ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ
ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ «ΔΑΕΙΡΑ»
ΠΡΟΣ:
1.Διεύθυνση
Αρχαιολογικών Μουσείων, Εκθέσεων και Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων της Γενικής
Διεύθυνσης Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Υπουργείου Πολιτισμού
και Αθλητισμού
2.Τμήμα
Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων Εφορείας Αρχαιοτήτων Δυτικής Αττικής
3.Υπευθύνους
Αρχαιολογικού Μουσείου Ελευσίνος
4.Δήμαρχο
Ελευσίνος-Μαγούλας
5.Δήμαρχο
Μάνδρας-Ειδυλλίας
6.Δήμαρχο
Ασπροπύργου
7.Αντιπεριφερειάρχη
Περιφερειακής Ενότητας Δυτικής Αττικής
Αξιότιμοι Κύριοι/Κυρίες, κρατικοί Διευθυντές, δημοτικοί και
περιφερειακοί Άρχοντες
Με την επαναλειτουργία του Αρχαιολογικού Μουσείου Ελευσίνος (το 2023) ήρθε
«η αναβάθμιση της επικοινωνιακής δυναμικής και εκπαιδευτικής λειτουργίας της
έκθεσης με τη χρήση και οπτικοακουστικών μέσων». Υπάρχει ένα βίντεο με την
Ιστορία της Ελευσίνος. Εκεί οι επισκέπτες και περιηγητές
του αρχαιολογικού χώρου της Ελευσίνος μαθαίνουν ότι οι πρώτοι κάτοικοι της
περιοχής μας μετά τον μεσαίωνα ήσαν «Αλβανοί»!…
Απαιτούμε να διορθωθεί πάραυτα η
ψευδής αυτή όσο και ανθελληνική αναφορά στο οπτικοακουστικό μέσο του Αρχαιολογικού
Μουσείου Ελευσίνος, να αλλάξει αμέσως το «Αλβανοί» σε «Αρβανίτες».
Είναι απαράδεκτο Ελληνική επίσημη κρατική υπηρεσία να υιοθετεί την
προπαγάνδα του σύγχρονου Αλβανικού κράτους, ότι οι κατελθόντες Αρβανίτες εκ της
Ηπείρου και Ιλλυρίας κατά τα τέλη του Μεσαίωνος ήσαν «Αλβανοί», και κατ’
επέκταση όλοι οι Αγωνιστές του 1821 που μιλούσαν (και) την Αρβανίτικη διάλεκτο,
από τον Μάρκο Μπότσαρη και τους Σουλιώτες έως τους εντοπίους προγόνους μας
Ι. Χατζημελέτη και Μελ. Βασιλείου, ὀτι είναι απόγονοι «Αλβανών».
Παραθέτουμε προς γνώση σας σύντομα
Ιστορικά στοιχεία περί Αρβανιτών (…που δεν διδάσκονται και παρά πλείστων
αγνοούνται)
Οι έρευνες του Κέντρου Ελευσινιακών Μελετών έχουν φέρει στο φως την
ακριβή προέλευση των Αρβανιτών Κουντουριωτών τον 15ο αιώνα, για να
παύσει πλέον αυτή η τάση κάποιων συγγραφέων να ταυτίζουν Αρβανίτες και Αλβανούς.
Σε διάλεξη του Συλλόγου μας (στις 16-2-2018) στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου
Ελευσίνος για τους Αρβανίτες Ήρωες Γεώργιο Καστριώτη και Μάρκο Μπότσαρη με τον
συγγραφέα Γρ. Κοσσυβάκη, ο πρόεδρος της «Δάειρας» κ. Αν. Στάμου
(συγγραφέας και Λυκειάρχης) ανακοίνωσε το «πότε
και πώς ήρθαν οι Αρβανίτες στα Κούντουρα» (βλ. Υπόμνημα Α΄).
