεπάγεται την
ταυτόχρονη γνώση ενός σταθερού και ενός μεταβλητού στοιχείου και ότι με λίγα
λόγια αυτό ισχύει σχεδόν για όλην την μουσική και για κάθε κλάδο της.
Στους ρυθμούς βλέπουμε πολλά τέτοια φαινόμενα, γιατί ενώ η
αναλογία βάσει της οποίας ορίζεται το κάθε ρυθμικό γένος παραμένει σταθερό το
μέγεθος των ποδών μεταβάλλεται, αναλόγως με την ταχύτητα εκτέλεσης. Επίσης, ενώ
τα μεγέθη μένουν σταθερά, οι πόδες υφίστανται αλλαγή. Επίσης, το ίδιο μέγεθος
μπορεί να είναι και πους / πόδι και συζυγία ποδών. Είναι μάλιστα φανερό ότι οι
διαφορές των ρυθμικών διαιρέσεων και σχημάτων πραγματοποιούνται με βάση κάποιο
μέγεθος που παραμένει σταθερό.
Μιλώντας γενικά, η ρυθμική σύνθεση χρησιμοποιεί πολλές και ποικίλες
κινήσεις, ενώ οι πόδες με τους οποίους σημειώνουμε τους ρυθμούς δανείζονται
κινήσεις απλές και ίδιες πάντα.
Η φύση της μουσικής είναι τέτοια: Στα θέματα της αρμονίας ασκούμε
περισσότερο την διάνοια, την αίσθηση να κρίνει ορθώς το σταθερό και το μεταβλητό
στοιχείο.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 5.10.2024.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
– Αριστόξενος.
