Του Γιώργου Λεκάκη
Οι υδρόβιοι πόροι πάντα ήταν
σημαντικοί για τον άνθρωπο.
Η κ. Κ. Χάρντι (του
Πανεπιστημίου της Γλασκόβης) και οι συνεργάτες της ανέλυσαν βιοδείκτες – δείγματα
οδοντικής πέτρας, που ελήφθησαν από 74 άτομα, των οποίων τα λείψανα ανακτήθηκαν
από 28 αρχαιολογικούς χώρους απ’ όλην την Ευρώπη, και βρήκαν φύκια και φυτά
γλυκού νερού που καταναλώθηκαν στην Μεσολιθική περίοδο (περίπου 12.000 χρόνια πριν από σήμερα), την νεολιθική έως και
στην πρώιμη μεσαιωνική περίοδο!
«Αυτό υποδηλώνει έντονα ότι
τα διατροφικά οφέλη των φυκιών ήταν αρκετά καλά κατανοητά από αυτούς τους
αρχαίους πληθυσμούς, που διατήρησαν την διατροφική τους σχέση με τη θάλασσα»,
εξήγησε το μέλος της ομάδας St. Buckley (από το Πανεπιστήμιο του York).
Τα δείγματα περιελάμβαναν
ίχνη από κόκκινα, πράσινα και καφέ φύκια, ενώ ένα δείγμα από τα νησιά Orkney
της Σκοτίας περιείχε στοιχεία κατανάλωσης θαλάσσιου λάχανου(*).
Αλλά από τον 18ο αιώνα
μ.Χ., τα φύκια θεωρούνταν ζωοτροφή ή τα έτρωγαν κατά την διάρκεια της πείνας. Αυτοί
οι πόροι, σπάνια καταναλώνονται τώρα στην Ευρώπη, έγιναν «περιθωρακοί». Η κ. Hardy
προτείνει ότι τα φύκια θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως εναλλακτικός, τοπικός,
βιώσιμος πόρος τροφίμων και για τους σημερινούς πληθυσμούς.
ΠΗΓΗ: St. Buckley, κ.ά. «Human
consumption of seaweed and freshwater aquatic plants in ancient Europe», στο Nature Communications, vol. 14, αρ.: 6192 (2023), 17.10.2023. Και: «Study reveals our European ancestors ate seaweed
and freshwater plants», Πανεπιστήμιο του Γιορκ, 17.10.2023. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 18.10.2023.
(*) Crambe maritima, sea kale, seakale, crambe: Ευρωπαϊκό ενδημικό, σήμερα με περιορισμένη εξάπλωση: Στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας / Πόντου (Βουλγαρίας, Ρουμανίας, και Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης της Ταυρίδος / Κριμαίας), της βόρειας Γαλλίας, τα βρετανικά νησιά μέχρι την Βαλτική Θάλασσα. Απουσιάζει από την Βόρεια Αφρική και την Μέση Ανατολή και από το μεγαλύτερο μέρος της Μεσογείου. Στην Ιβηρική Χερσόνησο, την Ελλάδα και την Ιταλία υπάρχει το είδος Crambe hispanica.