Από τα
Κούντουρα (τα σημερινά Παλαιοκούνδουρα) οι Αρβανίτες μετοίκησαν έπειτα σε
Μάνδρα, Μαγούλα, Ελευσίνα. Όταν πυρπολήθηκαν τα Κούντουρα από τους Τούρκους (1694)
πολλοί μετοίκησαν στην Ύδρα και στην Ερμιόνη. Από τον Αντώνη Ζέρβα λοιπόν (Κούντουρα
περί το 1470) πάμε στον Χατζηγιώργη Ζέρβα στην Ύδρα (1694), ο οποίος
μετωνομάστηκε σε Κουντουριώτη, και έχουμε απόγονο αυτού τον Γεώργιο
Κουντουριώτη (Πρωθυπουργό το 1848) και εγγονό αυτού τον Ναύαρχο Παύλο
Κουντουριώτη (1912 – 1913).
Υπενθυμίζουμε και επισημαίνουμε ότι από την ίδρυση του Αλβανικού
κράτους (το 1913), ελέω ξένων δυνάμεων, η Χαονία της Ηπείρου με πρωτεύουσα την
Φοινίκη (Άγιοι Σαράντα) παραχωρήθηκε στην Αλβανία. Οι ιστορικοί Χάονες στο
τέταρτο αυτό διαμέρισμα της Ηπείρου – στα άλλα τρία είναι οι Μολοσσοί με
πρωτεύουσα την Πασσαρώνα (Ιωάννινα), οι Θεσπρωτοί με την Εφύρα (Νεκρομαντείο
Αχέροντος), και οι Αμβρακιώτες με την Αμβρακία (Άρτα) – είναι αναμφισβήτητα
Έλληνες. Έλληνες κατοικούσαν όχι μόνο στην Χαονία – που αποκαλούμε Βόρειο
Ήπειρο – με τις γνωστές πόλεις Βουθρωτό, Δέλβινο, Χιμάρα, Αργυρόκαστρο, Αυλώνα,
κλπ. αλλά και σε πλείστες ελληνικές πόλεις της Ιλλυρίας (Επίδαμνος-Δυρράχιο,
Απολλωνία-Φίερι, Αντιπάτρεια-Βεράτιον, Ηράκλεια, νήσος Φάρος, νήσος Ίσσα, κλπ.)
Ο ίδιος ο τουρκομάχος Γεώργιος Καστριώτης – που «υιοθέτησαν» ως εθνικό
τους ήρωα οι Αλβανοί, καθώς «υιοθέτησαν» και την σημαία του (την κόκκινη με τον
δικέφαλο αετό) ως σημαία του κράτους των, και που το ελληνικό κράτος το
ανέχεται αδιαμαρτύρητα, όπως τόσα άλλα ανιστόρητα – αναγράφει στην σφραγίδα του
(Μουσείο Κοπεγχάγης): «Βασιλεύς Αλέξανδρος Ελέω Θεού Αυτοκράτωρ Ρωμαίων ο Μέγας
Αυθέντης Τούρκων, Αλβανών, Σέρβων και Βουλγάρων». Μάλιστα σε επιστολή του προς
τον πρίγκιπα του Τάραντος γράφει: «Οι πρόγονοί μας ήσαν Ηπειρώτες από τους
οποίους εβγήκε εκείνος ο Πύρρος…». Από το προσωνύμιο «Αλέξανδρος» τον
ονόμασαν οι Τούρκοι «Σκεντέρ-μπεη». Πολεμούσε από το 1448 και έπεσε (από
αρρώστια) το 1468. Τα παλληκάρια του σκόρπισαν νοτιώτερα στην Ελλάδα και στην
Κάτω Ιταλία.
