Του Γιώργου Λεκάκη
Το φαινόμενον ψευδώνυμοι να κρίνουν σπουδαίους και επώνυμους, δεν είναι καινούργιο φαινόμενο “του διαδικτύου”…
Ερωτικό (*)
Καημός, αλήθεια, να περνώ του
έρωτα πάλι το στενό,
Ώσπου να πέσει η σκοτεινιά,
μια μέρα του θανάτου…
Στενό βαθύ και θλιβερό, που
θα θυμάμαι για καιρό,
Τι μου στοιχίζει στην καρδιά,
το ξαναπέρασμά του…
Ας είναι, ωστόσο, τι ωφελεί;
Γυρεύω πάντα το φιλί,
Στερνό φιλί, πρώτο φιλί, και
με λαχτάρα πόση!
Γυρεύω πάντα το φιλί, που μου
το τάξανε πολλοί,
Κι όμως δεν μπόρεσε κανείς,
ποτέ, να μου το δώσει…
Ίσως μια μέρα, όταν χαθώ,
γυρνώντας πάλι στο βυθό,
Και με τη Νύχτα, μυστικά,
γίνουμε, πάλι, ταίρι,
Αυτό το ανεύρετο φιλί, που το
λαχτάρησα πολύ,
Σα μια παλιά της οφειλή, να
μου το ξαναφέρει!
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για τον ΛΑΠΑΘΙΩΤΗ, ΕΔΩ.
Ο σπουδαίος “καταραμένος” Αθηναίος ποιητής Ναπολέων ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ (1888-1944), σε
αυτόγραφη επιστολή του προς το περιοδικό «Ἡ διάπλασις τῶν παίδων» και
ημερομηνία Αθήνα, 26 Αυγούστου 1901, αναφέρει:
«Ἀγαπητή μου «Διάπλασις»,
Ἀτυχέστατον καί ὡς ἰδέα καί ὡς
ἐκτέλεσις ἦτο τό παιδικόν πνεῦμα τοῦ Μεσολογγιτακιοῦ, ὅπερ ἐδημοσιεύθη ἐν τῷ
νεωτέρῳ φυλλαδίῳ σου. Δέν ἐννοῶ, ὅτι μέ ἐπείραξεν! Ἅπαγε, διότι και ἄλλοτε ἔχει
δημοσιευθῇ παιδικόν πνεῦμα εἰς βάρος μου, μόνον ἠπόρησα πῶς δέχεται ἡ ἀγαπητή μας
«Διάπλασις» ἡ πάντοτε συγκειμένη ἐξ ἐκλεκτῆς ὕλης, τοιαύτας ἀληθῶς σαχλαμάρας,
αἱ ὁποῖαι βεβαίως οὔτε τόν γέλωτα εἶναι ἱκαναί νά προκαλέσωσι οὔτε τήν εὐχαρίστησιν,
ἀλλά τήν ἀηδίαν καί τόν ἔμετον τῶν ἀναγνωστῶν.
Δέν παραπονοῦμαι ὅμως· τίποτε
καλλίτερον δέν ἐπερίμενα νά γεννηθῇ ἀπό τόν ἐγκέφαλον τοῦ ἀξιοτίμου
Μεσολογγιτακιοῦ, ἀφοῦ μάλιστα ἕνεκα τοῦ ψευδωνύμου, κατά τήν κοινήν πεποίθησιν,
δύναται κάλλιστα νά ὀνομασθῇ ψαρόμυαλος… ».
Η επιστολή ήταν μια σελίδα,
180 x 114 χλστ.
ΠΗΓΗ: ΒΕΡΓΟΣ, 7.4.2020. Γ. Λεκάκης “Μεγάλη Ανθολογία ελληνικής ποίησις”, ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 6.4.2020.
(*) Γράφτηκε στις 7.8.1928. Το ποίημα σχηματίζει την ακροστιχίδα Κώστας Γκίκας – βλ. Άρης Δικταίος, 1964.
