Του Γιώργου Λεκάκη
Αυτό το ψημένο πήλινο
αγαλματίδιο, απεικονίζει τον θεό Όσιρι[1]-Διόνυσο-Άδη γυμνό και ιθύφαλλο. Τα ιθυφαλλικά αγάλματα ή αγαλματίδια ήταν σύμβολα ευγονίας,
γονιμότητος και προφυλακτικά – αποτροπαϊκά. Τα βρίσκουμε παντού στον αρχαίο ελληνικό κόσμο,
και τους κόσμους που επηρέασε. Φορά τριμερή «περούκα» και θεϊκή γενειάδα. Το αιδοίον
(πέος και όρχεις) του διαμορφώθηκαν ξεχωριστά, και εισήχθησαν στο σώμα σε μια ελλειπτική
/ οβάλ εσοχή (έχει και αυτό τον συμβολισμό του). Στις κόρες, από μαύρη πέτρα, έχει τοποθετηθεί ένας βολβός ματιών από
λευκό στόκο. Το πλαίσιο των ματιών και τα φρύδια είναι από φύλλο χρυσού. Μέσα
στην θήκη της μούμιας υπήρχαν 12 φυλακτά.
Αρχικώς, αυτό το αγαλματίδιο ήταν τυλιγμένο
σε ασφαλτούχο καμβά…
Από την Πτολεμαϊκή – Μακεδονική
Περίοδο της Αιγύπτου, την βασιλεία του Πτολεμαίου Στ ́ Φιλομήτορος, περίπου 180
– 145 π.Χ. Τώρα ευρίσκεται(;) στο Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας (Kunsthistorisches)
της Βιέννης (Inv. 10077).
Ο Διόνυσος-Αδης-Όσιρις (από τις
Θήβες της Άνω Αιγύπτου) ήταν αρχικώς θεός της φύσεως, των νεκρών, ενσάρκωση του
πνεύματος της βλαστήσεως, που πεθαίνει κατά τον θερισμό και ανασταίνεται / αναγεννάται,
όταν φυτρώνει ο σπόρος / σπέρμα.
ΠΗΓΗ: Pharaonic Civilization,
ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 18.9.2023.
[1] Ή Ούζιρις, Αζάρ, Όζιρις, Ουζάρ, Ουεζίρ, Ουζαρέ.