Υπάρχουν όμως και συγγραφείς – Έλληνες και ξένοι – που είτε από
αφέλεια, είτε από αντεθνική συνείδηση, είτε από ανθελληνικότητα (ξένοι ως ο
Φίνλεϋ), προσπαθούν να δείξουν ότι οι κατελθόντες Αρβανίτες ήσαν Αλβανοί, ότι
οι ήρωες του 1821 που μιλούσαν την αρβανίτικη διάλεκτο ήσαν Αλβανοί, ακόμα και
ότι οι Αρβανίτες διαφέρουν από τους λοιπούς Έλληνες (ως Πελασγοί οι μεν και
«Ινδοευρωπαίοι» οι δε).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ: Γ. Λεκακης “Οι Πελασγοί Έλληνες”.
Ο Β. Σφυρόερας ταυτίζει αδιακρίτως και συνολικώς Αλβανούς
και Αρβανίτες και γράφει για «Αλβανικό εποικισμό στην Πελοπόννησο και στην
Αττική» (Ιστορία Ελευσίνος, τόμος Β΄), ενώ αντιθέτως ο Σαράντος Καργάκος γράφει
ότι «οι πλείστοι Τόσκηδες ήσαν κατά την γλώσσα εξαλβανισμένοι Έλληνες», ότι «οι
αλβανόφωνοι Αρβανίτες δεν ονομάζουν εαυτούς Αλβανούς», και ότι «η λέξη
Αρβανίτης είναι ελληνική και πολύ παλαιότερη του λατινογενούς «Αλβανός» (ρίζα alb– για το «λευκό», εκ του ελληνικού άλφ-ιτα (αλεύρι),
Αλφ-ειός, Άλπ-εις). «Σε κανένα μέρος της Ελλάδας οι Αλβανόφωνοι δεν ονόμασαν
ούτε ονομάζουν εαυτούς Αλβανούς» (Σαρ. Καργάκος, «Έλληνες, Αρβανίτες,
Αλβανοί»). Γιατί άραγε; Θα το δείξουμε παρακάτω, όπως θα δείξουμε πως το
Αρβανίτικο γλωσσικό ιδίωμα είναι αρχαιότατο, γηγενές και υιοθετήθηκε από τους μετέπειτα
επήλυδες Αλβανούς. Οπότε η Αλβανική γλώσσα (που περιέχει επίσης νεώτερα
λατινικά στοιχεία) έπεται της Αρβανίτικης.
Ένα μικρό γλωσσικό δείγμα Αρβανίτικης διαλέκτου:
– Αίθετ = πυρετός (εκ
του αίθω = καίω, φωτίζω).
– Μπίθε = εκ του πυγός (καλλίπυγος = η έχουσα όμορφους
γλουτούς).
– Πριφτ = ιερεύς (εκ του πρεσβύτερος).
– Μπούκα = άρτος (εκ του βέκος,
εξ ού baker, κλπ.).
– Σπέυτ = ταχέως (εκ του σπεύδω).
– Μπέσα εκ του
πίστις.
– Βλα = αδελφός (εκ του φράτηρ, εξ ου fratelo, κλπ.).
Για την Αρβανίτικη διάλεκτο οι μελέτες δείχνουν ότι κρατάει πολλά Πελασγικά στοιχεία, όπως παρέμειναν σε
Αιολικές και Δωρικές διαλέκτους της βορειοδυτικής Ελλάδος. Παρομοίως και η
Βλάχικη διάλεκτος (βλ. μελέτες Αρ. Γραμμόζη). Δυστυχώς, πολλοί ακόμα θεωρούν
πως οι Έλληνες Βλάχοι «λατινοφώνησαν» επί Ρωμαιοκρατίας, ενώ πρόκειται για
γλωσσικό ιδίωμα με αρχαιότατα πελασγικά και αιολοδωρικά γηγενή στοιχεία.
Άλλωστε και η Λατινική είναι αιολική διάλεκτος, όπως λένε οι ίδιοι οι Ρωμαίοι
συγγραφείς (AEOLICA RATIONE EST SERMO NOSTER SIMILIBUS).
