Τα αρχαιότερα λιοντάρια στην Ελλάδα ζούσαν πριν 6.500 χρόνια, σε Μακεδονία-Θράκη… Στην Ευρώπη πριν 680.000 χρόνια – του Γ. Λεκάκη

Του Γιώργου Λεκάκη

Τα αρχαιότερα – έως τώρα – απολιθώματα
λιονταριού, που ανασκάφηκαν στην Ευρώπη είναι 680.000 χρόνων. Ευρέθησαν κοντά
στο Pakefield του Ηνωμένου Βασιλείου. Αντιπροσωπεύουν τον Panthera leo fossilis
(*).

Παλαιολιθικά απολιθώματα
λιονταριών στην Ευρώπη ανασκάφηκαν επίσης σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία,
Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία και Ρωσία.

Στην Ελλάδα τα λιοντάρια
εμφανίστηκαν για πρώτη φορά – βάσει ευρημάτων – πριν από 6.500 – 6.000 χρόνια,
όπως φαίνεται από ένα οστούν εμπροσθίου ποδιού, που βρέθηκε στους Φιλίππους της
Καβάλας Μακεδονίας (**). Με βάση την εμφάνισή τους στην ελληνική μυθολογία, όμως,
κυριολεκτικά ή μεταφορικά, θα πρέπει να ζούσαν πολύ παλαιότερα, διότι η
μυθολογία είναι η ιστορία της Παλαιολιθικής Εποχής.[1]

Νεολιθικής εποχής λείψανα
λεόντων στην Ευρώπη ευρέθησαν επίσης στην αρχαία Θράκη:

– Θραύσμα δοντιού λιονταριού,
στο Karanovo της νυν Βουλγαρίας (υπολογίζεται 6.000 χρόνων),

– Θραύσματα οστών του
σύγχρονου λιονταριού ανασκάφηκαν στην Ουγγαρία και στην περιοχή της Μαύρης
Θάλασσας της Ουκρανίας, τα οποία υπολογίζονται σε ηλικία περίπου 5.500 – 3.000 χρόνων.

– Στην Ρουμανία,

και

– Στην «Ευρωπαϊκή Τουρκία».

Γύρω στο 1000 π.Χ., εξαφανίσθηκε από την Πελοπόννησο. 

Το λεοντάρι επιβίωσε στην
αρχαία Θράκη (νυν Βουλγαρία) μέχρι τον 4^ο – 3^ο  αιώνα π.Χ.

Εξαφανίσθηκε από την Μακεδονία γύρω στον 1^ο αιώνα
μ.Χ.

Από την Δυτική Θράκη τον 2^ο αιώνα μ.Χ.

Από την Θεσσαλία,
πιθανώς, τον 4^ο αιώνα μ.Χ.

(*) Abstract

A thorough review of available fossil material of the larger-sized
carnivores from the West Runton Freshwater Bed (WRFB) is presented. Both
previously-collected and new fossil materials, some from the 1995 mammoth
excavation, are taken into consideration, with particular emphasis on taxonomic
assignation. Measurement and morphological data on the fossil material are
viewed in the light of the evolutionary history of the various lineages, with
some interesting results. The ursid remains show a mosaic of both brown and
cave bear characteristics, and for the present are classified as Ursus sp. The
dog and hyaenid are identified as Canis mosbachensis and Crocuta crocuta,
respectively, with possible additional presence of Pachycrocuta (see Appendix).
Dental remains of a small cat are assigned to the wildcat lineage but differ
from modern Felis silvestris and are tentatively referred to Felis lunensis.
There is also evidence for a serval-like cat and an early record of lynx.
Within the larger Felidae, fossil evidence of Homotherium latidens and Panthera
gombaszoegensis is presented. The large size of the lion, Panthera leo, is
confirmed but is considered unexceptional in the context of European
Pleistocene lions. The palaeoecology and changing composition of the larger
carnivore guild is discussed. The diverse WRFB fauna exemplifies a period of
overlap between more archaic and modern assemblages.

ΠΗΓΗ: Lewis M. et.al. «The larger
Carnivora of the West Runton Freshwater Bed», στο Quaternary International, https://doi.org/10.1016/j.quaint.2010.06.022, Volume 228, σελ. 116-135, Issues 1–2, 1.12.2010.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

– (**) Bartosiewicz, L. (2009). “A Lion’s share of attention:
Archaeozoology and the historical record”. Acta Archaeologica Academiae Scientiarum Hungaricae. 60 (1): 759–773.
doi:10.1556/AArch.59.2008.2.28.

– Guggisberg C. A. W. “Lion Panthera leo (Linnaeus, 1758)”, Wild
Cats of the World, εκδ. Taplinger
Publishing, ΝΥ, 1975.

– Masseti M., Mazza P.P.A. “Western European Quaternary lions: new
working hypotheses” στο Biological
Journal of the Linnean Society, 109 (109), 66–77. doi:10.1111/bij.12032, 2013.

– Schnitzler A.E. “Past and
present distribution of the North African-Asian lion subgroup: a review”, στο Mammal Review, 41 (3), 220 – 243, doi:10.1111/j.1365-2907.2010.00181.x,
2011.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: