Ένα θαυμάσιο τριώροφο νεοκλασσικό
Ελληνικό σπίτι στο νησί της Λέρου, κτίστηκε από τον Σταύρο Λεωντίδη το 1910
κατά την περίοδο της οθωμανοκρατίας.
Γεωργίου Μιχαήλ Καμπούρη. Για την κατασκευή και την αποπεράτωση αυτού του
αρχοντικού υπογράφουν τεχνίτες που είχαν έλθει από την Τοσκάνη της Ιταλίας.
Κτίστηκε σε οικόπεδο 1000 τ.μ. και έχει συνολική επιφάνεια ως κτίσμα 520 τ.μ.
Κατά την περίοδο της ιταλοκρατίας 1912-1943 το αρχοντικό περνά στα χέρια των Ιταλών και
χρησιμοποιείται ως λέσχη αξιωματικών με την ονομασία Dopo lavvoro (μετά την
εργασία), προσθέτοντας μια σκοπιά στην προ της εισόδου σιδερένιας
καγκελόπορτας. Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το κτίσμα
επιτάσσεται από τούς Γερμανούς ως διοικητήριο και αργότερα πέφτει στα χέρια της αγγλικής διοίκησης…
Στα χρόνια που ακολούθησαν το
αρχοντικό περνάει στην ιδιοκτησία του πολυτάλαντου αρχιτέκτονα, γλύπτη και
ζωγράφου, Γεωργίου Καμπούρη και συντηρείται από εξειδικευμένους τεχνίτες με
αυστηρούς όρους ώστε να επανακτήσει την αρχική του αίγλη.
Το κτίσμα αυτό φαντάζει στα
ματιά μου ως ένα αριστούργημα τέχνης. Οι εξωτερικές μαρμάρινες σκάλες της
εισόδου οδηγούσαν στα τέσσερα υπνοδωμάτια του τότε υπηρετικού προσωπικού, ενώ
οι έξι εξωτερικές καμάρες ρίχνουν άπλετο φως στον εσωτερικό διάδρομο των
υπνοδωματίων.
Ο αείμνηστος αρχιτέκτονας Καμπούρης, αυτόν τον
ιδιαίτερο ισόγειο χώρο, τον μετέτρεψε ως δικό του χώρο εργασίας, τέχνης και
μελέτης.
Κιονόκρανα Κορινθιακού
ρυθμού, μαντώματα στα παράθυρα και περίτεχνες κορνίζες, κολονάκια στα μπαλκόνια
και στις σκάλες, συνθέτουν και δίνουν μοναδική αξία και ομορφιά στο ιστορικό αυτό
σπίτι.
Οι δυο επάνω όροφοι είναι απαράμιλλής ομορφιάς
και καλαισθησίας! Είναι χώροι τους οποίους δεν θα μπορούσα να περιγράψω με
λόγια πάρα μόνο με τις φωτογραφίες που ακολουθούν. Μια ξύλινη εσωτερική σκάλα
οδηγεί στο επάνω όροφο.
Εκεί το μάτι του ανθρώπου χάνεται ανάμεσα στις
ξύλινες σκαλιστές και ζωγραφισμένες ψευδοροφές και στις διάφορες αυθεντικές τοιχογραφίες
που χρονολογούνται από την κατασκευή του σπιτιού. Πόρτες από μασίφ οξιά και
δάπεδα από ξύλο της Ανατολής! Πίνακες και γλυπτά από τα χέρια του αρχιτέκτονα
Γ. Καμπούρη πλαισιώνουν τον γύρω εσωτερικό χώρο. Χάνεσαι στην ομορφιά μιας
άλλης εποχής και διερωτάσαι για το απρόσωπο μέλλον αυτής της τέχνης.
Σήμερα πυργοδέσποινα αυτού
του κτίσματος η πανέμορφη και πολυτάλαντη κ. Νινόν Δημητριάδου Καμπούρη, η
οποία με φιλοξένησε στο σπίτι της μετά από δική μου παράκληση αφήνοντάς μου τις
καλύτερες εντυπώσεις.
Μιλώντας με αγάπη και στοργή
αποκλειστικά και μόνο για τον εκλιπόντα σύζυγο της, δεν έβγαλε κουβέντα για τον
εαυτό της και έτσι έπρεπε την άλλη ημέρα να ανατρέξω σε βιβλία, να ρωτήσω
ανθρώπους του στενού φιλικού της περιβάλλοντος, και να ζητήσω από τον φίλο και
συνεργάτη της έκδοσης των Λεριακών νέων, το βιογραφικό αυτής της γυναίκας! Ήθελα
να μάθω ποια ήταν εκείνη η Κυρία που μου άνοιξε το σπίτι της και την ψυχή της.
Καμπούρη, μια γλυκύτατη γυναικεία παρουσία, εύστροφη, με ξεκάθαρο λόγο, είναι
αυτή που με καθήλωσε για αρκετή ώρα.
Γεννήθηκε στην Αθήνα και
σπούδασε κλασσικό τραγούδι και πιάνο στο εθνικό ωδείο Αθηνών απ’ όπου
αποφοίτησε το 1963. Της απονεμήθηκε Α΄ βραβείο παμψηφεί, Αριστείο εξαιρετικής
επιδόσεως και Βραβείο στη μνήμη Μαν. Καλομοίρη. Παράλληλα σπούδασε κλασσικό
μπαλέτο, εγκαταστάθηκε το 1963 στη Βιέννη για μεταπτυχιακές σπουδές στην
οπερέτα και την όπερα, εμφανίστηκε σε ρεσιτάλ στη Βιέννη και στην Αθήνα όπου
πρωταγωνίστησε στην Εθνική Λυρική Σκηνή επί σειρά ετών.
Άρχισε να γράφει από
μικρή ηλικία ποιήματα και διηγήματά της δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά.
Αρθρογράφησε σε εφημερίδες, εξέδωσε την ποιητική συλλογή «Μη φοβάστε, ξημερώνει», ένα βιωματικό βιβλίο με τίτλο «Προχωρώ… θα ‘ρθείς;» και πολλά
άλλα….
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ,
30.6.2023.