Οι Τόσκηδες της Ιλλυρίας
είναι πράγματι Πελασγοί, απόγονοι των Τούσκων της Ιταλίας (βλ. Υπόμνημα Β΄).
Οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν «Τούσκους» τους Πελασγούς Ετρούσκους (βλ. Τοσκάνη), που
ήρθαν στην Ιταλία από την Μικρά Ασία (και την Λήμνο) ως Πελασγοί Τυρρηνοί. Από
την ρίζα Πελ- έχουμε «Bella» την «Όμορφη»
στα Ιταλικά και «Bela» την «Λευκή» στα Ρωσικά (Bela–rus η
Λευκορωσία), ακριβώς από τον Όμορφο-Λευκό Μεσογειακό Άνθρωπο (τον Πελα-σγό)!
Οι σημερινοί Αλβανοί στην προπαγάνδα τους παρουσιάζουν τους
Αρβανιτόφωνους Πελασγούς ως Αλβανούς, προκειμένου να αναγάγουν την παρουσία
τους στην Ιλλυρία ως παλαιότερη των Ελλήνων, αφού οι άφρονες-αφελείς δικοί μας
θεωρούν (και δυστυχώς το διδάσκουν επισήμως) ότι οι Έλληνες είναι κατοπινοί «Ινδοευρωπαίοι»
ενώ οι Πελασγοί «Προέλληνες» προηγούνται των Ελλήνων στην περιοχή μας. Αλλά τα
αρχαία μας κείμενα βοούν την ιστορική αλήθεια: «Μέγα δὲ ἔθνος οἱ Πελασγοί,
πλανῆται δὲ ἦσαν καὶ σποράδες πανταχοῦ τῆς γῆς» (Στράβων)… «Διὸ καὶ δῖοι
Πελασγοί που λέγονται, ὡς ἄνωθεν Ἕλληνες,
οὕς καὶ μετὰ τὸν κατακλυσμὸν σῶσαι τὰ στοιχεῖα μόνους Ἑλλήνων» (Εὐστάθιος).
Δηλαδή οι Πελασγοί είναι Έλληνες (πρωτοέλληνες και όχι προέλληνες) και μάλιστα προκατακλυσμιαίοι
που διέσωσαν την Γραφή.
Οι σημερινοί Αλβανοί παρουσιάζουν την Ελληνική Επανάσταση του 1821 ως
«εμφύλιο Αλβανικό πόλεμο», αφού μεγάλο μέρος των Ελλήνων Αγωνιστών ήσαν λένε Χριστιανοί
Αλβανοί (Αρβανίτες) που μάχονταν με Μουσουλμάνους Αλβανούς. Δεν ρωτήσανε όμως τους
ίδιους τους ήρωες!… Οι εντόπιοι Αγωνιστές Κουντουριώτες γράφουν το 1826 προς
τον Κιουταχή που τους ζητά να προσκυνήσουν: «Με ποίον δικαίωμα μας ονομάζεις
ραγιάδες; Ημείς τώρα έξ χρόνους ζώμεν ελεύθεροι… Έχομεν κάμει την ελληνικήν απόφασιν: καλύτερα να
αποθάνωμεν όλοι με τα άρματα εις τας χείρας, παρά να ζώμεν τυραννισμένοι και
βασανισμένοι ραγιάδες, ως ζώα δηλαδή με μορφήν ανθρώπου»!
Η Ανθρωπολογία διδάσκει πως το χαρακτηριστικό της κεφαλής των Διναρικών
του Καυκάσου είναι η «πλατυϊνία» (δηλαδή δεν κάνει «κούρμπα» πίσω το κεφάλι
όπως κάνει της Μεσογειακής φυλής, αλλά πάει ευθεία στον σβέρκο, εξ ού
«τηγανοκέφαλοι»).
Αυτό συνάδει με την προέλευση των Αλβανών από την αρχαία Αλβανία
του Καυκάσου (το σημερινό Αζερμπαϊτζάν), από την οποία κατήλθαν στην Ιλλυρία ως
αλλόφυλοι. Θα μπορούσανε λοιπόν απλά να πούνε (π.χ. ο ιστορικός Β. Σφυρόερας) ότι
οι ομόφυλοι Τόσκηδες (Ελληνοπελασγοί) είναι «Ελληνο-αλβανοί» (όπως λέμε
«Ελληνο-κύπριοι»), ενώ οι αλλόφυλοι επήλυδες με την πλατυϊνία είναι Τουρκ-αλβανοί
(όπως δεικνύει η Ιστορία). Γι’ αυτό οι Αρβανίτες αμέσως αγκάλιασαν τον
Ελληνισμό, όπως πράττουν και αρκετοί σημερινοί μετανάστες εξ Αλβανίας, που
αμέσως ενσωματώνονται στον εθνικό κορμό. Αντιθέτως οι αλλόφυλοι Αλβανοί
αποδεικνύονται Καυκάσιοι Τουρκαλβανοί. Επήλυδες όντες, φέρονται με μίσος προς
τους γηγενείς Βορειοηπειρώτες (όμοια με το μίσος των επήλυδων Τούρκων προς τους
γηγενείς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας, Έλληνες, Αρμένιους και Κούρδους).
Έτσι πλέον ξεκαθαρίζουμε: Ιστορικά οφείλουμε να αποκαλούμε Αρβανίτες
τους γηγενείς Ελληνοπελασγούς (Χαονίας και Ιλλυρίας), ενώ θα αποκαλούμε Αλβανούς
τους επήλυδες Διναρικούς της Αλβανίας του Καυκάσου. Φυσικά υπάρχουν και
επιμειξίες μετά από τόσους αιώνες. Στο νεότευκτο Αλβανικό κράτος κατοικούν τόσο
οι γηγενείς Έλληνες (οι Βορειοηπειρώτες της Χαονίας), όσο και οι Ελληνοπελασγοί
Τόσκηδες (που εξαλβανίζονται παντοιοτρόπως από τους στυγνούς εξουσιαστές του
κράτους των). Στον βορρά κυρίως κατοικούν οι αλλόφυλοι Διναρικοί Αλβανοί
(Τουρκαλβανοί εκ του Καυκάσου). Εμείς οφείλουμε διαρκή στήριξη των Βορειοηπειρωτών που υποφέρουν από το βάρβαρο
Αλβανικό κράτος, και διαφωτισμό προς
τους άμοιρους Ελληνοπελασγούς Τόσκηδες που εξαλβανιζόμενοι φανατίζονται και
δυνητικά στο μέλλον μπορεί να στραφούν εναντίον μας (βλ. Μεγάλη Αλβανία και
Τσάμηδες).
ΥΠΟΜΝΗΜΑ Α΄
(Από την
διάλεξη του Αν. Στάμου στην Ελευσίνα στις 16-2-2018, «Πότε και
πώς ήρθαν οι Αρβανίτες στα Κούντουρα»)
…Τὸ κλειδὶ
στὴν ὑπόθεση ποὺ ἀναδεικνύουμε, ἀπετέλεσε ἡ ἐμβριθὴς μελέτη τοῦ κ. Γρ.
Κοσσυβάκη γιὰ τὸν Γεώργιο Καστριώτη (Σκεντέρμπεη), τοὺς ὁπλαρχηγούς του καὶ τὶς
φάρες τῶν Ἑλλήνων ἀγωνιστῶν, καθὼς καὶ τὴν διαφυγή τους σὲ ἄλλα ἀσφαλῆ μέρη, στὴν
ὑπόλοιπη Ἑλλάδα καὶ Κάτω Ἰταλία, μετὰ τὸν θάνατο τοῦ «Βασιλέως Ἀλεξάνδρου» τὸ
1468, δηλαδὴ τοῦ ἥρωος Γεωργίου Καστριώτη ἀπὸ τὴν Κρόια, γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὴν
μανία τῶν Τούρκων κατακτητῶν (παιδομαζώματα, ἐξισλαμισμούς, βασανιστήρια καὶ
θανατώσεις).
Μἰα ὁμάδα,
λοιπόν, πενῆντα οἰκογενειῶν ὑπὸ τὸν Ἀντ. Ζέρβα καὶ τὸν Χατζη-Γιώργη Ζέρβα
μετακινήθηκαν ἀρχικὰ ἀπὸ τὸ Ἄρβανο στὴν περιοχὴ τοῦ Δελβίνου (ἔνθα ἡ ἀρχαία
Φοινίκη, ἡ πρωτεύουσα τῆς Χαονίας, ποὺ ὀνομάζουμε σήμερα Βόρειο Ἤπειρο).
Κάποιοι ἐξ αὐτῶν ἔμειναν ἐκεῖ, στὸ χωριὸ Σέλτση, μὲ τὸν Χατζηγιώργη Ζέρβα, ἐνῶ
οἱ ὑπόλοιποι μὲ τὸν Ἀντώνη Ζέρβα ἀπεφάσισαν νὰ πᾶνε στὴν Σικελία, ποὺ εἶχε ἑλληνικὸ
πληθυσμό. Οἱ δυσμενεῖς ὅμως συγκυρίες, οἱ φουρτοῦνες καὶ ἡ ἄρνηση τοῦ
Κερκυραϊκοῦ πληρώματος τοῦ πλοίου νὰ φθάσουν στὴν Σικελία, τοὺς ἀνάγκασαν νὰ
διαπλεύσουν νοτίως τὸ Ἰόνιο πέλαγος καὶ νὰ εἰσέλθουν στὸν Κορινθιακὸ κόλπο, ὅπου
συμφώνησαν νὰ ἀποβιβαστοῦν στὴν περιοχὴ Ἀλεποχωρἰου-Ψάθας, ὅπου τυχαῖα
βρέθηκαν. Καβάλησαν τὸ ὄρος Πατέρας καὶ ψάχνοντας νὰ βροῦν ἀσφαλὲς μέρος ἔπεσαν
στὰ Κούντουρα. Τὴν ἄγνωστη ἕως τώρα
αὐτὴ λεπτομέρεια βρήκαμε στὸ βιβλίο τοῦ Σπ. Στούπη «ΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΟΙ, ἡ
προσφορὰ τῆς Ἠπείρου πρὸς τὸ Ἔθνος», (Ἐκδ. Ἱδρύματος Βορειοηπειρωτικῶν Ἐρευνῶν,
Ἰωάννινα 1976), ὅπου ἀναφέρεται ἀπόσπασμα ἐκ τοῦ βιβλίου «Ἤπειρος», τόμος Β, τοῦ
Ἀλ. Μαμμόπουλου, περὶ τῆς καταγωγῆς τοῦ ἐπωνύμου ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ:
«Ἡ
παράδοσις λέγει, ὅτι ἦλθε στὰ μέρη μας – περιοχὴ Δελβίνου – ἡ φάρα τοῦ
Χατζηγιώργη καὶ Ἀντώνη Ζέρβα, φάρα ἀπὸ πενῆντα οἰκογένειες. Ὁ κλάδος τοῦ Ἀντώνη
ἔφυγε πρὸς τὴ θάλασσα καὶ ἐκεῖ πλήρωσαν ἕνα κερκυραϊκὸ καράβι νὰ τοὺς μεταφέρη
στὴ Σικελία, ὅπου ἦταν καὶ ἄλλοι ἀπὸ τὴν πατρίδα. (σ.σ. ἦταν ἡ ἐποχὴ μετὰ τὸν
θάνατο τοῦ Γ. Καστριώτη-Σκεντέρμπεη καὶ τὴν κατάληψη τῆς Ἠπείρου ἀπὸ τοὺς
Τούρκους, τὸ 1468). Ἀσυνήθιστοι ἀπὸ θάλασσα, βρέθηκαν «αἰχμάλωτοι» τοῦ ξένου
πληρώματος, ποὺ δὲν θέλησε νὰ συνεχίση τὸν πλοῦν του στὴ Σικελία. Ὕστερ’ ἀπὸ
μεγάλες φουρτοῦνες καὶ περιπέτειες, ἀναγκάστηκαν νὰ δεχτοῦν νὰ τοὺς ἀποβιβάσουν
σὲ μιὰ ἔρημη ἀκτὴ στὰ ΜΕΓΑΡΑ. Ἀπὸ κεῖ πεζοπορώντας ἔφθασαν σ’ ἕνα χωριό, ποὺ τὸ
ὠνόμασαν ΚΟΥΝΤΟΥΡΑΣΙ (Κούντουρα) ἀπὸ τὸ ἐπάγγελμα τοῦ μπάρμπ’ Ἀντώνη Ζέρβα, ποὺ
κατεργάζονταν τὰ δέρματα καὶ ἔφτιαχνε κοντοῦρες γιὰ τὴ φάρα του. Τὸ ἴδιο ἐπάγγελμα
εἶχε καὶ ὁ Χατζηγιώργης Ζέρβας, ὁ ὁποῖος ὅμως ἔμεινε στὴ γειτονική μας Σέλτση
(δίπλα στὸ Δέλβινο) τῆς Β. Ἠπείρου.
Ὕστερα ἀπὸ
χρόνια τὸ παράνομα ΖΕΡΒΑΣ χάθηκε στὰ Κούντουρα. (σ.σ. ὁ Β. Σφυρόερας γράφει, πὼς
«μὲ τὸ τέλος τοῦ πολέμου Τούρκων καὶ Ἑνετῶν, τὸ 1694, πολλοὶ κάτοικοι Ἀττικῆς
καὶ Βοιωτίας ἔφυγαν πρὸς Πελοπόννησο. Ἀνάμεσα στοὺς πρόσφυγες ἦταν κι ὁ
Χατζη-Γιώργης Ζέρβας, ποὺ ἐγκαταστάθηκε στὴν ΥΔΡΑ καὶ ἔγινε γνωστὸς μὲ τὸ
πατριδωνυμικὸ Κουντουριώτης – γενάρχης τῆς ναυτικῆς οἰκογένειας τοῦ νησιοῦ,
πάππος τοῦ Λαζάρου καὶ τοῦ Γ. Κουντουριώτη»).
Οἱ ἀπόγονοί
τους πῆγαν στὴν νῆσο Ὕδρα ὡς Κουντουριῶται, κάτοικοι τῶν Κουντούρων καὶ ἀπόγονοι
κουντουράδων. Στὴ συνέχεια ὁ συγγραφεύς ἀναφέρει καὶ σχετικοὺς στίχους ποὺ
σώζονται ἀκόμα στὴν περιοχὴ Λιούντζης, τοὺς ὁποίους ἐνθυμοῦνται καὶ τοὺς λένε
χωρὶς καμιὰ παραλλαγή. Ἀναφέρουν δὲ τὸ ὄνομα τοῦ γενάρχη Μπαρμπαντώνη Ζέρβα ἤ
Κουντουριώτη, ποὺ κατέβηκε στὴν Νότια Ἑλλάδα, καὶ ὄχι κεῖνον ποὺ ἔμεινε στὴ Β. Ἤπειρο»
(σ.σ. δηλαδὴ ὑπάρχει καὶ δημοτικὸ τραγούδι μὲ σχετικοὺς στίχους γιὰ τὴν κάθοδο
τῆς φάρας τοῦ Ἀντ. Ζέρβα στὰ Κούντουρα)»!
ΠΗΓΗ; ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΤΙΣΜΟΥ, 5.10.2024.
